Tamam tamam beş milyon kez övmeyeceğim muhtemelen sosyal medyada yeterince övülmüş önerilmiştir. Ben de sosyal medyada övgüleri görüp bir izleyim bakalım diyerek izledim zaten. 

Assane Diop babasını küçük yaşında kaybetti hem de çok kötü, kabullenmesi zor bir şekilde. Yanlarında çalıştıkları zengin ailenin çok kıymetli ve pahalı kolyesini çalmak ile suçlanan baba kendisini asarak hayatına son verince Assane hayatına tek başına devam etmek zorunda kaldığı için sosyal hizmete götürülüyor. Babasının hediye ettiği kitabı okuyup ondan bir şeyler öğrenen Assane büyüyüp evlenip çocuk sahibi olduktan bir süre sonra babasının suçlandığı kolyenin bulunup toplandığını ve açık artırma ile satılacağını duyduktan sonra olayın peşine düşmeye karar veriyor. Nerden çıktı bu kolye bu kadar sene sonra ?

Babasının masum olduğuna olan inancını hem kendine hem herkese kanıtlama peşinde türlü türlü tehlikeler altında çeşitli olaylara karışıyor :) çok anlatıp da heves kaçırmak istemem şahsen o yüzden genel yoruma geçelim :)

Görüntü kalitesi, gidilen yol, ele alınan hikaye gayet başarılı. Merakla izliyorsunuz diziyi. Ben ilk sezonun son bölümünde ‘ne demek bitti’ oldum. Hemen devam sezonu gelmeli ! 

Her bölüm bir başka yolu kullanması ayrıca güzel, sıradışı hale getiriyor diziyi. Farklı kılan bir yanı da bu zaten. İzlemeli misiniz ? Vaktiniz varsa bence izleyin. 

Sağlıkla...

Öncelikle ön yargı ile başlamadım diyemem. Herkes önerdi, sizlerden de izleyip önerenlerin yazılarını okudum ve söylenildiği gibi iyi mi diye merakla başladım.

Gayet iyi! Başrol oyuncusu, Anya Taylor-Joy 1996 doğumlu başarılı ve güzel, çok güzel. Dizinin konusuna gelecek olursak küçük yaşta babasız büyürken annesini trafik kazasında kaybeden Beth, kimsesizler yurduna yerleştirilir. Sessiz, içine kapanık, sivri ve farklı bir kız olarak karşımıza çıkıyor Beth. Bir gün derste kara tahta silgisinin tozunu aldırmaya gönderilince bodrum katta tek başına satranç oynayan hademeyi görüp bir kaç gün takip etmeye başlıyor. Sonrasında kendisine öğretmesini istediğinde ‘kızlar satranç oynamaz’ cevabı üzerine aklından oynamaya, gördüklerini kafasına canlandırmaya başlıyor. Tek başında öğrendiği kadarını anlattığında görevli şaşırıp oyunu öğretmeye başladığında aslında kendi başına çözdüğü kadarından etkilenip bir lise santranç klübünde kendisinden yaşça çok büyük olan gençlerle oynamasına vesile oluyor. 

Yeteneği daha küçük yaşında fark edilmeye başlanmış olmasına rağmen tam anlamıyla destekleniyor denemez. Derken bir aile tarafından evlatlık alınması ile kendi kendisine satranç klubü araştırmaya başlayan Beth kendisine en iyi gelen şey için yani satranç için çabalıyor. Çok iyi olduğunun farkında! Dik başlı ve sivri dilli olmasının yanında aşırı özgüvenli. Özgüven bu oyun için ona lazım olan en önemli özelliklerden biri zaten. 

Evlat edildiği ailenin babası işi icabı sürekli ülke dışına gittiği günlerden birinde dönmüyor, ailede maddi sorunlar var anne mutsuz. Önceleri kızın satranca olan ilgisini önemsemezken paralı yarışmaların olduğunu duyup desteklemeye ve yarışlarda yanında gitmeye başlıyor. Böylelikle bir aile oluyorlar farkında olmadan.

Beth, yenemezsin dedikleri herkesi yenen, sezgileri ile oynayan, duygularını çok derinde yaşayan birisi olarak büyümeye devam ediyor. Yendikçe kendine daha da çok güveniyor. Kullandığı sakinleştirici hapların yanı sıra zihnini bulanıklaştıran alkolü de kullanmayı sevmeye başlıyor ama kendine ne yaptığının farkında bence. 

Kaybettiği maçların sonunda dibe batıyor çünkü hayata tutunma şekli başarı! 

Bu sayede farkında olmadan kazandığı arkadaşları var, o kimseye güvenmese de yanında birini aramadığını söyleyemeyiz.

Konu güzel ele alınmış, oyunculuklar başarılı. Sadece satranç değil bunun üzerinden özgüven ne kadar önemli, hayata neden nasıl bağlanıyoruz mesajları da var biraz içerisinden bakarsak olaya. Ben çok etkilenerek, beğenerek izledim. Motivasyon için bile izlenebilir :) 

Çok daha fazla anlatıp sihri bozmayım, henüz izlemediyseniz izleyin derim. Asla sıkıcı gelmeyecektir adı ile ele almanıza gerek yok. Güzel mesajlar barındırıyor. Şimdilik bir sezon mini dizi. Hele son sahnesi o kadar can alıcı ki! 

Bizler hayata ne ile nasıl bağlanıyoruz bir kendimizi sorgulayalım bakalım. 

Sağlıkla...

Bu pazar dinlenmeyle geçti benim için, ev işlerini saymaz isek tabii... Bugün kahvemi öğleden sonra içtim, kendime vakit ayırırken üzüldüğüm şeylerin benden önemli olmadığını hatırlattım kendime. Asla bencilce değil tamamen telkin edercesine. Stres yapma Özgül stresle çözemezsin dedim. Şuan evdesin kahveni içiyorsun sadece buna odaklan. 

Bu hafta kendime iki adet kitap aldım fakat elimdekiler bitmediği için daha başlayamadım aşırı merak ediyorum! 

Hafta içi Queen’s Gambit izlemeye başladık, gayet güzel gidiyor bitince yorumlamak istiyorum :) bir de Lucifer ikinci sezondayız onu sezon sezon mu yorumlasak ya ? Elimde okuduğum İçimizdeki Şeytan, bu hafta bitsin de yenilere başlamak istiyorum.

Birde bugün kendime bir kaç şey hatırlattım, kendi gibi olmayan olduğunu saklayan insanların senin adımlarına yön vermesine izin vermemelisin... 

Bugün önümüzdeki haftayı planladım, dinlendim, izledim, birde patates pizza denedim :) Neyim ben aşçı falan mı ? :) Gayet lezzetli oldu siz de deneyin bence, patates, sucuk, sosis, zeytin, kaşar ! 

Sağlıkla...

Bir günlük okunan kitaplardan kendisi.

Verilen mesaj çok açık ama farklı bir tarz ile anlatılmış. Bana da kuzenim çok önerdiği için okudum ve okurken ‘Ben mi anlamıyorum, kitap mı değişik’ diye düşünmeden edemedim. Kitabı gözünde canlandırarak okuyanlardasınız siz de bir boşluğa düşebilirsiniz. Evet akıcı, açık ve anlaşılır buraya kadar kabul. Ama canlandırmaya çalışmayın olmuyor :) Hayal gücünüzü zorlayan bir benzetme çünkü.

Düzenli bir işe sahip kahramanımız bir gün Kocaman bir böcek olarak uyandığını farkediyor. İşin güzel tarafı bunu yadırgamıyor olması :) ısrarla ayağa kalkmaya çalıştıkça düşüyor, kendisine zarar veriyor. Eve gelen patronu işe gelmediği için kendisini işten çıkarıyor, işsiz kalan arkadaşımız işsiz kaldığına üzülmeye ve evin maddi durumunu düşünmeye başlıyor. Burda patrona mı kızayım çalışana mı bilmiyorum.

Bir süre sonra artık neden odadan çıkmadığını anlamayan aile odaya bir giriyor çocukları böcek şeklinde! Onu doktora götürmek yerine ondan utanıyor ve onu suçluyorlar. 

Parasızlıktan evlerinin odalarını kiraya vermeye başlayan aile kiracılarının böcek şeklindeki çocuklarını görüp evi terketmeleri üzerine çocuklarına daha çok kızıyorlar. Hikaye normale dönmeye çalışan bu gencin hikayesi. 

Kısa ve manidar. Okurken günlük sıkıntılarımızı daha iyi anlıyoruz. Bence okunması gereken ders verici bir kitap. Zaten o kadar kısa ki 100 sayfa bir şey, bir gününüzü ayırıp farklı bir bakış açısı kazanabilirsiniz. 

Günlük hayata o kadar odaklanıyoruz ve yaşamak için çalışıyoruz ki, en ufak sorunlarda geri düşebiliyoruz. Ve düştüğümüzde kimler yanımızda oluyor? Asıl soru bu sanırım. Düşmek değil düştükten sonrası... Okuyan arkadaşlarım varsa yorumlarını merak ediyorum ?

Sağlıkla...

Belki ona göre az 

Belki diğerine göre hiç 

Ama içimizde çok sevdik!

Belki görmediler 

Belki bilmek bile istemediler 

Ama biz çok sevdik!

Bazen kapılar kapandı 

Bazen hiç açılmadı pencereler 

Ama biz çok sevdik 

Sevmeyi bilmeyenler konuştu 

Sevmeyi sorgulayanlar oldu 

Ama biz hep çok sevdik...

Hayatımızda olan her şeye olan sevgimiz çok kıymetli. Okuduklarımız, yaşadıklarımız, kendimizden verdiklerimiz kıymet bilinse de bilinmese de hep çok kıymetli. Yeri geliyor görülmüyor yeri geliyor duyulmuyor ama biz iyilikten hiç vazgeçmediğimiz zaman biz oluruz, kendimiz oluruz. 

Kolay değil etraftakileri duymamak , görmemek ama aslında en büyük yetenek. Çünkü meşhur kaplumbağa hikayesindeki gibi, duymayan kendisini bir adım ileri atıyor. Tahammülümüz kalmadı evet ama biz kendimizi korudukça iyi oluruz...

Duymayan dediğimde gereksiz konuşulanlar, haklı eleştiriye kapalı olmak kibirden gelir. Var olan eksikler düzelmiyorsa orda hataya sahip çıkmalı. Kişi kendini bildiği kadar var olur. Kişi kendinden bilir dedikleri doğru. Kibir bize zarar, keskin sirke misali.

Bizler eksiksiz değiliz ama eksikliklerimizle var’ız. Eksikler yolumuzu bulmamız için var, trafikteki tabelaları misali, yolumuzda yol gösterenlere duyulan saygı bizi doğru yola çıkarıyor. Tek fark yolumuz şuan devam ediyor, devam eden bir yolda kafamızın dikine gidersek çıkmaz yola girmeyeceğimizin garantisi yüzde kaç olabilir ? 

Aynı nehirde iki kez yıkanmaz ya hani, hata iki defa yapılır üçüncü aptallık olur. 

İki gündür çok bilmişlik yapıyorum kabul ama benim de çok hatam var düzeltmeye çalıştığım. Zaten bu yazdıklarım kendime söylediklerim. Kendimle konuşurken size de aktarıyorum ki kalıcı olsun daha iyi anlayayım. Kendime anlatıyorum bütün bunları. Hata yap ama ders al kızım diyorum, hata yap ama tabelaları takip et yolu şaşırma. Şaşırdın mı tekrar doğru yola çık kızım, kurallara uy, her yolun bir kuralı bir hız sınırı var atlama. Atlama ki başkasına da kendine de zarar verme.

Kalp kırma kızım diyorum, kırdıysan da özür dilemeyi bil. Çünkü özür dilemek senden almaz sana sevgi Katar. Sev kızım attığın her adımı sev anlamasınlar ama sen sevmeye devam et.

Çünkü her şey sevmekle olur! 

Çünkü severek yaptığın her şey sana sevgi ile döner.

Sağlıkla...

Her gün sözlü sözsüz iletişimde bulunuyoruz bir çok canlıyla. Sadece insan değil canlılardan bahsediyorum. Kaldı ki insan insanı görmüyor o ayrı konu! Hareketlerimiz olsun mimiklerimiz olsun direkt insanlığımız ile ilgili. 

Hele bir de pandemi var ki içler acısı halimiz. Düşünün ki asansör beklerken rahatsız ediliyoruz, otobüste rahatsız ediliyoruz. Rahatsız edilmek illa sözle, fiziken değil bakışla, mimikle diyorum. Biz birisi ile göz göze yan yana geldiğimiz an arada iletişim başlıyor. Sert sert bakmak yerine yumuşak bir bakışla karşılamak cebimizden bir şey eksiltmezken bizler genelde ters olmayı seçiyoruz, neden? Çünkü zamanla savunma mekanizmamız bu şekilde gelişiyor. Güler isek yüz vermiş oluyoruz düşüncesi bizi insanlıktan çıkarmaya başladı maalesef. 

Aslında spesifik bir sorundan bahsetmek için yazmadım bu yazıyı sadece her gün gözlemlediğim şeyler beni rahatsız etmeye başladı, iç dökmek benimki.

Geçenlerde otobüs şöförüne durak ismi sordum ki içerdeki durak ismi yazan televizyon çalışmıyordu ‘ben bilmem ‘ diyerek  kafasını çevirdi. Neden ? Ki kaldı ki çalışana saygım her zaman sonsuz iken çalışanların bu kadar mutsuz olmaları ve mutsuzluk yaymaları enerjimi düşürüyor. 

Yine bir gün otobüs neden saatinde hareket etmedi diye sorduğumda yüzüme bile bakmadan birbirlerine bakarak cevap vermediler mesela. Yorgunluk, tahammülsüzlük tamam ama neden ? Biz de bir yerlere ulaşma çabasında olmasak neden soru sormaya gelelim, danışma mısın sen ? Danışma demişken danışmada duranlara da aşırı üzülüyorum, önündeki mağazayı soranlar var işte onlar tahammülleri doldurup bizim terslenmemize neden oluyorlar. 

Bu havalarda hayvanlar sokakta aç, açıkta üşüyor diyorsun ‘aman onlar başının çaresine bakar’ diyor. Kedi, köpek , kuş gibi derdini anlatamayan canlılardan bahsediyoruz. Gelip de derdini anlatamayacağına göre azıcık insaflı mı olsak ? Bir kap yemek bir kap su vermek çok mu zor ? Cebimizden eksilmez ama kalbimize sevgi katar. Sevgi mi istemiyoruz ? Sevmek ağır ya, kaldıramıyor muyuz ? 

Pandemi var kardeşim maskeni kapat diye her yer bağırırken kapalı alanda eline dondurma alıp gezen ve uyarıldığında elindeki dondurmayı gösterenlere ne diyelim ? Dondurma bize bulaşmasını mı engelliyor ? Aklımın almadığı şeyler oluyor bazen. Cidden çok saçma değil mi ? 

Bir küçük insanlık meselesi! Neşeli olup neşe saçmak ? Neşeli olursak bir de ‘hayırdır çok mutlusun’ diyen bir grup var ki oturup ağlamamızı istediklerine eminim ama ispatim yok! Ne istersin kederle mi dolaşmamız lazım ? Evet neşeliyim sen de mi azıcık neşeme katılsan ? Ama yokkk sen laf et arkadaşım boş ver. Aman günümüz güzel geçer falan sen laf et bi moralimiz bozulsun lütfen. Selam verelim alma , etrafına bir faydan dokunmasın aman aman.

Bu kadar laf ettim bir ben mi insanım yani ne demek istiyorum ? Hayır ! Ama böyle küçük şeylere dikkat edenler olarak sayımız az, eminim. Etrafına iyilik saçan insanlar iyiki var... Yoksa halimiz harap :) 

Sağlıkla...

İçilmiş bile olabilir :) Ben pazar günleri kahvemi öğleden sonra içmeyi seviyorum ama bazılarınız sabah kahvesi seviyor biliyorum, öyle dedi kuşlar.

Bu pazar size çalınan köpeğim Rex ve vicdan yoksunu birkaç insandan bahsetmek istedim. Rex'imin de adı geçmesin mi sayfamda ? Terrier cinsi köpeğimizi ben üniversitede iken abim getirmişti eve. Biz ailece hayvan sever bir aileyiz. Ben küçükken kaç tane kuş besledik hatırlamıyorum. Kimisi kaçtı kimisi öldü, en hatırladığım ve hep hatırlayacağım iki muhabbet kuşu biri 4 biri 6 sene bizimle olan kuşlarımızdı. İkisi de yeşildi ikisine de Boncuk ismini vermiştik. İkinci boncuk babamın doğum günü hediyesiydi ve diğerine ihanet ediyormuşum gibi hissettiğimi için ilk bir ay sevememiştim ama sonra babam sayesinde ona da alıştım ve Boncuk da yaşlanınca ve Ankara'ya geldiğimizde gitti... Aileden biri oluyor onlar; sizinle su içiyor, yemek yiyor, çekirdek çitliyor, uğraşırsanız sizinle konuşuyor.

Üniversiteyi Konya'da okudum, Didim'de yaşıyorduk haliyle arada 10 saat yol vardı ve Rex'in ilk minik fotoğraflarını gördüğümde heyecandan kalbim duracaktı. Ben gidene kadar bile azıcık da olsa büyümüştü. Köpek beslemek öyle kolay değil, onu tuvalet için en az üç kere gezdirmek lazım, eğitmen lazım, ilgi lazım, ne yiyeceğini bilmek lazım. Dört sene bizimleydi Rex, yazları Didim'e gittiğimde ben gezdirip hasret gideriyordum, geceleri babamla gezdirirdik, öyle güzel oyunlar oynardı ki gülmekten karnınız ağrır. Diğer köpekler gibi topu at getir değil at alam kaçam derdindeydi :)

Diğer her canlı gibi çok zekiydi, kaldığı ortam dağınık diye annem kızınca küsüp yuvasına girmişti :) Mezun olacağım sene hastalanmış, bizi korkutmuştu. Gel gelelim mezun olduktan 3 ay sonra Ankara'ya taşınmak durumunda kaldığımızda Rex de tabiki bizimle gelecekti ve geldi de...

Klasik apartman dairesi, e Rex'i eve alamıyoruz diye sabah bahçede akşam apartmanın alt katında kalıyordu çözüm bulana kadar. E Didim'den gelmişiz köpek çalınma ihtimali aklımızın köşesinde bile yok. Üç ya da dördüncü gün yine bahçeye bağladığımızda 13-14 yaşlarında iki çocuk Rex'i alıp koşmaya başlamış. Ben dehşetle peşlerinden gittikleri yöne ağlayarak gittim yok! Abim araba ile ara sokaklara baktı yok! Başka bir çocuk gelip 'Abla ağlama ben sana köpek bulurum.' diyor, etraftakiler köpek için ağlanır mı diyor yaşadığım üzüntüyü şuan da tarif edemem!

Yan binanın kamerası varmış görüntüleri alıp polise götürdüm. Rex koşarken bacağını kaldırıyordu sanırım tuvalete çıktıklarını sanmış :( Polis; 'Peşlerinden gitmeyin o bölgedeki insanlar size de zarar verir biz baktıracağız ama sanmıyorum.' dedi. Etrafta çevresi geniş diye bir kişiye götürdü kuzenim bizi 'Aklım almıyor bu nasıl vicdansızlık' diye ağlarken adam gayet küçümser bir bakışla 'Ablacım insanlarının evlerinin önünden arabaları çalınıyor köpek nedir?' dediğinde şok olmuş bir şekilde bakakaldım!

İşte bizim bazılarımızın düşünme kapasitesi bu kadar! Bir canlı ile karşılaştırılan şey tabiki ederi. Bilmiyorlar ki değeri ne kadar yüksek. Bulamadık köpeğimi... Hala bilmiyorum yaşıyor mu, iyi mi ?

Sattılar mı sigara paketine, kötü mü davrandılar... Aklımda hala sorular var ve şuan bunları yazmak bile benim için çok zor... İçinde hayvan sevgisi olmayan çocuklar yetiştirip de neden bu hırsızlık, taciz, cinayet bitmiyor diye düşünmemeli... Benim köpeğimi çalan o iki küçük hırsız acaba büyüdüğünde nasıl insanlar olacak ? O yaşta başkasına ait olan bir 'canlı'yı çalmada kusur görmeyip büyüdüklerinde dünya saygılısı mı olacaklar ? İnşallah olurlar...

Büyüttüğümü düşünmeden yazımı bırakıp gidiyorum. Böyle bitirmek içinizi karartmak istemem hurma toplarının tadı ef-sa-ne oldu!

Sağlıkla...

Sabahattin Ali’yi okuyanlar için yoruma gerek yok bence. Onun anlatımını seven tam seviyor, alışkın olmayana ağır ve karışık geliyor ama kesinlikle okunması gereken bir yazar olduğunu söylemek bana düşmese de kesinlikle öyle.

Sırça Köşk kitabını alırken bu kadar düz düşünen bir insan olduğumu bilmiyordum bu kitap sayesinde kızdığım şeyi kendi yaptığımı farkettim. Aşırı düz düşünmüşüm! Sırça Köşk son hikaye 4-5 sayfalık hem de. Aslında kitabın genelinde bahsedilen bir Köşk değil bunu belirtmem lazım :) 

Kitap kısa hikayelerden oluşuyor hepsi de kıssadan hisse.. Bütün hikayeler birbirinden güzel ve anlamlı. Mesela bir hikayesinde köyde hamile olan doğumunda sıkıntı yaşayan ve şehre gittiğinde parası olmadığı için hastaneden çıkışı verilmeyen ve para bulamayan eşinin hastanede kalmasına göz yuman ve çaresiz kadının hastaneden kaçmasını anlatan bir hikaye var, içler acısı. Parası olmayan yaşamasın mı ? Parası olmayana yardım etmek bize yakışır mı ? 

Böyle güzel anlamlı hikayeler sade, anlaşılır bir dille kaleme alınmış. Okuyun derim ben :) 

Sağlıkla...

 Bizi güçlü kılan en önemli sebeplerden biri hayallerimiz...

Hayatta tutunacak, uğruna savaşacak bir hedef yoksa kendimizi enerjisiz, mutsuz ve yalnız hissediyorsunuz. Sanki her şey boş ve her şey ters gidiyormuşçasına. Evet bazen her şey ters de gidiyor zaten ama aslında içsel olarak kendimizde bulamadığımız güç sahip olmadığımız amaçtan kaynaklanıyor. 

Yolun sonunda kazanacak bir şey olmadığında bizler kendimizi mutsuz hissedip yolumuzu şaşırıyoruz. Gün içerisinde yaşadığımız olaylar mutsuz olmamıza sebep oluyor bazen. Neden diyoruz neden benim istediğim gibi olmuyor, istediğim olmuyorsa ben neden çabalıyorum diyerek pes ediyoruz. Pes etmek çözüm mü ? Pes ettiğimizde bir yandan devam eden hayat, akan zaman bize iyi gelmiyor. Olaylar devam ediyor ve biz dahil olamıyoruz.

Zaman zaman mutsuzluğa düşerim, hemen kendimi sahip olduklarımla telkin etmeye çalışırım. Çünkü negatife odaklanmak kolay ama var olanları düşünüp şükretmek zor geliyor aklımıza. İnsanız hepimiz aynı düşünceyle varız en azından çoğumuz! 

Olmayanı ister olanı düşünmeyiz. Halbuki elimizde sahip olduğumuz ve onlara sahip olmak isteyen insanların olduğunu düşünürsek şanslı hissedecek çok şeyimiz var. 

Sahip olmadığımız şeyler sahip olmak için çabalamamız için güç vermesi gerekirken düşürmesin bizi. Bizler amacımıza ulaşmak için savaşırken iyi niyetimizi ne kadar korursak o kadar insan oluruz. 

Peşinden koşacağımız hayaller düşmanımız değil de merdivenimizdir.

Sağlıkla..

 Evetttt hadi bildiğimiz kuralları yazalım!

Bugün Ankara’ya kar yağdığında sosyal medyada gezerken fark ettim, bazı yazılı olmayan kurallar var ve çoğumuz bu kurallarla yaşıyoruz. Hadi aksini iddia edin ! 

Totemler de buna dahil olur mu bilmiyorum ama bir de totemlerimiz var. Ben Fenerbahçe’nin maçı varken asla kimseyle maç hakkında konuşmam, tartışmam, yorum yapmam ki benim totemim. 

Mesela kar yağınca sosyal medya paylaşımı yapmak! Net yazısız kuraldır, aksini kabul edemem. Ben paylaştım mı hayır ? Ama genelde paylaşırım ben de! Seviyoruz böyle paylaşımları. Hatta paylaşamayan kalırsa yetiştiği yerden yakalayıp paylaşıyor ki eksik kalmasın. Eleştirmiyorum hemen kızılmasın, tespit benim ki.

Deprem mi oldu hashtag deprem yazılıp paylaşılır. Bazıları bundan faydalanıp takipçi artırmaya çalışıyor o kısım ayrı. Deprem olmuş adam oraya beni takip et yazıyor vicdanlılıkta son nokta! 

Teşekkür etmek! Mecbur olmadıkları bir şeyleri sizin için yapan insanlara teşekkür edin, bir şey kaybetmezsiniz. Kadınlara öncelik verin, teşekkür kazanırsınız.

Var mı aklınıza gelen başka ? Yazılı olmasın ama :) 

Şebnem Hanımın en sevdiğim kitabıyla geldim akşam akşam. Ağız tadıyla anlatmam lazım çünkü çok seviyorum bu kitabı ! Aman kafam dağılsın, ağır bir roman olmasın ama zamanımı da boşa harcamasın, hem kolay anlayım hem de beni biraz bulunduğum yerden alsın diyorsanız buyrunuz öneri gibi öneri ile geldim!

Sahnelerin aranan ismi, kitaplıkların neşeli kitabı, gönüllerin şen kahkahası Çevrimdışı Aşk. Tamam bu kadar abartı yeterse konuya geçelim artık. Kahramanımız Kumru bizden biri! Direkt bizi yansıtmış diyorum çünkü patavatsız, sorgulayıcı, iş yerine ayak uydurmaya çalışan ve annesi ile arada kalan tatlı kızımız. Kurumsal hayatın kölesi olarak çıkıyor karşımıza, hem kölesi hem eleştirmeni! 

Kurumsal hayatta çalışmaya çalışan, kendini işiyle tanımlayan, kendine ayıracak vakti olmayan Kumru işten çıkarıldıktan sonra anneannesini kaybediyor, her şey onun için üst üste gelmiş durumda ve her şeyin bittiğiniz düşündüğü noktada! Anneannesi miras olarak Datça’da bir ev bırakıyor ama şartlı; evi adam et ev senindir. Hem işten çıkarıldım kafam dağılsın hem istediğini yerine getireyim diye Datça’ya giden kumru hayatın organik kısmı ile tanışıyor. İlk başta yola, ağaca , kuşa kadar her şeyi yadırgayan Kumru sonradan burdan ayrılmak istemeyecek. Sosyal medya nedir ? Hayatımıza etkileri nelerdir? Biz kimiz, nasıl yaşıyoruz kendine has üslubu ile üstü kapalı verdiği güzel mesajlarla sunmuş bize! 

Hem güldürmüş hem bir şeyler anlatmış anlayana... 

Doğal, özgün, akıcı ve sade bir anlatıma sahip kitap. Sıkmadan hatta güldürerek okutuyor kendisini. Ben okurken aşırı keyif aldım, verdiği ‘like’ mesajı da şahane. Eğer böyle kitapları severseniz bir okuyun derim.

Sağlıkla...

Bu pazar kahveme eşim de eşlik etti, sevmiyor kahve içmeyi o yüzden nadir zamanlarda iyi hadi içeyim diyerek içer :) 

Fotoğraftaki su bardaklarını bir kere misafirlerime kullandım ve baya dalga konusu oldu bugün de sırf gülelim diye kullandım bir yudum su alıyorlar ya :) Herkes de de vardır kesin böyle bi kahve yanı su bardağı:) Kahvenin yanındaki hurma toplarını da atlamayalım sağlıklı gayet! Hurma, ceviz, badem , hindistan cevizi :) Hurmaları suda bekletip şekerini çıkarmayı unutmayın yumuşacık oluyor, tadı da çok leziz! 

Bu ara kendimi hep sinirli yakalıyorum. Herkese her şeye bi sinirlenmeye başladım sanırım kendime vakit ayıramadığım için. Kaçırmayım, atlamayım dedikçe bir şeyleri gözümden kaçırdığım gergin bir hafta oldu. Genelde çekeriz ya böyle istemediklerimizi, korktuklarımızı, kaçtıklarımızı... Nasıl bir enerji nasıl bir çekim anlamıyorum ama neden kaçıyorsak onu buluyoruz.

İstemediklerimizi düşünmemek ayrı bir yetenek! Nasıl yönlendiriyoruz bu konuda kendimizi lütfen destek ..?

Çok araştırıyorum kendimi doğru yönlendirmek için ama genelde ağlama krizlerinden kaçamıyorum :) 

Neyse kahveler içildi mi ? Kendimizi sevdik mi ? Amannn iyiki varım diyebildik mi ? Kendimizi ve başka bir canlıyı mutlu ettik mi ? 

Sağlıkla...

Ben de hiç kazanamadım ama kazanmadım diyerek soru sorup bilene telefon veriyoruz diyen kanallara ayıp edemem! Seneler önce televizyonda bir yarışma sorusuna cevap vermek için telefonla bağlanmış babam, kazandınız dediklerinde o kadar sevinmiş ki ne yaptığını sorduğumda yarışma kazandığını kahkahalarla anlatmıştı. İkna edemedim yalan olduğuna, program bitince aradığı numarayı kendimden arayıp rast gele bir cevap verdim ve kazandınız dediklerini dinlettim de anca inandı yalan program olduğuna. Bir de hevesini kırdığım için bana kızdı :) yetişmesem ev adresini verecekmiş, kıymetlim...

O sıralar bir de kargodan hıyar gelme olayları çok meşhurdu, gülmedik ama başımıza gelmesine çok az kalmıştı. Ne kadar bilirsen bil o an hipnoz oluyorsun be inanmak istediğin için kandırılıyorsun galiba. Yani yok yaaa bu kadar da olmaz buna mı inanılır dediğimiz şeye inanırken buluyoruz kendimizi :) 

Tırnakçı diye bir kavram var duyan var mı bilmiyorum, meslek dalı gibi düşünün. İnsanımız kolay yoldan para kazanma yolunu bulmuş, para bozduracağım diyerek insanların emeklerini hiçe sayıyor ve hırsızlık yapıyor. O an çalışan işini yapmaya çalışırken ufacık dikkat bozukluğuyla maaşının bir kısmına el koyduklarını anlamıyor bile. Yorulmadan nasıl para kazanılır? Çalarak. İçinde vicdan olmayan insanlardan bahsediyorum , olması gerekenden değil! 

Beş sene önce Ankara’ya taşındığımızın ikinci gününde dört sene baktığım köpeğimi çaldılar. Uzun uzun anlatacağım başka zaman. Köpeğimi ağlayarak ararken evimizin üyesini neden çaldıklarını sorguluyordum. Bir tanesi çıktı dedi ki ‘ablacım kapıdan araba çalıyorlar köpek ne ki?’ Arabayla köpeği kıyaslayan vicdanına, aklına sövmeyim mi ? 

Neyse sinirlendim! Gülerek başladım ama sinirle bitiyorum yazımı! Emeklerinize sahip çıkın, vicdansızlık moda arkadaşlar.

Sağlıkla...

İki imza gününe katıldım bir seslendirme programına şahane bir insan. Kendi şiirlerini onun sesinden dinlemek öyle güzel bir keyif ki anlatamam. Kendisi de bir o kadar samimi, güzel insan..

Şiir yazan insanı da övmek saçma değil mi ? Övmek değil de tamamen kendi hislerimi paylaşmak istedim çünkü onun başarısı zaten ortada aslında. Hissettiklerini kalemin ucuna dökmek herkesin harcı değil hele böyle güzelini başarmak! Gün içersinde bir çok duygu bizi ele geçiriyor. Öfke, nefret, aşk, sevgi, neşe, korku, karamsarlık.. Bunu şiirle anlatıyor olmak bir ayrıcalık. Kimimiz kelimelere döküp yanımızdakine cümle kuramaz içimizde yaşarken kimimiz de şiirle, romanla anlatıyoruz işte. 

Yazı yazmanın sihrini ortaya koyan nadir insanlardan Kahraman Bey. Bu kitabını duygularım çok yoğun olduğunda alır seçer kendime bir iki şiir armağan ederim. Öyle anlamlı öyle güzel şiirler var ki içinde, Ah be ! 

‘Yitik

Ne zaman içimden sana ait bir şeyleri söksem 

Kendimi parçalıyormuş gibi oluyorum.’

İçimizdeki en yoğun duyguları bizim sesimiz gibi yansıtması o kadar kıymetli ki!

Eğer şiir seviyorsanız bu kitap kitaplığınızda olmalı. 

Sağlıkla...

Hızlı, heyecanlı, sürükleyici bir filmle geldimmmm.

2015 yapım aksiyon filmi diye geçiyor ve hakkını da veriyor. Bazı yerlerde ‘Aaa bu ne şimdi?’ dedirtiyor insana. En sevdiğim türlerden insanı meraklandırıp göz dolduruyor.

İki farklı firma ajanı uluslararası bir suç örgütüne karşı beraber çalışmak zorunda kalıyor. İki güçlü ajan elemanı da birbirinden uyanık, birbirinden çevik ve zeki! Hem birbirlerini takip edip hem birlikte hareket ediyorlar. Aradıkları bilgilere ulaşmak için gösterdikleri çaba ve uyguladıkları adımlar birbirinden zekice.

Aralarında babasını aradıkları için yanlarına aldıkları kadının onlardan uyanık çıkması şokundan bahsetmeden edemicem. Gördüğünüz en güzel araba tamircisi olabilir kendisi. 

Dünyayı bir felaketten kurtarmak için çıktıları bu yolda zamanla yarışıyor olmaları işin en can alıcı kısmı zaten. Bu süreçte başlarına gelenler birbirlerini daha iyi anlamalarını sağlıyor. İnsanız neticede, birbirimizi anlamamız, empati kuruyor olmamız her an önemli hepimiz için. Çünkü empati hayatımız boyunca bizi anlayışlı olmaya iten tek şey. Karşımızdaki neyi neden düşünüyor bilmeden yargıladığımız zaman kendimizi de yıpratıyor, her şey göründüğü gibi olmuyor çünkü! 

Sonuç olarak aksiyon seviyorsanız izlemelisiniz :) 

Sağlıkla...

Tamamen zevk meselesi ama ben şahsen abartıldığı kadar beğenmedim. Amelie çok tatlı bir kız, kabul! İyi niyetli, içe dönük, hayalperest. Anne sevgisinden yoksun büyümüş bir cafede çalışıyor babasından uzakta tek başına yaşıyor. Ara ara babasına ziyarete gitmeyi de atlamıyor. Etrafındaki insanların hayatına güzel dokunuşlar yapmayı seven Amelie çok eski bir eşya bulup onu yıllar önceki sahibine ulaştırmak için uğraşıyor ki eğer mutlu olursa insanlara iyilik yapmaya devam edecek. Kendisi ile böyle anlaştı. 

O eşyanın sahibini ararken fotoğraf kulübesinde yırtılmış fotoğraf parçalarını toplayan bir adam görür ve ne yaptığını anlamaya çalışırken adamın çantası bir şekilde önünde düşer ve çantada birleştirilmiş fotoğraflar ve hikayelerini görür. Bu sefer de defterin sahibini aramaya başlar :) 

Komşularıyla içli dışlı olmasada iyi anlaşıyor. Yaşlı komşusunun dertlerini dinliyor, yaşlı komşusuna arkadaşlık ediyor, kötü kalpli manava minik cezalandırmalar yapıyor kendi kendine :) Cafede sürpriz aşka ön ayak oluyor, etrafına iyilik saçmaya çalışan masum bir kız. 

Defterin sahibini ararken ona aşık olduğunu anlayan Amelie ve defterin sahibi bir türlü karşılaşamıyorlar ürkek kızımız yüzünden. Karşılaştıklarında defterin sahibi de kızımızdan çok etkilecek. 

Hikaye hoş ama film çok yavaş ilerliyor. Sevenleri kızmasın lütfen tarz meselesi, sadece son yirmi dakika çok tatlıydı. Yinede izlenmeli mi, evet. 

Sağlıkla...

 Siyasi olarak olsun efendim mutasyon olsun ortalık karıştı. Zaten ne zaman bir şey istesem tam tersi olur. Sizde de öyle mi ?

Ne zaman istediğin bir şeyi dillendirsem kesinlikle o olmaz. Sağlık dedim, huzur dedim ya başladı terslikler. Gün geçmiyor ki stressiz bir gün olsun. Tamam 2022 gelebilir!

Küçükken anneannem bizim yıldızımız düşük demişti, ne demek olduğunu yeni yeni anlıyor olmam üzücü. Mesela ne zaman iyi bir şey paylaşsam hopp üzüntülü bir şey olur! Bakıyorum herkes her adımını paylaşıyor, özenip ben de paylaşıyorum ve sonu pişmanlık...

Yine aynısı oldu, güzel dilekler diledim ama hayırlısı :) 

Güzel şeyler de oluyor bir yerlerde, hala içimizde iyi niyetli insanlar var ve onlar iyiki var haklarını yemeyelim. 

Bizim sitenin yönetimi kedilerden nefret ediyor onu bu iyi insan listesine almıyorum. Hayvanları sevmeyen bizden değildir. Neymiş kediler başlarına belaymış, kedinin fikrini de alalım bu konuda. Onlar bize bayılıyor mu acaba ? 

Kedi demişken kedisini kısırlaştıranlar var mı bu yazıyı okuyan ? Ne kadarlıkken yaptırdınız ? Kızgınlık dönemini beklediniz mi? Bizim kedi kızgınlık dönemine girdi sanırım, bizi kızdırıyor eyvah! İnternetten okuduğumuza göre mahvolduk :) 

Bize bu gelen geçen yılların kattığı güzelliklerin çoğunu etrafımızda oluşunu farketmediğimiz canlıların sağlıyor olması doğru değil mi ? Bir köpekle arkadaş değilseniz anlayamazsınız sanırım. Muhabbet kuşunuz yoksa ve konuşmasına şahit olmadıysanız büyük eksiklik var demektir. Kuşların bile kendisini besleyeni tanıdığını biliyor olsanız aslında güzel şeylerin var olduğuna emin olursunuz. 

Konu yine değişti, çünkü 2021 beklenti karşılamayacak belli. Şimdi işin yoksa diğer yılı bekle!

Sağlıkla...

Şimdi demeyin yine vakit mi var diye lütfen.. Kendinize ayıracak yarım saat yok mu ? 

Ben kahvemi aldım açtım exxen tv @EnisArıkan talk show izliyorum :) Exxen birden herkesi her programı alarak bizi kendisine mecbur kılmadı mı ya? Fena da olmadı ben tebrik ediyorum güzel fikirdi. Ama hala disney plus bekliyorum orası ayrı! Çünkü Marvel! 

Neyse daha yaş 30 olmadı ama temizlik yaparken kendimi iyi hissetmeye başladım hayır mı ? Normalde sıkılmam gerekirken neden kendimi iyi hissediyorum, yaşlanmış olma ihtimalim ? Asla sevdiğim aktiviteler listesine dahil olmayan bulaşık yıkamak ve yemek yapmak ne zamandan beri bana terapi olmaya başladı hiç anlamıyorum. Bir program izlerken galiba yaşlandım, temizlik beni rahatlatıyor diye bir şey duydum ama hayırdır benim için daha erken değil mi üzülmeye başlıyorum.

Gerçi kafa olarak yaşlanıyor olmam çok da şaşkınlık yaratacak bir şey değil. İnsanla uğraşılan bir işteyim, pandemi deseniz her birimizi kötü etkiledi, etrafımızdaki insanlar aşırı bencil. Bizi yaşlandıracak en etkili etken stres ve bunların her biri strese neden olduğuna göre evet çok normal.

Neyse bir başka kahve sohbetim de sağlıklı beslenmek, ne dersiniz ? Bir ara iyi gidiyordum bu ara yemeye devam ediyorum ama vicdanım rahat değil. Açıkçası detaylı araştırdım bu konuyu ve gerçekten vücudumuza neden bu kötülüğü yapıyoruz bilmiyorum. Mesela şeker! İlk adımımız şekeri bırakarak başlamak ile olabilir. Çay da kahvede şekeri bıraktıktan yaklaşık bir ay sonra bir küp şeker bile fazla geliyor. Şekerli tatlılar yerinde çok güzel şekersiz tatlılar var bal ve pekmez ile yapılabilen. Mesela hurma o kadar kurtarıcı ki! Hem de çok sağlıklı. Şeker vücuda o kadar zarar veriyor ki ama şekere alışan insanlar şekersiz tatlıları sevemiyor ama biraz denemek lazım bir süre sonra vücut alışıp kabulleniyor. Denemeniz de sağlık var.

Ah canımız kendimiz... Kıymetliyiz, bir kahve içelim sohbet edelim hak etmiyor muyuz ? Kendimizi resetleyelim yeni haftaya kaç saat kaldı şurada ?

Sağlıkla...

 Böyle anlaşmamıştık ! 

Daha ilk günden mutasyon haberleri mi verilir? Hoş mu böyle ? Sağlık dedik mutluluk dedik huzur dedik ilk sıradan anlaşmayı bozdun. 

Maskeler çıksın dedikçe artıyor maskeli günler. Aman aşı bulunsun artık rahat nefes alalım diyoruz hoppp virüs mutasyon geçirip ülkemizde de tespit ediliyor. Artık psikolojimiz ne kadarını kaldıracak bilmiyorum.

Sosyal mesele tamam.

Maske tamam. 

Dezenfekte  tamam.

Misafirlik devam ?

Ben misafirliğe gitmeyim bana da gelmeyin sonuçta dışarı çıkıyoruz geliyoruz dedim diye akraba linçi yemiş insanım. Vay efendim eve onları istemiyormuşum. Tamam ama neden istemiyorum ? Sevdiğimden! Yoksa gel sarılalım taşıyıcıysam karışmam.

Çevremizdekilere dikkat edelim dedikçe konuyu başka yerlere çekiyor olmaları artık bıktırdı. Eski günlere döndük de benim mi haberim yok ? Hala semptom taşımadığı için kendisini sağlıklı ilan eden insanlar çevremizde dolaşıyor. Bakıyım sen iyi gözüküyorsun ay çok özledim bi sarılayım ? Neden ?

Evimizde ailemiz, sevdiklerimiz varken kendimizi düşünmüyorsak bile onlara karşı olan sorumluluğumuzu unutmasak ne güzel olur ne güzel!

Dikkat etmeyelim etmeyelim sonra maskeler çıksın isteyelim, zor ! Ben de doktor sitemi yapıyorum sabah sabah ama bu mutasyon çok can sıktı.

2021 ülkece sağlık istedik senden, lütfen baştan topla kendini!

Sağlıkla...