Rüyamdaki Aydınlık Bendim

Işıklar kapalıydı. Kapalı olan ışıklar mıydı gözleri miydi bunu ayıramayacak kadar yoktu. Kendisini hissetmiyor ve sadece ağlamak istiyordu. Ağlama diyen çok ama güldüreni yoktu. Kalktı bir bardak suyunu içti ve neden ağlamadığını düşündü. Çünkü ağlayamıyordu. Gözlerini açtı ama aydınlık olmuş gibi hissetmedi. Aydınlık hissedecek bir şey yoktu.

Kendisine dair hissettiği tek şey içindeki karanlıktı. İşe gitmesi gerekiyordu, hazırlandı.

Gülümsemesi gerekiyordu, gülümsedi. Gülümseyecek ne var diye düşündü içinden.

Evden çıktığında hava daha aydınlanmamış içi gibi karanlıktı. Korkmadı ilk defa, ne olacaktı?

Tüm gün içindeki karanlığı unutmaya çalıştı, etrafındaki insanlara baktı ve gülümsedi. Yüzündeki aydınlık neden içini aydınlatamıyordu ? Çünkü insanın içini aydınlatan şey kalbinin gülümsemesi idi. Kalbi gülmüyordu…

Eve dönerken hem hava hem içi karanlıktı… Bu kadar karanlık ortasında kendisini nereye bırakacağını göremiyordu artık. Açtı müzik listesine baktı, karanlık şarkılar vardı listesinde de…

Neden kalbinin gülmediğini düşündü. Bunu kalbi mi yapıyordu kendisi mi izin vermiyordu. Bunu düşünerek uyuduğunda rüyasında uçurumdan düşerken gördü kendisini. Evet düşmedi, uyandı düşeceği sırada. Geri uyuduğunda sabaha karşıydı saat. Karanlık saatlerin sonlarına doğruydu, bu sefer gördüğü rüyada kalbini gülümsetecek bir şeyler gördü. Kocaman bir çiçeğin dalıydı rüyasında. Dal olmuş bir çiçeğe güzellik katıyordu. İyi ki vardı ve yeşildi yani sağlıklıydı. Yalnız değildi başka dallarda vardı bu yüzden mutlu hissediyordu. Uzun süreden sonra ilk defa kendisini mutlu hissediyordu. Uyurken gülümsedi, yüz kaslarına kadar gülümsedi bunu kalbinde hissetti. Tamam kalbim artık gülecek dediği anda birisi tam da kendi dal olduğu yerden kopardı çiçeği. Her yer karardı yine! Dal olduğu yerden kırılmış ve sayılı saatleri kalmıştı yeşil olmak için. Yine yalnızdı diğer dallardan ayrılmıştı ve ağlayan çiçeği görüyordu.

Kan ter içinde uyandı ve aydınlık için ne yapacağını bulmuştu. Kendi çiçek olacak dallarını koruyacaktı. Kalbini güldürecek içini aydınlatacaktı. Hava yine karanlıktı ama kendisine verdiği umut içini aydınlatmıştı. Bugün işe giderken içten gülüyordu.

Artık kalbi aydınlatacak olanın kendisi olduğuna karar vermişti.

 Günlerdir elim girmiyor bu yazıyı yazmaya...

8 Mart dünya emekçi kadınlar günü, kabul. Ama ne kadar ? Hepimiz biliyoruzdur duymuşuzdur bugünün ne anlama geldiğini. Emekçi kadınlara ithaf edilen bu gün için biçilen değer düşünüldüğünde bir de yapılan ve olanlar düşünüldüğünde kadınlar günü hariç her şeyin günü gibi. 

Duyduğumuz ve duymadığımız haberler, yaşananlar kadınların başına gelen ve getirilenler... Yakın tarihten bahsedelim, akşamında 92 yaşında bir kadına tecavüz edildiğini duyduk, 10 yaşında bir çocuğun rahatsız edildiğini, bir kadının eski kocası tarafından sokak ortasında çocuğunun gözleri önünde şiddet gördüğünü duyduk... Bu konularda hep şunu düşünüyorum, görünenden, duyulandan fazlası olduğuna maalesef eminim. 

Taciz, tecavüz, şiddet, şehit... bu haberlerde bilmediğimiz niceleri var kim bilir. Ne üzücü ! Evet insanız evet sürekli düşünerek yaşayamıyoruz ama düşünmeden elimizden geleni yapmadan da olmuyor, olmamalı!

Kadınlar günümüz kutlu olsun tamam olsun ama nasıl ? Sadece kadın endeksli demiyorum can diyorum can! Kadın erkek çocuk yaşlı fark eder mi ? Canımız yanmıyor mu bir çocuk yere düştüğünde bile ? 

Kadınlar günü kutlu olsun ama nasıl ? Döverek, can yakarak mı ? Şu günü içimiz rahat kutlayacağımız günler olacak mı dersiniz..?

Simyacı kitabını ben de blog yazılarından gördüm, öyle güzel anlatımlar var ki hakkında merak edip hemen sipariş verdim ve birden en ön sıraya alıp okumak istedim. Çünkü neden sıralaması değişmesin :) Hiç  pişman değilim hatta kendimi tebrik ediyorum aferin bana! 

Neyse biraz kitaptan bahsedeyim; çok güzel. 

Sevdiğim kitapları abartmayı seviyorum, bu yazıdan sonra okuyanlar ‘Bu kadar övülecek ne var?’ Diye beni dövmeye geri gelecekler o yüzden profesyonel yoruma geçiyorum, çünkü canım kendim.

Evet kitap güzel tamam tamam. Çobanın hikayesi bu. Kendi hayat amacını arayan, ararken de neyi neden nasıl yaşadığımızı ve algıladığımızı anlatan ve bizi gözlemlemeye çağıran bir konusu var. Çobanlık Santiago aslında okuma yazma biliyor ama gezmeyi sevdiği için çobanlık yapmayı tercih ediyor. Ailesine gezmek istediğini sabit bir yerde kalarak çalışmanın kendisini mutlu etmeyeceğini söyleyince babasının kendisine koyun alıp al gez ve geri gel demesiyle çobanlık yapmaya başlıyor ve mesleğini de gayet çok seviyor. Koyunlarından öğrendiği bilgiler var kendince. Onlarla aynı dili konuşmasa da anlaşabildiğini düşünüyor, ortak dil diye bir şeyin olduğunu ve bunu koyunları ile öğrendiğini kabul ediyor. Derken bir gün karşısına çıkan bir kralın kendi kişisel menkıbesi için Mısır piramitlerine gidip oradaki hazineyi bulması gerektiğini söylediği güne kadar. Aslında para düşkünü değil delikanlı ama sürekli aynı düşü görüp bir çingeneye düşünü yorumlattığında onun sa Mısır piramitleri ve hazineden bahsetmesi ile koyunlarını satıp Mısır’a gitme kararı ile başlıyor her şey. 

Parasını çaldırıp billuriye dükkanında çalışmaya başlayıp orada para biriktirmeye çalışırken hem dükkan sahibine para kazanmayı bir şeyi istemenin ne kadar önemli olduğunu anlatıyor hem kendisine güveni artıyor.

‘Günler bitkine benzediği zaman da insanlar, güneş gökyüzünde hareket ettikçe, hayatlarında karşılarına çıkan iyi şeylerin farkına varamaz olurlar.’

‘Mutluluğun gizi dünyanın bütün harikalarını görmektir, ama kaşıktaki iki damla yağı unutmadan’ 

Parası çalınca vazgeçecekti kralla yaptığı konuşma ve bir şeyi istemenin önemini hatırladı. İşe başladı doğru yolda olduğunu içinde hissetti. Yola çıktı inandığı şeyim peşinden giderken içinde huzuru hissetti. Aşık oldu dönecekti aşkın fedakarlık olduğunu öğrendi. Dayak da yedi savaşın ortasında da kaldı ama hep kalbini, kendini dinlemeyi öğrendi. Kendisini dinlediğinde kendisi için doğru olanı yaptığını fark etti.

Mısır’a kadar uzun yolculuklar sonucunda gitti peki buldu mu hazineyi? İşte bunu okumanız için anlatmak istemiyorum. 

Kitap güzel diye başladım evet ama şöyle özetleyelim, akıcı, okunur sadelikte, verdiği çok güzel mesajlar var ama aslında bunları bizler zaten biliyoruz. Güzel hikayelerle anlatıyor olması çok hoş ve bu tarz kitaplar arada iyi geliyor. 

Sağlıkla...