En sevdiğim yer, Didim. Didimdeyken hem yazar hem konuşurdum kendimle. Giderdim sahile, anlatırdım ne olduysa, neye neden üzüldüysem...

Belki geçmezdi ama rahatlardım. Ama artık Ankara'dayım ve stres atacak bir yer olmayınca daha çok yazmaya başladım. Hoş, yazarken bile çekiniyorum. 

Buara ne kadar çok konuşsam geçmeyen duygular var içimde. Kırıldıkça kırılıyorum. Zamanla  geçmiyor sızıları. İçine at at at, belli etme derken en olmadık yerde en olmadık kişilere patlayabiliyorsun mesela...

Gerçi ben uzun süredir boyleyim. Önceden böyle değildi tabi. Yine duygusaldım ama bu kadar hüzün yuklenmezdi kalbime. Uzun süredir öyle değil... Uzun süredir sadece kendimi dinlemekten kaçıyorum. Çünkü daha alınganım, daha sinirli, daha tahammülsüz ama daha umursamaz.

İyi yanları da var hüzünlerin.. Umursamamayı öğreniyor insan zamanla. "Amaaan"  diyorsunuz, "herkes içinden geleni yapsın."

Bazen bazı şeyleri çok da umursamamak lazım aslında...