Her yer yanarken nasıl içinize sindi sosyal medyanızdaki sofralarınız ?

Yemedik mi yedik, evden çıktık, konuştuk devam ettik kabul ama bir tarafta can’lar yanarken kahkaha atamadık, içimizden gelmedi komik şeyler paylaşmak. İnsan olmak bu değil midir ? Biz ‘biz’ isek bir yanımız kan ağlarken nasıl oldu da bu kadar duyarsız kalabildik?

Varmış öyle duyarsız kalabilenler benim çevremde de. Hayretler içerisinde gördüm paylaşımlarını, bir yerden sonra bakmadım da zaten. Ne yapayım ne yediğini ne içtiğini ? Elimden gelen bir şey var mı diye bakarken senin paylaştığın fotoğraf sinir etmekten başka bir şeye yaramadı. 

Ha şahsi hesaptır bana ne, kime ne ? 

Kendi can’ı yansa bana ne der miydi orası meçhul…

Bizler çoğu videoyu izleyemez iken, orda yaşayanlarla empati kurabildik mi mesela ? Elinden gelen, gidebilen gitti ne güzel! Gidemeyen dua etti mi mesela ? Köyceğiz taraflarında oturan arkadaşıma sadece nasıl olduklarını sordum aldığım cevap üç gün ağlattı. Çok şükür kontrol altına alınıyor büyük kısmı ama kalan hasarlar , yanan can’lar için elimizden geleni yapmaya devam etmemeli miyiz ?

Ben ahbap üzerinden yardımlaşmanın taraftarıyım, malum Haluk Levent! Güvenilirlik açısından diyorum yanlış anlaşılma olmasın varsa güvendikleriniz onları yazın onlara da bakayım..

Ah kalbim.. Hala çok mutsuzum, bir yanım buruk. 

Çok ara verdim çünkü paylaşımlarım sadece hüzün kokacaktı! Okumaya devam ediyorum tabiki, buralardayım.. Sizlerleyim.. 

Sadece iyiliklerin değil acıların da paylaşılabileceği vicdanlı günlere…