Azra Kohen hanımcığım yapmış yapacağını diyerek başlamak istiyorum. Bu kitabı o kadar abartmak istiyorum ki, şahane! Yazının her cümlesini ilk cümle gibi düşünebiliriz.  

Neyse konuşalım biraz kitap üstüne, haydi. Öncelikle arkadaşımın tavsiyesi üzerine aldım bu kitabı. Çok beğendiğini iki günde bitirdiğini anlatınca durur muyum, o an sipariş verdim. Azra Hanım'ın yazı dilini ve bakış açısını zaten çok beğeniyorum. Ama kitabı elime aldığımda cesaret edememiştim tavsiye edilene kadar.  Kitap geldiği gibi okumaya başladım. Abartmadan söylüyorum her sayfası altı çizilecek cümlelerle dolu. Ama ben iki günde bitirmedim. İlk 200 sayfasında karakterlere, karakterler arasındaki bağlantıya alışmaya çalıştım. Selim kim, İlmiye kim, Orhan neden gergin, Ülkü ne iş yapıyor, Ali çok mu küçük derken birden kitabın içinde buldum kendimi. Toplamda 593 sayfa kitap. Son 400 sayfayı abartmıyorum her fırsat bulduğum an okuyarak geçirdim.

''Her zenginliğin bir eksiklikten doğabileceğini hatırlattı kendine.''

Daha net ifade etmem gerekirse otobüs durağında beklerken, ayakta da kalsam otobüste giderken, uyumadan önce, uyanır uyanmaz... Yani her fırsatta. Hatta o kadar ki Selim ile Ülkü rüyama girmiş olabilir.

O kadar anlamlı cümlelerle anlatılmış ki hikaye, tek bir konu üzerinden de değil. Her konuda bir yorumu var. Ön yargının hayatımıza etkisinden tutun Aşk'tan, savaştan, tarihimizden, inancımız inanma şeklimiz, aile yapılarımız birbirimize karşı tutumlarımıza kadar. Ve bütün bunları iç içe öyle bir geçirmiş ki, okurken film izler gibi kafanızda canlandırmaya başlıyorsunuz. Bazen kızarken bazen gözleriniz dolabiliyor.

''Atamadığı çığlıkla kalbinden koşup çıkan çaresizlik gözünden süzüldü...''

Hayvan sevgisini anlatmış, çocuk yetiştirmeyi, kardeşliği anlatmış...

Her Mustafa Kemal dediğinde tüylerim diken diken oldu, Kemal karşıtlarını anlatmış. Bilmeden anlamadan sevmeyenler varken menemenden bahsetmiş, Çanakkale'de en önce giden Mustafa Kemal'den bahsetmiş. Bu satırları yazarken bile gururu, hüznü hissediyorum. Ülkü'nün aşık olduğu Selim'e karşı Mustafa Kemal için dimdik duruşunu gözümde canlandırıyorum. Katıldığı karşıt görüşlü toplantılardan sonra savaşa katılan, ailesinin erkeklerini kaybeden Ülkü'nün dik duruşuyla kendine gelen Selim'i düşünüyorum. Görüşlerimizin kırılmaz olmadığını ne güzel anlatmış diyorum. 

Ali geliyor aklıma, yaşı küçük kalbi zekası büyük Ali... Sevimli bir çocuk canlanıyor gözümde. İlmiye, Ayşe, Orhan. Bir kedi ile kendine gelen Orhan! Orhan'daki pamuk kalbi gören İlmiye. Eski kumaştan elbise diken ve ayakta durmaya çalışan Ayşe.

Yakışıklı peki ? At yakışıklı olur mu? Olmuş. 

Peki zincirle boğularak öldürülen Fred hoca ? Haketti mi ?

''...Gücünü acısından alırcasına, umudu bir yakıt gibi kullanırcasına...''

Ben gözlerim dolarak, ellerim titreyerek, bazen sinirlenerek okudum. Bu kadar da gurur mu olur bu ne inat dedim, sonra hak verdim. Eğer o kadar inat etmeseydi taviz vermiş olacaktı. Akıcı, sadece, anlamlı çok güzel bir kitap. Film izlemekten hiç bir farkı yok, öyle güzel betimlemeler var ki siz farkında olmadan o anı görmeye başlıyorsunuz.

İlk defa bir kitap için '' okumasaydım eksik kalırdım'' diye düşündüm. Okumanızı çok isterim.

Sağlıkla...