Neler neler öğrendik ve daha neler öğreneceğiz kim bilir ?..

Bazı şeylerin ne kadar kıymetli olduğunu ne zor yollardan öğreniyoruz. İlla düşüp dizlerimizi kanatmamız, ellerimizi parçalamamız gerekiyor kıymeti görmek için. Kim derdi ki bir kahve içmeyi özleyeceğiz aynı şehirde hatta belki aynı ortamlardayken ? Kim derdi ki parklarda yürümeyi, temiz hava almayı özleyeceğiz ? Mesela hiç düşünür müydünüz zaman gelecek ve aslında boş boş AVM dolaşmanın ne kadar da lüks olduğunu anlayacağız ?

Şimdilerde bir yerden bir yere yürümeyi özler olduk. Çok değil üç haftada değişti her şey ve biz yüz yüze konuşamaz olduk. Şimdi istesek de tokalaşamıyor, büyüklerimizin elini öpemiyoruz. Çok istesek de yarım saat dışarıda oturamıyoruz. AVM'ler kapalı, parklar kapalı, elinde olan evlerinde oturmak zorunda; elinde olmayan işe gidip direkt evine dönmek zorunda.

Misafirlikler yasak. Toplanmak, yakın durmak, aynı ortamda bulunmak, tokalaşmak yasak.

Neden ? Koronavirüs...

Çok üzücü bir salgın... Çok kayba neden olan, çok çabuk bulaşan ve bünyeden bünyeye ölümcül olan salgın hastalık.

Sadece hayatımızı engellemedi, bir şeyler de öğretti bize.

Maske taktırıp gözlerimizle anlaşabilmeyi, gözlerimizle gülümsemeyi öğretti. Dokunmadan sarılmayı, gözlerle selamlaşmayı öğretti. Kalpten konuşmayı, uzak durup yakın olmayı ve hatta mesafeli kalıp bir şeyler paylaşabilmeyi öğretti. Aslında bir yerden bir yere rahatça yürüyebilmenin bir özgürlük olduğunu, AVM de vakit geçirmenin lüks olduğunu ve pikniğe gitmenin tam bir ayrıcalık olduğunu öğretti. Yetmedi sevdiklerimize zarar verir miyiz diye düşünmeden sarılmanın ne kadar kıymetli olduğunu öğretti.

Şimdi hepimiz şu salgın geçsin sıkıca sarılalım sevdiklerimize, korkmadan diye bekliyoruz. Şimdi hepimiz özgürce parklarda dolaşmak için, belki yan yana bir kahve içebilmek için bekliyoruz. Şimdi hepimiz maskelerimizi çıkarıp gülümsememizi göstermek için bekliyoruz. Bir yerden bir yere giderken toplu taşıma kullanabilmek için bekliyoruz. Birisi hapşırdığında korkup uzaklaşmak değil de sağlıklı yaşa demek için bekliyoruz.

Zor günlerden geçiyoruz hep beraber... Korkuyoruz, üzülüyoruz, endişeleniyoruz.. Hep beraber önemler almaya çalışıyoruz. Sevdiklerimiz için korkuyor, kendimizden başlıyoruz mecbur dikkat etmeye. Her akşam yüreğimiz ağzımızda açıklanacak haberleri bekliyoruz. Fırsatı olanlar evlerinde kalıyor, 65 yaş ve üzerini evden çıkmamaya ikna etmeye çalışıyoruz. Çalışmak zorunda olanlarımız korkarak işlerinize gidip evine dönüyor. Hep beraber nadir yaşanan olaylardan birine tanık oluyoruz. Biliyoruz ki bugünler geçecek, biliyoruz ki yeneceğiz bunu. Ama en az hasarla çıkalım bu durumdan inşallah, hepimizin duası...

Bugünler geçtiğinde yaşanılan ve yaşanılamayanları unutmamak ve hassasiyete devam etmek umuduyla... Aldığımız her nefes bizlere hediye...