Üzülmeye ne çok zaman ayırıyor insan ?!
Ne çok meyilli üzmeye kendini...
Kendisiyle kaldığı an hüzünlenmeye hazır, dokunsan ağlayacak, dokunmasan zaten ağlayacak!
Ne çok unutuyoruz mutlu an'ları... Ve hiç unutmuyoruz mutsuzlukları.
Unutmak yerine içimize kazıyoruz üzgün zamanları...
Kendimizi üze üze yaşamaya devam ediyoruz!
Mutlu an'ları hiç'e sayarken hiç suçlamıyoruz kendimizi..
Oysa zaman geçiyor, zaman kıymetli, zaman hızlı!
Oysa salise bile geri gelmiyorken nasıl hafife alabiliyoruz bu kıymet'i...
Bizler ne hazırız ağlamaya, hüzünlenmeye...