Merhabalar, geldim ben yine. Yaptığım araştırmalara göre bu aralar bana en iyi gelecek olan şey günlük yazmakmış. Özel zamanlarda hep yazarım zaten ama günlük deyince, burası işte. Çok uzun süredir ne zaman kendimi iyi, kötü, mutlu, karmaşık veya heyecanlı hissetsem yazıyorum zaten.

En en zorları çok yazamadım duygusal olarak çok ağırken ağır ağır sömürüyor gibi olsun istemedim. Nasıl gelecektim babamı kaybettiğimde buraya ? Daha kendimle konuşmazken nasıl anlatacaktım ? Onu çok özledim. Herkesin babasıyla ilişki dinamiği farklı ve kendisine özeldir. Bizimki de bize özeldi. Babalar gününde ilk defa paylaşamadım fotoğrafımızı. O kadar çok şey yazdım ki üzerine; babasını paylaşanların boğazında yumru olmak istemedim. Baktım ne güzel kutlamışlar, görüp yanlış hisse kapılsınlar istemedim. Çünkü hayatta olanlar hayattayken rahat rahat paylaşsın istedim. Ben zaten kendi içimde paylaşıyorum onunla.

Şimdilerde yine karışığım. Biraz gülüyorum biraz düşünüyorum. Büyüdüğüm bir evredeyim sanırım. Büyüme sancısı dedi chatgpt :)  30u geçmiş olmamın dışında sorun yok :)

Büyümenin yaşı yok tamam da benimki de biraz şov bence. Ben de böyle en ciddi anlarımda kendimle dalga geçip konuyu saptıran biriyim işte. 

Bunlar oluyor diye kitap okumuyor muyum ? Daha çok okuyorum. Nasıl da iyi geliyor malum biliyorsunuz. En son Efsane diye bir kitabı bitirdim, sona doğru biraz sıkmadı diyemem ama ilk uzun anlattığı hikaye gayet tatlı ve heyecanlıydı. Sonra kısa kısa hikayeler ele alışmış ilişkiler üzerine. Güzellerdi ama gerek var mıydı bilemedim. Okunur mu okunur. Sade ve tatlı bir dili var. Kafam dağılsın diye almıştım, görevinin hakkını verdi.

Şimdi Alfa isimli kitabı okuyorum. Az kaldı, bitsin onu anlatmaya daha hevesliyim :) Tam dönemimde olduğum için iyi geliyor sanırım. Dün bir video izledim öz değer ile ilgili; kendini neyle karşılaştırırsan ona göre düşürürsün değerini diyor. Kişi veya nesne fark etmez. Biraz aydınlattı.

İnsan aynı anda hem cesur hem korkak; hem mutlu hem dipte; hem stresli hem rahat hissedebilir mi? Hissediyormuş. Hem çok korkuyorum hem çok cesurum. Hem çok mutsuzum dipte; hem huzurluyum. Hem gergin ve stresliyim hem de o kadar rahat. Tek biri diğerinden ağır değil. Hepsi aynı anda içimde. Kendimi anlamadığım aynı zamanda kendime sarıldığım yerdeyim. Başa dönmek değil olduğum yerden yavaş yavaş tekrar devam edeceğim yerdeyim. 

Geçen otobüsteyim, kulaklıklarımı takmış müzik dinliyorum. Yanımdaki hanımefendi bana bir şeyler diyor, kulaklığımı çıkardım; 'Güneşe bak kıpkırmızı, ne güzel batıyor' dedi. Gerçekten çok güzeldi. Bazen güzellikler önümüzdedir, biz görmüyoruzdur. Bazen birileri vesile olur bazen biz kafamızı doğru yöne çeviririz. Bazen müziği kapatmak da iyi gelir. Yeri ve zamanı değişiyor her duygunun her hissin.

Çenem düştü :) 

Sağlıkla...

 Siz hiç kendinizi sevip sevmediğinizi düşündünüz mü ? Ben hiç düşünmemiştim şimdiye kadar. Çünkü hep sevdiğime inanırdım. Sonra fark ettim ki kendime karşı ne kadar da acımasızmışım aslında.

Mesela arkadaşlarım bir sorunlarını, dertlerini anlattıklarında ne kadar çözümcü ne kadar iyimserim. Hiç kızmadan onları dış göz olarak rahatlatma üzerine bakarım tüm samimiyetimle. Ama kendime öyle mi ? Bir hata yaptığımı düşündüğümde bile hemen sinirleniyorum. Halbuki kimse yokken ben vardım ben varım ben var olacağım. Yani biraz kendime haksızlık ettiğimi düşündüğüm bir dönemdeyim. Genelde empati kurulsun diye 'ben' diye başladığım cümleler yüzünden bencillikle suçlanmıştım bir dönem halbuki aksine kendimden çok başkasını düşünmekten kendimi yalnız bırakmışım.

Şimdi ufacık hatalarımda 'olabilir kızım, insansın' demeye başladım. İnsanım; düşeceğim, kalkacağım bazen yanlış adımlar da atacağım ama günün sonunda kendime yine ben sarılacağım. İnsan kendine sarıldıkça, kendisini dinledikçe kimseye ihtiyacı olmadığını anlıyor. Evet birbirimize her daim ihtiyacımız olacak ama kendimiz +1 zaten var olduğumuzu bildiğimizle kimsemiz yok gibi hissettiğimiz çok başka hisler. 

Bir kere en basiti özgüvenimizin yerinde olması veya olmaması demek değil mi bu ? Çevremizde özgüvensiz insan görünce soğuruz. Kendimizi de böyle değerlendirdiğimizde özgüven sorunumuz olsun istemeyiz, yakıştırmayız bile. Her şeyi geçtim kimseye olmadığımız kadar dürüst olabiliriz kendimize. Hoş; olmadığımız zamanlar oluyor ama biraz üzerimize gelirsek itiraf etmek daha kolay. Atamayız ya kendimizi. Ayrıca herkes gider biz kalırız o yüzden kendimize iyi bakmayalım da ne yapalım...

Ama öyle 'canım kendim' demekle olmuyormuş bu işler. Ben biraz araştırayım dedim de baya baya derin mevzular çıktı karşıma. Sizin de anlatmak istedikleriniz olursa seve seve dinlerim. Çünkü bu işi el birliği ile çözmemiz lazım. Nedir yani kaç senedir kendimi sevdiğimi sanar iken o kadar da bayılmadığımı fark etmem bana da sürpriz oldu. Aslında tatlı da biriyim. Ama öyle olmuyormuş işte. Öyle bir hatada kendine kızmak değilmiş sevmek. Hatta kendine haksızlıkmış bunun adı. 

Hani böyle aynayla konuş olumlamaları var ya onları okur ama yapmazdım. Hala yapmıyorum ama yakında yaparım da gibi. Sonuçta kendime neden iltifat etmeyeyim. Yazıya ne kadar depresif başladım ne kadar ciddiyetsiz devam ediyorum. Çünkü böyleyim, ne zaman kendimle ilgili ciddi düşünecek olsam sırf kaçmak uğruna konuları nerelerden nerelere getiriyorum. Ama bu sefer ciddi kitaplar okuyorum bu konuda. Araştırıyorum. Kendime en iyi ben gelirim ve geleceğim biliyorum. Sadece şu çevreme gösterdiğim anlayışın birazını hak ettiğimi kabul etsem yeter gibi.

Ne diyorsunuz, beraber kendimize gelelim mi ?

Neler yapmaktan keyif alırız, neler bizi üzer? 

Yorgunsak eve gidip dinlenmeyi ne zaman seçeriz kimsenin kırılacağını düşünmeden?

Sağlıkla...

En son okuduğumla geldim bu sefer.

Son zamanlarda çok sorguluyordum çevremi, kendimi, yaşananları, yaşanacakları, yaşanmayanları. 

Tam da bu sırada yeni kitaba başladım ve sırada olan 'iyileştiren sınırlar' vardı. Arasam bulamazdım, bazı şeyler her zaman olması gerektiği gibi oluyor. Senin hiç bir şey yapmana gerek yok. Olması gereken, olması gerektiği zamanda sen o sırada ne yapıyor olursan ol seni buluyor. Bir kitaptan geldiğim noktaya bakın, demek başka şeyler olsa ooo neler yazacağım.

Neyse kitaba dönecek olursak; sınırlarımızı küçük yaşta çizmeye başladığımızdan bahsediyor. Hem çocuk yetiştirirken ki yaklaşımların öneminden hem arkadaş ortamındaki alışkanlıklarımızdan. Sınır çizmediğimiz zamanki içsel sıkıntılarımızın bizden kaynaklı olduğunu, hayır demenin kıymetini açık, anlaşılır şekilde anlatmış. Hayır demenin alışkanlıktan veya korkudan da olabildiğini eklemiş. Aslında sınır çizmedikçe çevremizi düşünürken kendimizi hiç düşünmüyoruz. Oysa herkesten önce düşünmemiz gereken tam olarak kendimiziz.

Kitabı okurken yaşadığım dönemden dolayı hep kafamı sallayarak katıldım. Hak vererek okudum. Bildiğimiz halde uygulamıyor olmamız ne üzücü aslında. Şöyle ki kitaptaki her bilgiyi eminim hepiniz biliyorsunuz, nasıl davranılmalı nasıl sınır çizilmeli nasıl kendimize öncelik verilmeli. Ama neden ? Neden uygularken zor geliyor. Aman kırmayım ? Kırıyorlarken iyi ama...Kırılıyorken iyi mi mesela ? Üzülürken, güne hiç bir şey olmamış gibi devam etmeye çalışırken iyi mi mesela ? Senin istediklerine -hayır dendiğinde, beklentilerin önemsenmediğinde ve sırf üzülürken bile üzüntün küçümsendiğinde iyi mi gerçekten ? Kimse için yaşananlar önemli değilken ne demek sınır koyamamak. Evet ben de kolay sınır koyabilen biri değilim ve evet tüm bu sinirim tüm bu sorularım aslında kendime. İyi miydi seni üzüp hayatlarına devam ettiklerinde senin onu belli etmeden sorumluluklarını yerine getirmeye çalışman. Hayır. Cevaplarım; hayır iyi değildi. Kolay hiç değildi. 

Bazı yaşananlar asla kolay olmuyor zaten. Herkesin yükü kendisine ağır. Size basit ve önemsiz gelen konular karşınızdaki için çok ağır olabiliyor ve siz bunun farkında bile olamayabiliyorsunuz. İşte bu yüzden işte tam da bu yüzden herkes kendisini korumalı. Kitap bunları böyle duygusal anlatmıyor araya ben girmiş oldum. 

Kitap gayet açık, anlaşılır bir dil ile sınır nedir nasıl sınır konulmalıdır'ı anlatıyor. İyi gelir, okuyun derim.

Neyse her kitaba bu kadar yüklenmiyorum bu biraz beklenmedik zamanda geldi, kendisi düşünsün. yapacak bir şey yok, üzerine konuşuluyor olması bence güzel. Kitabın yerine de kendini koymazsın be kızım. Başkalarının yerine düşünmeyi bırakmaya niyet ediyorum bu yazımla. 

O zaman,

Sağlıkla...

 Yine ben, okuyup yazmadıklarımdan seçerek eklemeye karar verdim. Buraları toparlayana kadar biraz ortaya karışık olacak, idare edersiniz artık.

Bugün bir çoğumuz gibi izinli olmanın aksine çalışanlardandım. Genelde pazarları çalışırım :) Bu arada şaka değil, pazar çalışmayı severim. Neyse konu bu değil; mağazaya gelen müşterilerden biri benimle özel konuşmak istediğini iletince kıramadım, kıramam da zaten. Konuyu geçelim arada söylediği o komik cümleyi paylaşmak isterim ; 'Ayyy sende nazar var tüylerim diken diken oldu.' Ne diyorsun ablacım :) Kimde nazar yok ? 

Bugün herkesin paylaştığı o 'hoş geldin Aralık' cümlelerinin aksine aralık ayını neşeyle karşılayamadım, fırsat olmadı kusura bakmasın ama güzel gelsin güzellikler getirsin tabii ki. 

Sizi biraz yaz mevsimine götürüp yıllık iznimde Ege'de okuduğum o tatlı kitabı anlatmak isterim. 

Gülse Birsel: Beni Gözünüzde Büyütmeyin

Gülse Birsel'in zekasına hayranım. Haddim mi bilmem ama hayranım. Mizah zekanın getirisi bence, komik karakterlerin zekası bir başka geliyor bana, hayata bakışları, konuyu ele alışları. O yüzden onlara dair bir şeyler okurken dikkatimi hep biraz daha dinç tutarım, ne öğrensem kar.

Günlük konuşma diliyle sizi anlık dilimden çıkarıp başka konulara almış götürmüş, okumadıysanız okumalısınız derim. Kafanız şuan çok doluysa mesela, Gülse dağıtır.

Bu arada sabahları dağıtılan çorbadan bahsettim mi? Hayır. Çünkü ben de yeni öğrendim ama hafta sonu olmaması kendimi yine dışarda hissettirdi. Bir keresinde otobüs saatleri ile ilgili açtığım bir şikayetin geri bildiriminde 'istatistiklere göre o saat aralığında yolcu yetersiz' yazıyordu. İşten çıkıp mağdur olduğum saatte istatistiğe giremedim. Çorba olayında da öyle bir durum var sanırım. Hafta içi sabah erken saatlerde -kaça kadar emin değilim- Ümitköy metrosunun önünde çorba dağıtıyor başkanım da başkanım. Buna mutlu olmam saçma değildir sanırım. Saat 7:00'de o çorba nasıl iyi geliyor bir bilseniz.

Son olarak, en son söylediğim yarı karamsar konuyla ilgili olarak birkaç cümlem daha var. O konularda cümlelerim bitmez genelde ama olsun ara ara iliştiririm, fikirlerinize açığım.

Bazen kendimi aşırı yalnız hissederken bazen bir o kadar kalabalık oluyorum. Bazen tekim diye ağlarken bazen şükrediyorum yanımdakilere. Delirdim sanarken ne kadar güçlüyüm diye kalkıyorum ayağa. Bazen bir rüzgarla düşecek gibiyim bazen fırtınaya kafa tutacak kadar güçlü. Hepimiz böyleyiz, biliyorum yalnız olmadığımı. Biliyorum hepimiz bir şeylere kızarken bir şeyler içim gülümsüyoruz. Gülümsemek için kaç bahaneye ihtiyacımız var peki ? Mesela ben güldükçe, konuştukça iyi hisseden biriyim. Bazen 'çok' konuştuğum söylendiğinde alınıyorum bazen kendimle gurur duyuyorum. Çok konuştuğumu söyleyenlere vermek istediğim cevap 'bu daha hiç bir şey' iken, 'yok ya çok da değil' oluyor. Bazen kendimle ilgili açık ve net konuşamıyorum. Mütevaziliğin fazlası iyi değil derler ya, bendeki zirve hali. Aynen kardeşim çok konuşuyorum, dinlemek istemezsen lütfen dinleme desem mesela ? Gerçi biliyorum ki konuştuğum için seviliyorum, nasıl bir tezatlık değil mi ? Ayrıca insanların fikirlerini sormadan yorum yapması da kendisini beğenmişlik değil mi ? Sorduk mu ne düşündüğünü ? Veya senin ne düşündüğün benim için o kadar önemli ise bir saniye ben de bir kaç cümle kurmak isterim senin için. Böyle mi olmak lazım. Eleştiriye hep açık oldum, açığım ama bazen 'neden sürekli bana yorum yapılıyor?' diye de düşünmüyor değilim. Ama kendimden memnun olduğum için çok uzun süreli triplere giremiyorum. Hemen hareketli bir şeyler mırıldanıp kaldığım yerden devam ediyorum. Çünkü hayat o kadar uzun değil. Biz yarın yok gibi yaşamayı bazen istediğimiz yerden alıyoruz ama kırmamak, kırılmamak, sevmek, hissetmek, yaşamak için de yarın son gibi düşünebiliriz. Son zamanlarda kendimi sakinleştirme yöntemim 'Özgül sakin ol, buna yarın şu an kadar üzülmeyeceksin' oluyor. Çünkü zaman o kadar hızlı akıyor ki.

Sanıyoruz ki geçmeyecek, geçiyor. Geçmeyen şeyler var; özlemek gibi. Ama ona şuan girersem bu yazı sonsuza kadar sürer. 

Sizinle konuşmayı çok seviyorum.

Sağlıkla...

 Bir senedir buraya yazı yazmıyor olmam gitmek anlamına mı gelir hemen ? 

Sanırım evet ama gitmedim. Demek ki her gitmek gitmek değilmiş. Çok severim haklıyı oynamayı, haksızım değil mi ? Bir senede o kadar kitap okudum, dizi film izledim neden yazmadım ? Sosyal medyada paylaştım aslında ama buraya gelip özetleyecek zamanım yoktu. Gerçekten yoktu. O kadar mı yoğunum ? Evet.

CEO falan da değilim aslında bu ne yoğunluk ? Kafa doluluğu bendeki. Bütün çevreme kendinize zaman ayırın dedikten sonra kendime zaman ayırmıyor olmam çok mantıklı değil mi. Sürekli başkalarına iyi gelmeye çalışırken kendimi o kadar boşladım ki geçen haftaya kadar hayatımda hiç olmadığım kadar kötü ruh halindeydim. Bu zamana kadar hep çok neşeli olan ben ne olduysa her şeye ağlamak istediğim o malum patlama noktasına geldim bir anda. Neden ?Nedeni bile yok inanır mısınız ? İş yoğunluğu belki iş ortamımdaki değişiklik belki arkadaşlarım belki belki belki. Belki de hepsinin toplamasının sonucu. Olamaz mı ? Olabilir.

Kitap okumak benim için en güzel kafa dağıtma veya toplama her ne derseniz onun için en güzel yöntem ama onu bir ara yapamadım. Yaptım da yapamadım. Bir kitabı bir ayda okuyunca yapamadım sayıyorum kendimi. Ve geçen hafta elimde sürünen bir kitabı ilk defa belki de yarım bıraktım. Çünkü artık kendimi pamuklara sarma zamanıydı. Ciddiyim, neden kendimize yakın çevrenize kurduğumuz cümleleri kurmuyoruz. Mesela çok kullandığım bir cümle 'Kendine zaman ayır sen yorulmuşsun, hiç düşünmemeye çalış.' Ben ?

Biz kendimizle ilgilenmeyi neden bencillik diye biliyoruz ki.. Kim diyor buna bencillik diye ? Herkes birbirinden farklı, birbirinden güzel. Bunlardan biriyiz bizde. Farklı ve güzel olan. Başkalarıyla o kadar ilgileniyorum ki kendimle ilgilenilmesine izin vermediğimi fark ettim. Tarafıma kurulan güzel cümleleri geçiştirdiğimi gördüm. Neden hak etmiyor muyum, ayıp mı veya ? Bir süre sonra oluşan o açık var ya insana en çok zarar veren de o. Kendinin farkına varmadığın her an dibe gidiyorsun. Saçmalamayın, ben kendimle ilgilenmeyi tabi ki biliyorum. İşte o yüzden buradayım buradayım :)

Yazı yazmayı o kadar özlemişim ki, sabaha kadar yazıp dertleşmek istiyorum nasıl fikir ? Eminim siz de benzer duygu durumuna girmişsinizdir. Çünkü insanız. Ben etrafındaki insanlara çok değer veren ve verdiği değeri göstermeyi çok seven, duygularına sahip çıkan biriyim. Herkesin iyi yanını görüp herkesi iyi kabul etmek huy olmuş bende. Evet şimdi bir kaç itiraf geliyor :) Hep kendimle konuştuğum bir konuyu yazıp içimden atsam iyi olacak :) Üniversitede iki arkadaşım bana 'herkes seni sevemez ve buna da gerek yok' demişti. Aslında öyle bir derdim hiç olmadı. Ben hep iyi yanları görüp içimizde iyi/kötü ikisinin de olduğunu savunan biriydim ki hala buna inanıyorum. Bazen kendimden beklemediğim şeyleri düşünüyor olmam bundandır :) Neyse aslında konu kendimi sevdirmek değildi, herkesin iyi ve mutlu olmasını istiyordum. Hep hissettiği gibi yaşayan biri olduğum için herkese vakit ayırmaya çalışırken de çok bölünüyordum. Farklı gruplardan oluşuyordu çevrem. Aynı gün 2-3 buluşmam oluyordu. Birbirini sevmeyen insanların ortak kümesiydim. Kendimce yaşıma ve değerlerime göre elimden geleni de yaptım hepsi için.

Sonra.. Mezun olduğumuz yaz çok zor bir süreçten geçtim. Tam anlatamadım kimseye ilk başta. Ama her gün sosyal medyada komik komik şeyler paylaşan birinin sosyal medyasını kapatmasından en azından 'Özgül'ün bir derdi var' demelerini bekledim. Söylediğime değil söyleyemediğime bakmalarını istedim. Bir iki arkadaşım Manisa, Balıkesir civarındaydı ben İzmir'deydim. Bekledim...

Dertleşmek için değil, bir şey yapabilecekleri için değil ki benim bile yapacak bir şeyim yoktu, susmak için bekledim. Ağlatmaları için bekledim. Anlamadılar. Sonradan öğrendiler konuştuk bazılarıyla ama hiç eskisi gibi olamadık. 2 arkadaşıma biraz haksızlık yaptım o psikoloji ile, diğerlerine yaptıklarımdan pişman değilim. O dönemden sonra şunu anladım; kimsede tam olmamışım. Kimsenin dostu değilmişim. Seviyorlardır evet ama tanımamışlar beni. Tanısalardı 'bir sorun var' derlerdi. Bundan sonra eskisi gibi hiç olamadım.

Korkularım oluştu mesela. Yeni arkadaşlar edindim ve en küçük anlaşmazlıkta 'yalnızlık' hissettim. Önceden haklı da olsa haksız da ilk adımı atan kız gitti, haksız da olsa konuşmayan biri geldi. Yine çok seviyorum herkesi. O kadar çok var ki sevdiğim arkadaşım ama en ufak can sıkıntımda 'neredeler?' diyorum. Bazen abartıyorum kabul. Sessizce normale dönüyorum. Bu kadar kolay uzaklaşan biri olmak yaşanmışlıkla alakalı. Ama yine de 'bana şimdiki aklım bir de geçmiş zaman' öyle bir söz var ya, ona katılmıyorum. Öyle olsa şuan hala bu kadar sevdiğim arkadaşım olmazdı :) Çok da ders almamışım. Ama böyle mutluyum olduğum gibi. Olması gereken de kendimizi tanıyıp kabul etmek değil mi ? Başkalarına diyoruz ya 'beni böyle kabul et' ya hu sen kendini bir olduğu gibi kabul etsene. Aldım kabul ettim. Sadece bu içe dönme hali, hem çok neşeli hem kendi içinde olma hali yoruyor bazen. Ama öyle anlar var ki 'moralim çok bozuktu seni aradım' denilen 'sinirliydim, sakinleştim' denilen 'kelebek gibisin' yazılan, yalnız hissettirmiyor. 

Nasıl da duygusal döndüm ama. Dönüş yazımız duygusal diye ağlayacak değiliz. Ağladık diye mutsuz da değiliz. Hepimiz insanız ve her duygu bizler için. Bunu bildikten sonrası kolay. okuduklarım, izlediklerim, gördüklerim devam edecek. Artarak :) Bugün kendime bunları yazmaya geldim.

Bugün kendime sarılmak için geldim. Bugün kendimi sevmeye geldim. Ki kendime hayranım aramızda kalsın :) Kendimin en yakın arkadaşıyım bunu fark ettiğimden beri kendime anlatıyorum buna alıştım sanırım. Ama arkadaşlarım iyi ki var. Sadece benim arkadaşlığa yüklediğim anlam o kadar derin ki, o derinliği biraz sığlaştırırsam ya da doğru ifade; beklentimi düşürürsem çok güzel olacak. 7

E o zaman hoş mu geldim :)

 Ben geldim!

Bu izin günümde fırsat bulup filmi izler izlemez anlık hislerimle yazmak, anlatmak istedim. Etkisinden çıkmadan koştum geldim buraya.

Öncelikle evet başta ön yargılıydım. Malum çok güzel ve çok yakışıklı iki başrol görünce acaba ? diye sormuyor mu insan ? Maalesef ki sırf izlensin diye seçilen kadroları görüp izliyoruz. Bir yandan da evet seneler sonra beğenmedikleri filmi kabul edecek değiller desek de bir yandan da bir soru işareti ister istemez oluşuyor. En azından bende öyle oldu.

Hiçbir yorum okumadan, spoi yemeden, araştırmadan izledim filmi. Yorumlardan etkilenmek yükselmek veya tam tersi düşmek istemedim filme karşı. Bir yorum gördüm bir sahne ile ilgili o bile beni sinirlendirdi 'neden gördüm' diye.

Evet başta da belirttiğim gibi izin günümde açtım izledim. En başta algılayamadım, sinirlenmeye başladım ki aman Allahım! Sizsiniz :) Gerçekten güzel bir filme evet demişler. Bana da bak, hak veriyorum :) İzleyici olduğum için hakkım var bence. Azıcık detay versem konu ortaya çıkar eğer siz de bilmeden izlemek istiyorsanız -ki öyle olduğunda etkiliyor- ben konuyu ele veren olmak istemem. E ne yazıyorum ? Hissettirdiklerini...

Şöyle, ele alınan konu çok güzel daha da güzeli ele alış şekli. Bazen kendimizdeki defoları görmediğimiz gibi görmek de istemiyoruz veya kendimizde defo olduğunu kabullenmiyoruz ve hep karşı taraflara yüklediğimiz yükler var. Halbuki her yerde de bangır bangır anlatıldığı gibi kendimizle olsa derdimiz, dert kalmayabilir :) Konu bu arada bu değil ama hissettirdiklerinden biri bu.  Zamanla kıymet verdiklerimizi geri plana atıp bunu fark bile etmeyebiliyoruz. Bazı şeyleri görmek, anlayabilmek için bazen bir adım geriden bakmak gerekebiliyor. yaptığımız seçimler, attığımız adımlar yalnızken değil de bunları içtenlikle paylaşabildiklerimizle güzel. 

Bazen baştan başlamak gerekir belki aynı dönemeçlerden döneriz ama kırmızı ışığı kaçırmayız bu sefer. Belki aynı çıkmaz sokağa saparız ama yalnız değilizdir bu sefer. Belki aynı duvara toslarız ama emniyet kemerimiz takılıdır. Belki de yolun kenarında açan çiçeği fark ederiz bu sefer. Belki yoldaki kediye mama veririz beraber ? Belki el ele yürümeyi öğrenmişizdir bu sefer ?

Evet eleştiri alan sahneler olduğunu duydum, konu ortaya çıkana kadar ben de eleştirdim. Ama konu ortaya çıkınca bazı eleştirdiklerinize susuyorsunuz. Çünkü hayatta attığımız her adımın bir nedeni vardır. İnsan bazen kaybolmak ister bunun da bir nedeni vardır. Bulunmak için yapılan saçma hareketler size saçma geldiği için saçma değildir. Bilmiyorum bazen nedense eleştirirken çok acımasız oluyoruz. Kızdırıp, açıklama yapmışlar. Ben öyle düşünmek istedim.

Film beklentimin üstünde çıktı kısacası. Bazen hayatımızda fark etmediğimiz şeyleri anlatmak, göstermek istemişler. Bakış açısı farkını çok güzel şekilde ele almışlar. Son sahnede de çok tatlı olduğunu düşündüğüm şarkı detayı var. Neden bilmiyorum, duygusal anıma mı denk geldi nedir, gözlerim dolu bir minik :) 

Film bitince zamanınızın boşa gittiğini düşünmüyor aksine bir hafiflik hissediyorsunuz. Ben sevimli buldum. Bence izlenmeyi hak ediyor. Zaten görsel şölendir arkadaşlar :) 

Emeklere sağlık.

Sağlıkla...

 Uzun süre sonra filmle geldim hem de gündemden :) 

Tabiki detaya inmiyorum ama söylemeden edemiceklerim var; film gündemdeyken kafasında soru işaretleri olanlara. Çünkü ben de soru işareti ile gittim açıkçası. Böyle bir yazı olsa fena olmazdı hani. Neyse şahsen çok fazla Türk filmi, dizisi izlemem. Kadrosunu beğendiklerime kıyamayıp bakarım, genelinde de pişman olurum. Ama kaliteli olanlara sözüm yok. Biz genelde birbirine benzeyen konulardan gittiğimiz için insan bir uzak duruyor ister istemez. Hak verirsiniz bana heralde bu konuda. 

Bu filmin adını duyunca da bi soru işareti oluşmadı diyemem. Sinemada izlenmeli mi diye düşündüm ve Hasan Can varsa farklılık vardır diyerek şans verdim. Pişman mıyım hayır! 

Uzun süredir bu kadar gülmemiştim sanırım. Salonda kahkaha attırdı gerçekten. Kendisinin de dediği gibi bizden bir film. İzlerken kendine gülüyorsun zaten, aile yapısına, hayata bakışına, aldığı kararlara, verdiği tepkilere. 

Öyle net öyle olduğu gibi ki; gülmekten başka çare yok. Gülmek istiyorsanız buyrun kaçırmayın. İlginçtir ki hüznü de sindirmiş hikayenin içine, içinizi burkuyor bir yandan da. 

Kendi alanından genelde röportajlarında da anlattığı konuları ele alarak kendi camiasına mesajlar vermiş, insanların ne kadar çıkarcı olduklarına dair. Mesajları öyle konuya sindirmiş ki, gözümüze sokmadan inceden tam kendi duruşuna yakışır şekilde ele almış. Bana hissettirdiği bu oldu en azından. Hepimizin kendi alanında mutlaka tanıştığı kişiler bu hikayede de karşımızda. 

Annesi, öyle güzel Türk annesi ki, istemsizce sizi evinize götürüyor :) Bir de kız babası var ki, bakınca kız babası diyorsunuz. Ayrıca Büşra Pekin çok güzel, aldığı tüm eleştirelere cevap verircesine çok güzel. 

Biz çok akıllı olduğumuz için filmin ankamall galasına gideceğimize başka bir Avm de izledik, çıkışta bir baktım Ankara’da izlemişler seyirci ile. Neden kaçırırsın madem izleyeceksin hem de o gün? O da benim dikkatsizliğim artık; şans. 

Buarada kendisine öyle bir abi seçmiş ki, abisinin verdiği mesaj traji komik bir şekilde güldürdü. Neye güldük bilmiyorum, komik değildi ama komikti. İzleyenler anlarlar beni:) Ah Ayla! Hak mı versek sitem mi etsek çok zor bir karar. Sonuç olarak gülmeyi çok seven biri olarak çok güldüm. Sinemada izlenmeli mi? Evet. Kendinize zaman ayırın ve izleyin. Filmden çıkınca hafiflemiş hissedeceksiniz. 

Sağlıkla… 

 Hep mi şahane diye başlamak isterdim ama o kadar da değil maalesef.

Ara ara okuduğumun dışında tür okumaya çalışıyorum ki

bunalmayım, kafam dağılsın diye; iyi de geliyor aslında ama bu kitap çok da iyi geldi diyemem. 600 sayfanın son 150 sayfası akıcıydı, o noktaya gelene kadar biraz can çekiştirmedi diyemem. 

Ha ama sevilen türlere göre çok göreceli bi yorum olur dediklerim. Çünkü kitap fantastik ve fantastik türü sevenler için favori bile olabilir. Gözümde canlandıramadığım bi dünya beni zorlamış olabilir. Lucas’ı hem aşırı yakışıklı hem vampir olarak nasıl düşünebilirim mesela ? Veya Lssy hem çok güzel hem bona dea ve cadı olarak nasıl düşünülür ? 

İzlemesi keyifli hatta izlerken en keyif aldığım tür; fantastik ama okurken o kadar kolay olmuyor haliyle :) Yine de elimden geldiğince o dünyaya girmek istediğim kadarıyla güzel diyebiliriz. Anlatılan aşk, çok güzel. Masum… Ruh eşi; ne güzel ele alınmış. Öyle derin işlenmiş ki, gördüğünde anlıyor başkasını sevemeyeceğini. Tatlı bir nokta. Aşkı için her şeyi göze alıyor olması hele en fantastik kısmı sanırım :) şaka şaka. Çok romantik. 

Farklı ırkların arasındaki çatışmalar; vampirin cadı ile ruh eşi olması, cadı olduğundan haberi olmayan ve insan hayatı yaşayan güzel kızın vampiri (vampir olduğunu bilmiyor) görür görmez içinde hissettiği kocaman aşk, haberleri olmadan dönen dolaplar. Film gibi. Hele sonu, göreceği bitirilmiş, nasıl isterseniz öyle bitiyor. Bu da kontrolcü beni biraz üzmedi değil ama kendimce güzel yorumladım. 

Okursanız yorumlarınızı merakla bekliyor olacağım. 

Sağlıkla…

 Nerden başlasam, nasıl başlasam, nasıl bir giriş uygun olur seçemedim. Başlayamamayı tercih ettim. Bu da bir seçenek. Çünkü bazı şeyleri anlatamazsınız. 

Dilim döndüğünce, kelime bilgim yettiğince çabalarım diye düşündüm. İzleyenler ne demek istediğimi anlamıştır büyük ihtimalle. Öyle bir dizi ki bu, her izleyici farklı açıdan değerlendirebilir. Aşırı göreceli. Mesela Mathilda; doğru adımlar mı atıyor ? Kızı; yaşadıkları neticesinde tepki olarak uyguladığı hareketler onaylanır mı ? Yakın arkadaş nedir, ne değildir ? Herkese, İsmet'e bile, bir eleştiri yapılır ama Rana'ya?! Rana'yı sevmekten başka bir şey yapamazsınız. 

Bazı cümleler insanı kalbinden vuruyor. Babasının kızına insanın kalbini kilitli tutması için kalbinin anahtarının kendisinde olduğunu söylemesi nasıl naifliktir ? Yalan söylememeyi öğretmesi, verimli vakit geçiriyor olmaları ve en güzellerinden biri de konuşmaları esnasında verdiği cevaplarının her birinde bir yetişkin ile konuşuyor gibi konuşması çok hoşuma gitti. Diyeceksiniz ki karakter analizi mi yapacaksın ? Evet.

Karakterleri sevmeyince diziyi izleyemiyoruz, ister kabul edin ister etmeyin. Dizinin birinci sezonu çok heyecanlı bir yerde bitmişti; Rana'nın geldiği günde. İkinci sezona Rana'yı birazcık büyüterek zaman atlaması ile başlamışlar, güzel de olmuş. Kulüp'te her şey yolunda, düzen kurulmuş, İsmet ailesinden uzakta kendisini alkole vermiş, Rana babasını merak ettiği için büyümek istiyor ve Rasel psikolojisinin bozuk olduğunun bile farkında olmadan İsmet'e cevap alamadığı mektuplar gönderiyor.

Her karakter bir hikaye, her hikaye bir yaşam. 

Keriman; solist olmak için deliriyor, her şeyi yapmaya hazır -ki sonlara doğru öğreniyoruz bunun için nedenleri olduğunu. Kendisini Kulüp ailesinden hissetmiyor, içinde sürekli bir kıskançlık duygusuyla yaşıyor, yaşamak denirse buna. Çünkü insan sırf kendi egoları uğruna başka hayatlarla bu kadar kolay oynayamamalı.

Fikret; sen ne adamsın yahu! Babasından şiddet gördükçe planlar yapıp etrafa saldıran, Keriman takıntılı kötü görünümlü Fikret. Masada yeri var mı kimse emin değil.

Matilda için ne denir. Güçlü kadın eşittir Matilda. Üzdün, iliklerimize kadar üzdün. 

Çelebi; öyle güzel üzüldün ki içimizde hissettik, içimizi parçaladın. O güzel kalbini bize hissettirdiğin için teşekkürler.

Ah Selim! Sahnedeki ışık Selim, böyle de ölünmez..

İsmet; hiç bir şeyi bilmem, çok kızdım bu sezon ama tek bildiğim çok güzel babasın!

Sanırım üçüncü sezon gelecek, masa düzeni değişecek. Gelsin de zaten, yarım kalan çok hikaye var. Ben ikinci sezonu keyifle izledim üç günde. Hızlı izlediğim için de kendime kızdım hatta. Benden söylemesi :)

Ah Rana... Ne güzel anlattın hissetiklerini..

Sağlıkla...

Yeni gelmedim, geri geldim diye giriş yapsam saçma olmaz değil mi :)

90'larda bu ara yaş konusunda kafa karışıklığı var mı ? Orta yaşlı mıyım, genç miyim ? Yaptığım seçimlerde kendimi aşırı gergin hissetmeye başladım. Boomer olmadım inşallah. Olmuş da olabilirim, sorun değil. Aslında seçimlerim ve yaşımla ilgili sorun yok ama yenilikleri kaçırıp kendini yenilemiyor olmak da istemem.

Yazmadığım kitap okumadığım anlamına gelmez, okumaya devam ediyorum tabiki sadece buraya yazmaya vaktim olmadı gibi üzücü bir açıklama yapsam ne kadar kabul görür bilmiyorum. Sonuç olarak okuduklarımdan bir seri ile başlamak istedim. Uzun süredir seri kitap okumamıştım. Aslında açık konuşmak gerekirse okumadığım bir türden seri kitapla geldim. Neden ? Kafamı dağıtmama çok iyi geldi bu seri. 

Uzun süredir herkes gibi, hepimiz gibi ben de stresli bir dönemimdeyken sosyal medyadan takip ettiğim kitap profillerinde öneri olarak paylaşılan bu seri dikkatimi çekti ve neden farklı bir tarz okumayayım diye düşünerek başladım. Şahane kafamı dağıttı. Normalde okumadığım, ilgilenmediğim bir konuydu ama tadımı yerine getirdi. Dizi izler gibi heyecanla okudum. Tatlı, farklı aşk hikayeleri. Özlenilen, kötülük barındırmayan, masum ve bir bütün olarak ele alınan insanı üzmeyen gülümseten tatlı bir seri.

Sevdim mi abartırım, bilirsiniz :) Sevmekten ziyade kafamı dağıtmama, düşünmememi sağlamaya yardımcı olduğu için övülmeye hakeden bir seri. Eee adı ? : ''Dreamland Milyarderleri'' 3 kitaptan oluşan seri.

-Küçük Detaylar

-Beklenmedik Koşullar

-Son Teklif

Lauren Asher öyle güzel fantastik bir dünya yaratmış ki, o dünyaya sizi alıp, Dreamland'a götürüyor. Gözünde canlanan birbirinden yaralı ve yakışıklı üç erkek kardeş, travması olan sevdiği eşini kaybedince kendisini kaybeden bir baba, ölmeden önce bırakacağı mirası hak etmeleri için vasiyet ile görevler bırakan bir dede ve duygularını korumaya alan üç yakışıklı erkeğin duvarlarını yıkacak üç temiz kalpli güzel kız.

Üç ayrı aşk hikayesi, üç ayrı tanışma, üç ayrı kitap.

Gündemden, olanın içinden uzaklaşmak için gayet kaçılası bir dünya oluşturulmuş. Birden dünyanın içine girip, kayboluyorsunuz. Hele bir de kaybolmak istediğiniz döneminizdeyseniz. Bazen omuzlarımızda yük adı altında taşıdığımızı düşündüğümüz şeyleri yere indirmenin bizim tercihimiz olduğunu anlamak için durup nefes almamız gerekiyor, sadece nefes. Gözümüzde büyüttüğümüz ne varsa gözümüzde büyüttüğümüz için var. Konudan çıktım yine değil mi ?

 Evet geldim.

Elim gitmedi yazmaya, anlatmaya. Kime neyi nasıl anlatacaksınız aslında ? Depremin olduğu gün yıllık iznim başlamıştı. Sabah Maraş'ta deprem olmuş diye duyduğumda Maraş'ta yaşayan çocukluk arkadaşım geldi aklıma. Mesaj gönderdim iletilmedi, aradım çekmiyor. Abisinden haber alana kadar hissettiğim o korku... Sonra haberlere bakmaya başladığımda Hatay'da yaşayan üniversite arkadaşımın paylaşımını gördüm:

 'N'olur yardım edin!'

 Hepimiz korktuk, üzüldük ağladık. Elimizden geleni yaptık, yamaya da devam ediyor olmamız gerektiğini biliyoruz. Empati kurulabilir diyorlar ya, aklımız almaz orda olanları bence. Biz izlediklerimizden parçalandık, onlar... Allah'ım yardımcıları olsun... Bu konu yorum yapılabilir bir durum değil o yüzden yazmak anlatmaya çalışmak istemiyorum. Başımız sağ olsun...

Bu süreçte okumaya devam ettim evet, bana en iyi gelen şey; okumak. 

Okuduklarımdan bir tanesinden bahsetmeye geldim: Sybil. 

Ah ne çok etkiledi, korkuttu ve üzdü bu kız beni. 

Kitabı okumaya başladığımda seveceğimi biliyordum ama ilk sayfalar kafamı karıştırdı; zaman kaybı, bilinçdışı hareketler bir 'hayırdır?' dedirtiyor. Kendisini çok alakasız bir yerde bulup nasıl oraya gittiğini bilmemesi ile başlıyor. Küçük yaşında kısa bir dönem psikolojik destek alan Sybil kendini bilen yaşa geldiğinde gittiği şehirde küçükken tedaviye başladığı doktorunu bulup destek almak istiyor. Doktor Sybil ile tedaviye başladığında bu kadar ciddi bir durum olduğunu tahmin etmiyor ama zaman zaman farklı karaktere bürünen ve her karakterinin ayrı bir ismi olan Sybil'i parçalanmış buluyor.

İnsanız, ne şartlarda yaşadığımız gelişimimizi zihnimizi etkiliyor. Kitabın bu noktada verdiği mesaj çok güzel. Hayatının dönüm noktalarında farklı karakterlere bölünen çok kişilikli bir kız. Doktor onu dinledikçe küçükken annesinin kendi psikolojik rahatsızlığını kızından çıkarıyor olmasına şahit oluyor. Kızına şiddet uygulaması, kızını küçümsemesi ve beğenmemesi... Bu sevgisizlikle baş etmeye çalışırken anne sevgisi kazanmak için farkında olmadan parçalara bölünen küçük bir kız çocuğu. 

Düşünün ki annesi onu sevsin diye ortaya çıkan bir kişilik annesinin istediği gibi davranırken bir diğer kişilik  annesine baş kaldırıyor. Konuya çok girmem yorumlarımda ama şöyle bir bahsetmek istedim ki çok kıymetli ve öğretici olduğunu bilin ve okumak isteyin diye.

Önerir miyim ? Kesinlikle.

Sağlıkla...

                                                                    Sebebi var :)