En son okuduğumla geldim bu sefer.

Son zamanlarda çok sorguluyordum çevremi, kendimi, yaşananları, yaşanacakları, yaşanmayanları. 

Tam da bu sırada yeni kitaba başladım ve sırada olan 'iyileştiren sınırlar' vardı. Arasam bulamazdım, bazı şeyler her zaman olması gerektiği gibi oluyor. Senin hiç bir şey yapmana gerek yok. Olması gereken, olması gerektiği zamanda sen o sırada ne yapıyor olursan ol seni buluyor. Bir kitaptan geldiğim noktaya bakın, demek başka şeyler olsa ooo neler yazacağım.

Neyse kitaba dönecek olursak; sınırlarımızı küçük yaşta çizmeye başladığımızdan bahsediyor. Hem çocuk yetiştirirken ki yaklaşımların öneminden hem arkadaş ortamındaki alışkanlıklarımızdan. Sınır çizmediğimiz zamanki içsel sıkıntılarımızın bizden kaynaklı olduğunu, hayır demenin kıymetini açık, anlaşılır şekilde anlatmış. Hayır demenin alışkanlıktan veya korkudan da olabildiğini eklemiş. Aslında sınır çizmedikçe çevremizi düşünürken kendimizi hiç düşünmüyoruz. Oysa herkesten önce düşünmemiz gereken tam olarak kendimiziz.

Kitabı okurken yaşadığım dönemden dolayı hep kafamı sallayarak katıldım. Hak vererek okudum. Bildiğimiz halde uygulamıyor olmamız ne üzücü aslında. Şöyle ki kitaptaki her bilgiyi eminim hepiniz biliyorsunuz, nasıl davranılmalı nasıl sınır çizilmeli nasıl kendimize öncelik verilmeli. Ama neden ? Neden uygularken zor geliyor. Aman kırmayım ? Kırıyorlarken iyi ama...Kırılıyorken iyi mi mesela ? Üzülürken, güne hiç bir şey olmamış gibi devam etmeye çalışırken iyi mi mesela ? Senin istediklerine -hayır dendiğinde, beklentilerin önemsenmediğinde ve sırf üzülürken bile üzüntün küçümsendiğinde iyi mi gerçekten ? Kimse için yaşananlar önemli değilken ne demek sınır koyamamak. Evet ben de kolay sınır koyabilen biri değilim ve evet tüm bu sinirim tüm bu sorularım aslında kendime. İyi miydi seni üzüp hayatlarına devam ettiklerinde senin onu belli etmeden sorumluluklarını yerine getirmeye çalışman. Hayır. Cevaplarım; hayır iyi değildi. Kolay hiç değildi. 

Bazı yaşananlar asla kolay olmuyor zaten. Herkesin yükü kendisine ağır. Size basit ve önemsiz gelen konular karşınızdaki için çok ağır olabiliyor ve siz bunun farkında bile olamayabiliyorsunuz. İşte bu yüzden işte tam da bu yüzden herkes kendisini korumalı. Kitap bunları böyle duygusal anlatmıyor araya ben girmiş oldum. 

Kitap gayet açık, anlaşılır bir dil ile sınır nedir nasıl sınır konulmalıdır'ı anlatıyor. İyi gelir, okuyun derim.

Neyse her kitaba bu kadar yüklenmiyorum bu biraz beklenmedik zamanda geldi, kendisi düşünsün. yapacak bir şey yok, üzerine konuşuluyor olması bence güzel. Kitabın yerine de kendini koymazsın be kızım. Başkalarının yerine düşünmeyi bırakmaya niyet ediyorum bu yazımla. 

O zaman,

Sağlıkla...

 Yine ben, okuyup yazmadıklarımdan seçerek eklemeye karar verdim. Buraları toparlayana kadar biraz ortaya karışık olacak, idare edersiniz artık.

Bugün bir çoğumuz gibi izinli olmanın aksine çalışanlardandım. Genelde pazarları çalışırım :) Bu arada şaka değil, pazar çalışmayı severim. Neyse konu bu değil; mağazaya gelen müşterilerden biri benimle özel konuşmak istediğini iletince kıramadım, kıramam da zaten. Konuyu geçelim arada söylediği o komik cümleyi paylaşmak isterim ; 'Ayyy sende nazar var tüylerim diken diken oldu.' Ne diyorsun ablacım :) Kimde nazar yok ? 

Bugün herkesin paylaştığı o 'hoş geldin Aralık' cümlelerinin aksine aralık ayını neşeyle karşılayamadım, fırsat olmadı kusura bakmasın ama güzel gelsin güzellikler getirsin tabii ki. 

Sizi biraz yaz mevsimine götürüp yıllık iznimde Ege'de okuduğum o tatlı kitabı anlatmak isterim. 

Gülse Birsel: Beni Gözünüzde Büyütmeyin

Gülse Birsel'in zekasına hayranım. Haddim mi bilmem ama hayranım. Mizah zekanın getirisi bence, komik karakterlerin zekası bir başka geliyor bana, hayata bakışları, konuyu ele alışları. O yüzden onlara dair bir şeyler okurken dikkatimi hep biraz daha dinç tutarım, ne öğrensem kar.

Günlük konuşma diliyle sizi anlık dilimden çıkarıp başka konulara almış götürmüş, okumadıysanız okumalısınız derim. Kafanız şuan çok doluysa mesela, Gülse dağıtır.

Bu arada sabahları dağıtılan çorbadan bahsettim mi? Hayır. Çünkü ben de yeni öğrendim ama hafta sonu olmaması kendimi yine dışarda hissettirdi. Bir keresinde otobüs saatleri ile ilgili açtığım bir şikayetin geri bildiriminde 'istatistiklere göre o saat aralığında yolcu yetersiz' yazıyordu. İşten çıkıp mağdur olduğum saatte istatistiğe giremedim. Çorba olayında da öyle bir durum var sanırım. Hafta içi sabah erken saatlerde -kaça kadar emin değilim- Ümitköy metrosunun önünde çorba dağıtıyor başkanım da başkanım. Buna mutlu olmam saçma değildir sanırım. Saat 7:00'de o çorba nasıl iyi geliyor bir bilseniz.

Son olarak, en son söylediğim yarı karamsar konuyla ilgili olarak birkaç cümlem daha var. O konularda cümlelerim bitmez genelde ama olsun ara ara iliştiririm, fikirlerinize açığım.

Bazen kendimi aşırı yalnız hissederken bazen bir o kadar kalabalık oluyorum. Bazen tekim diye ağlarken bazen şükrediyorum yanımdakilere. Delirdim sanarken ne kadar güçlüyüm diye kalkıyorum ayağa. Bazen bir rüzgarla düşecek gibiyim bazen fırtınaya kafa tutacak kadar güçlü. Hepimiz böyleyiz, biliyorum yalnız olmadığımı. Biliyorum hepimiz bir şeylere kızarken bir şeyler içim gülümsüyoruz. Gülümsemek için kaç bahaneye ihtiyacımız var peki ? Mesela ben güldükçe, konuştukça iyi hisseden biriyim. Bazen 'çok' konuştuğum söylendiğinde alınıyorum bazen kendimle gurur duyuyorum. Çok konuştuğumu söyleyenlere vermek istediğim cevap 'bu daha hiç bir şey' iken, 'yok ya çok da değil' oluyor. Bazen kendimle ilgili açık ve net konuşamıyorum. Mütevaziliğin fazlası iyi değil derler ya, bendeki zirve hali. Aynen kardeşim çok konuşuyorum, dinlemek istemezsen lütfen dinleme desem mesela ? Gerçi biliyorum ki konuştuğum için seviliyorum, nasıl bir tezatlık değil mi ? Ayrıca insanların fikirlerini sormadan yorum yapması da kendisini beğenmişlik değil mi ? Sorduk mu ne düşündüğünü ? Veya senin ne düşündüğün benim için o kadar önemli ise bir saniye ben de bir kaç cümle kurmak isterim senin için. Böyle mi olmak lazım. Eleştiriye hep açık oldum, açığım ama bazen 'neden sürekli bana yorum yapılıyor?' diye de düşünmüyor değilim. Ama kendimden memnun olduğum için çok uzun süreli triplere giremiyorum. Hemen hareketli bir şeyler mırıldanıp kaldığım yerden devam ediyorum. Çünkü hayat o kadar uzun değil. Biz yarın yok gibi yaşamayı bazen istediğimiz yerden alıyoruz ama kırmamak, kırılmamak, sevmek, hissetmek, yaşamak için de yarın son gibi düşünebiliriz. Son zamanlarda kendimi sakinleştirme yöntemim 'Özgül sakin ol, buna yarın şu an kadar üzülmeyeceksin' oluyor. Çünkü zaman o kadar hızlı akıyor ki.

Sanıyoruz ki geçmeyecek, geçiyor. Geçmeyen şeyler var; özlemek gibi. Ama ona şuan girersem bu yazı sonsuza kadar sürer. 

Sizinle konuşmayı çok seviyorum.

Sağlıkla...

 Bir senedir buraya yazı yazmıyor olmam gitmek anlamına mı gelir hemen ? 

Sanırım evet ama gitmedim. Demek ki her gitmek gitmek değilmiş. Çok severim haklıyı oynamayı, haksızım değil mi ? Bir senede o kadar kitap okudum, dizi film izledim neden yazmadım ? Sosyal medyada paylaştım aslında ama buraya gelip özetleyecek zamanım yoktu. Gerçekten yoktu. O kadar mı yoğunum ? Evet.

CEO falan da değilim aslında bu ne yoğunluk ? Kafa doluluğu bendeki. Bütün çevreme kendinize zaman ayırın dedikten sonra kendime zaman ayırmıyor olmam çok mantıklı değil mi. Sürekli başkalarına iyi gelmeye çalışırken kendimi o kadar boşladım ki geçen haftaya kadar hayatımda hiç olmadığım kadar kötü ruh halindeydim. Bu zamana kadar hep çok neşeli olan ben ne olduysa her şeye ağlamak istediğim o malum patlama noktasına geldim bir anda. Neden ?Nedeni bile yok inanır mısınız ? İş yoğunluğu belki iş ortamımdaki değişiklik belki arkadaşlarım belki belki belki. Belki de hepsinin toplamasının sonucu. Olamaz mı ? Olabilir.

Kitap okumak benim için en güzel kafa dağıtma veya toplama her ne derseniz onun için en güzel yöntem ama onu bir ara yapamadım. Yaptım da yapamadım. Bir kitabı bir ayda okuyunca yapamadım sayıyorum kendimi. Ve geçen hafta elimde sürünen bir kitabı ilk defa belki de yarım bıraktım. Çünkü artık kendimi pamuklara sarma zamanıydı. Ciddiyim, neden kendimize yakın çevrenize kurduğumuz cümleleri kurmuyoruz. Mesela çok kullandığım bir cümle 'Kendine zaman ayır sen yorulmuşsun, hiç düşünmemeye çalış.' Ben ?

Biz kendimizle ilgilenmeyi neden bencillik diye biliyoruz ki.. Kim diyor buna bencillik diye ? Herkes birbirinden farklı, birbirinden güzel. Bunlardan biriyiz bizde. Farklı ve güzel olan. Başkalarıyla o kadar ilgileniyorum ki kendimle ilgilenilmesine izin vermediğimi fark ettim. Tarafıma kurulan güzel cümleleri geçiştirdiğimi gördüm. Neden hak etmiyor muyum, ayıp mı veya ? Bir süre sonra oluşan o açık var ya insana en çok zarar veren de o. Kendinin farkına varmadığın her an dibe gidiyorsun. Saçmalamayın, ben kendimle ilgilenmeyi tabi ki biliyorum. İşte o yüzden buradayım buradayım :)

Yazı yazmayı o kadar özlemişim ki, sabaha kadar yazıp dertleşmek istiyorum nasıl fikir ? Eminim siz de benzer duygu durumuna girmişsinizdir. Çünkü insanız. Ben etrafındaki insanlara çok değer veren ve verdiği değeri göstermeyi çok seven, duygularına sahip çıkan biriyim. Herkesin iyi yanını görüp herkesi iyi kabul etmek huy olmuş bende. Evet şimdi bir kaç itiraf geliyor :) Hep kendimle konuştuğum bir konuyu yazıp içimden atsam iyi olacak :) Üniversitede iki arkadaşım bana 'herkes seni sevemez ve buna da gerek yok' demişti. Aslında öyle bir derdim hiç olmadı. Ben hep iyi yanları görüp içimizde iyi/kötü ikisinin de olduğunu savunan biriydim ki hala buna inanıyorum. Bazen kendimden beklemediğim şeyleri düşünüyor olmam bundandır :) Neyse aslında konu kendimi sevdirmek değildi, herkesin iyi ve mutlu olmasını istiyordum. Hep hissettiği gibi yaşayan biri olduğum için herkese vakit ayırmaya çalışırken de çok bölünüyordum. Farklı gruplardan oluşuyordu çevrem. Aynı gün 2-3 buluşmam oluyordu. Birbirini sevmeyen insanların ortak kümesiydim. Kendimce yaşıma ve değerlerime göre elimden geleni de yaptım hepsi için.

Sonra.. Mezun olduğumuz yaz çok zor bir süreçten geçtim. Tam anlatamadım kimseye ilk başta. Ama her gün sosyal medyada komik komik şeyler paylaşan birinin sosyal medyasını kapatmasından en azından 'Özgül'ün bir derdi var' demelerini bekledim. Söylediğime değil söyleyemediğime bakmalarını istedim. Bir iki arkadaşım Manisa, Balıkesir civarındaydı ben İzmir'deydim. Bekledim...

Dertleşmek için değil, bir şey yapabilecekleri için değil ki benim bile yapacak bir şeyim yoktu, susmak için bekledim. Ağlatmaları için bekledim. Anlamadılar. Sonradan öğrendiler konuştuk bazılarıyla ama hiç eskisi gibi olamadık. 2 arkadaşıma biraz haksızlık yaptım o psikoloji ile, diğerlerine yaptıklarımdan pişman değilim. O dönemden sonra şunu anladım; kimsede tam olmamışım. Kimsenin dostu değilmişim. Seviyorlardır evet ama tanımamışlar beni. Tanısalardı 'bir sorun var' derlerdi. Bundan sonra eskisi gibi hiç olamadım.

Korkularım oluştu mesela. Yeni arkadaşlar edindim ve en küçük anlaşmazlıkta 'yalnızlık' hissettim. Önceden haklı da olsa haksız da ilk adımı atan kız gitti, haksız da olsa konuşmayan biri geldi. Yine çok seviyorum herkesi. O kadar çok var ki sevdiğim arkadaşım ama en ufak can sıkıntımda 'neredeler?' diyorum. Bazen abartıyorum kabul. Sessizce normale dönüyorum. Bu kadar kolay uzaklaşan biri olmak yaşanmışlıkla alakalı. Ama yine de 'bana şimdiki aklım bir de geçmiş zaman' öyle bir söz var ya, ona katılmıyorum. Öyle olsa şuan hala bu kadar sevdiğim arkadaşım olmazdı :) Çok da ders almamışım. Ama böyle mutluyum olduğum gibi. Olması gereken de kendimizi tanıyıp kabul etmek değil mi ? Başkalarına diyoruz ya 'beni böyle kabul et' ya hu sen kendini bir olduğu gibi kabul etsene. Aldım kabul ettim. Sadece bu içe dönme hali, hem çok neşeli hem kendi içinde olma hali yoruyor bazen. Ama öyle anlar var ki 'moralim çok bozuktu seni aradım' denilen 'sinirliydim, sakinleştim' denilen 'kelebek gibisin' yazılan, yalnız hissettirmiyor. 

Nasıl da duygusal döndüm ama. Dönüş yazımız duygusal diye ağlayacak değiliz. Ağladık diye mutsuz da değiliz. Hepimiz insanız ve her duygu bizler için. Bunu bildikten sonrası kolay. okuduklarım, izlediklerim, gördüklerim devam edecek. Artarak :) Bugün kendime bunları yazmaya geldim.

Bugün kendime sarılmak için geldim. Bugün kendimi sevmeye geldim. Ki kendime hayranım aramızda kalsın :) Kendimin en yakın arkadaşıyım bunu fark ettiğimden beri kendime anlatıyorum buna alıştım sanırım. Ama arkadaşlarım iyi ki var. Sadece benim arkadaşlığa yüklediğim anlam o kadar derin ki, o derinliği biraz sığlaştırırsam ya da doğru ifade; beklentimi düşürürsem çok güzel olacak. 7

E o zaman hoş mu geldim :)