Merhabalar, geldim ben yine. Yaptığım araştırmalara göre bu aralar bana en iyi gelecek olan şey günlük yazmakmış. Özel zamanlarda hep yazarım zaten ama günlük deyince, burası işte. Çok uzun süredir ne zaman kendimi iyi, kötü, mutlu, karmaşık veya heyecanlı hissetsem yazıyorum zaten.

En en zorları çok yazamadım duygusal olarak çok ağırken ağır ağır sömürüyor gibi olsun istemedim. Nasıl gelecektim babamı kaybettiğimde buraya ? Daha kendimle konuşmazken nasıl anlatacaktım ? Onu çok özledim. Herkesin babasıyla ilişki dinamiği farklı ve kendisine özeldir. Bizimki de bize özeldi. Babalar gününde ilk defa paylaşamadım fotoğrafımızı. O kadar çok şey yazdım ki üzerine; babasını paylaşanların boğazında yumru olmak istemedim. Baktım ne güzel kutlamışlar, görüp yanlış hisse kapılsınlar istemedim. Çünkü hayatta olanlar hayattayken rahat rahat paylaşsın istedim. Ben zaten kendi içimde paylaşıyorum onunla.

Şimdilerde yine karışığım. Biraz gülüyorum biraz düşünüyorum. Büyüdüğüm bir evredeyim sanırım. Büyüme sancısı dedi chatgpt :)  30u geçmiş olmamın dışında sorun yok :)

Büyümenin yaşı yok tamam da benimki de biraz şov bence. Ben de böyle en ciddi anlarımda kendimle dalga geçip konuyu saptıran biriyim işte. 

Bunlar oluyor diye kitap okumuyor muyum ? Daha çok okuyorum. Nasıl da iyi geliyor malum biliyorsunuz. En son Efsane diye bir kitabı bitirdim, sona doğru biraz sıkmadı diyemem ama ilk uzun anlattığı hikaye gayet tatlı ve heyecanlıydı. Sonra kısa kısa hikayeler ele alışmış ilişkiler üzerine. Güzellerdi ama gerek var mıydı bilemedim. Okunur mu okunur. Sade ve tatlı bir dili var. Kafam dağılsın diye almıştım, görevinin hakkını verdi.

Şimdi Alfa isimli kitabı okuyorum. Az kaldı, bitsin onu anlatmaya daha hevesliyim :) Tam dönemimde olduğum için iyi geliyor sanırım. Dün bir video izledim öz değer ile ilgili; kendini neyle karşılaştırırsan ona göre düşürürsün değerini diyor. Kişi veya nesne fark etmez. Biraz aydınlattı.

İnsan aynı anda hem cesur hem korkak; hem mutlu hem dipte; hem stresli hem rahat hissedebilir mi? Hissediyormuş. Hem çok korkuyorum hem çok cesurum. Hem çok mutsuzum dipte; hem huzurluyum. Hem gergin ve stresliyim hem de o kadar rahat. Tek biri diğerinden ağır değil. Hepsi aynı anda içimde. Kendimi anlamadığım aynı zamanda kendime sarıldığım yerdeyim. Başa dönmek değil olduğum yerden yavaş yavaş tekrar devam edeceğim yerdeyim. 

Geçen otobüsteyim, kulaklıklarımı takmış müzik dinliyorum. Yanımdaki hanımefendi bana bir şeyler diyor, kulaklığımı çıkardım; 'Güneşe bak kıpkırmızı, ne güzel batıyor' dedi. Gerçekten çok güzeldi. Bazen güzellikler önümüzdedir, biz görmüyoruzdur. Bazen birileri vesile olur bazen biz kafamızı doğru yöne çeviririz. Bazen müziği kapatmak da iyi gelir. Yeri ve zamanı değişiyor her duygunun her hissin.

Çenem düştü :) 

Sağlıkla...

 Siz hiç kendinizi sevip sevmediğinizi düşündünüz mü ? Ben hiç düşünmemiştim şimdiye kadar. Çünkü hep sevdiğime inanırdım. Sonra fark ettim ki kendime karşı ne kadar da acımasızmışım aslında.

Mesela arkadaşlarım bir sorunlarını, dertlerini anlattıklarında ne kadar çözümcü ne kadar iyimserim. Hiç kızmadan onları dış göz olarak rahatlatma üzerine bakarım tüm samimiyetimle. Ama kendime öyle mi ? Bir hata yaptığımı düşündüğümde bile hemen sinirleniyorum. Halbuki kimse yokken ben vardım ben varım ben var olacağım. Yani biraz kendime haksızlık ettiğimi düşündüğüm bir dönemdeyim. Genelde empati kurulsun diye 'ben' diye başladığım cümleler yüzünden bencillikle suçlanmıştım bir dönem halbuki aksine kendimden çok başkasını düşünmekten kendimi yalnız bırakmışım.

Şimdi ufacık hatalarımda 'olabilir kızım, insansın' demeye başladım. İnsanım; düşeceğim, kalkacağım bazen yanlış adımlar da atacağım ama günün sonunda kendime yine ben sarılacağım. İnsan kendine sarıldıkça, kendisini dinledikçe kimseye ihtiyacı olmadığını anlıyor. Evet birbirimize her daim ihtiyacımız olacak ama kendimiz +1 zaten var olduğumuzu bildiğimizle kimsemiz yok gibi hissettiğimiz çok başka hisler. 

Bir kere en basiti özgüvenimizin yerinde olması veya olmaması demek değil mi bu ? Çevremizde özgüvensiz insan görünce soğuruz. Kendimizi de böyle değerlendirdiğimizde özgüven sorunumuz olsun istemeyiz, yakıştırmayız bile. Her şeyi geçtim kimseye olmadığımız kadar dürüst olabiliriz kendimize. Hoş; olmadığımız zamanlar oluyor ama biraz üzerimize gelirsek itiraf etmek daha kolay. Atamayız ya kendimizi. Ayrıca herkes gider biz kalırız o yüzden kendimize iyi bakmayalım da ne yapalım...

Ama öyle 'canım kendim' demekle olmuyormuş bu işler. Ben biraz araştırayım dedim de baya baya derin mevzular çıktı karşıma. Sizin de anlatmak istedikleriniz olursa seve seve dinlerim. Çünkü bu işi el birliği ile çözmemiz lazım. Nedir yani kaç senedir kendimi sevdiğimi sanar iken o kadar da bayılmadığımı fark etmem bana da sürpriz oldu. Aslında tatlı da biriyim. Ama öyle olmuyormuş işte. Öyle bir hatada kendine kızmak değilmiş sevmek. Hatta kendine haksızlıkmış bunun adı. 

Hani böyle aynayla konuş olumlamaları var ya onları okur ama yapmazdım. Hala yapmıyorum ama yakında yaparım da gibi. Sonuçta kendime neden iltifat etmeyeyim. Yazıya ne kadar depresif başladım ne kadar ciddiyetsiz devam ediyorum. Çünkü böyleyim, ne zaman kendimle ilgili ciddi düşünecek olsam sırf kaçmak uğruna konuları nerelerden nerelere getiriyorum. Ama bu sefer ciddi kitaplar okuyorum bu konuda. Araştırıyorum. Kendime en iyi ben gelirim ve geleceğim biliyorum. Sadece şu çevreme gösterdiğim anlayışın birazını hak ettiğimi kabul etsem yeter gibi.

Ne diyorsunuz, beraber kendimize gelelim mi ?

Neler yapmaktan keyif alırız, neler bizi üzer? 

Yorgunsak eve gidip dinlenmeyi ne zaman seçeriz kimsenin kırılacağını düşünmeden?

Sağlıkla...