Ne kadar çok kendimle kalmak istiyorum zaman zaman...
Beni benden iyi anlayan olmadığını da düşüyorum. Sizin de oluyor mu böyle düşüncelere kapılışınız ? Hadi ama yalnız olamam bu his konusunda ?!

Bir ara ben de beni hiç tanımayan birisiyle sohbet etmeyi çok istemiştim. Ama şimdi kendimden başka kimseye dürüst olamadığımı fark ettim. Ne zor ne yalnızlık... Canın sıkkın ama 'iyiyim' demek zorundasın, kötü olduğunu söylesen de umursuyor gibi görünmekten ötesine geçmeyeceklerini hissediyorsun çünkü. 'ya noldu ki? geçen gün benim de canım sıkkındı...'diye başlayıp hopp kendi derdini de sana atacak. Senin derdin sana yetmiyormuş gibi. Öyle de değil aslında ama o an senin derdini kaldırabileceğime olan güvenin beni onure ediyor (!) Benim kafam doluyken neden taşırıyorsun ki...

Sitemim dert anlatanlara değil, dert üstüne dert anlatanlara. Seni dinlememek için kendini anlatanlara. Senin derdini almayıp derdini verenlere, ben'cilere...
Aslında konu bu değildi ama nasıl içime işlediyse buralara geldim, hüzün doldum.

Mesela senin çok yorulduğun bir gün kesinlikle senden daha çok yorulmuştur bu yapıdaki insanlar. Senin canın sıkkınsa senden çok canları sıkkındır. Sen mutluysan da senden mutludur. Tam bir cümleye başlayacak olursun, 'sorma ya' diye bir başlarlar sen ne diyeceğini unutursun.

Yapmayın ya, sürekli her şey de en çok konuşacak şey sizde olamaz. İlla anlatacak bir şeyiniz olmasına gerek yok, bir kere de siz dinleseniz sizden bir şey eksilmez belki ama bir arkadaş kazanabilirsiniz. Buara susmanın erdem olduğuna olan inancım daha da arttı. Konuşmayı çokk seven bir insan olarak susmanın getirdiği faydaları kabul ve takdir ediyorum, net!