Az insan çok huzurun açıklamasını yaptım başlığımda size :)

Ben küçüklüğümden beri konuşmayı çok seven bir insanım. Belki yetiştiğim yerin de katkısı vardır. Küçük ve samimi yerde yaşayınca insan, büyük yere gittiğinde en çok bu konu da zorlanıyor bence. Ben de öyle oldu en azından. Hep çok konuştum, hep çok sevdim insanlarla samimi olmayı. Ama hep de yadırgandı bu halim. Önceden ben onlara 'banane ya! der geçerdim, sonra bir baktım çok haklı çıktılar!

Enerjisini etraftaki enerjiden alan birisi olarak hep gülen insanlarla olmak istedim, gülsünler istedim. Değer verdiğim herkese zaman ayırmak istedim. 'Herkesle iyi olamazsın' dediler. 'herkesle iyi olmaya çalışmıyorum ki' dedim. Sadece değer vermeyi seviyordum. Derken zaman geçti... Geçtikçe fark ettim ki kimsenin tam anlamıyla dostu olamamışım.

Zaman geçtikçe yalnız hissetmelerim çoğaldı çoğaldı çoğaldı... Yanımda dost dediklerimi aradığım an kimseyi göremeyince anladım ki 'herkesle iyi olamazmışım'... Sonra öğrendim dicem hala tam öğrenemedim çok değer vermeme kısmını ama en azından kimsenin dost olmadığını öğrendim. Herkes çıkarınca var sende... Herkesin seni sevmek için olduğu gibi seni eleştirmek için de sebepleri var. Beklentiye giriyoruz farkında olmadan. Biz seviyoruz ya onlar da sevsin istiyoruz kendimizce haklı olarak. Ama yok öyle bir dünya!

Sen fedakarlık yaptığını düşünüyor olduğunda bu karşı taraf açısında fark bile edilmiyor ki bazen. Hepimiz kocaman bir binanın farklı pencerelerinden bakıyoruz sanki hayata. Ben denizi görüyorum, suyun berraklığına bakıyorum; sen beton yığını şehri görüp stresine stres ekliyorsun; diğeri de ağaçları... Kızamazsın, hakkın yok. Küsemessin, gerek yok. Ama kendini frenleyebilirsin. Çünkü frenlemezsen her karşılanmayan beklentin de sen daha da kırılacak daha da uzaklaşacaksın.

Karşılık beklemekten ziyade otomatik bir beklenti benim bahsettiğim. Ben arıyorum o da arasın, ben kendimce yanında oluyorum o da benim yanımda olsun... Ama yapılmayınca bunlar noluyor, gittikçe kırılganlaşıyoruz. Az insan çok huzur yani az beklenti çok kafa rahatlığı.

Uygulamada zor ama faydalı bi konudan bahsediyorum. Tabiki uygulayamayanlardanım ama deniyorum. Beklememeyi... Kimse kimsenin ne düşünerek davrandığını bilemez. Kötü sanarsın iyi çıkar, iyi sanarsın kötü çıkar. Ortak sonuç da kimseden iyi-kötü bir şey beklememeyi öğrenmek.Sonra kendisinden çözülür zaten her şey!