Yeni yılda bu yazıyı yazıp paylaşmak isterdim ama kesin vaktim olmaz, geç paylaşmak zorunda kalırım. Geç paylaşmak yerine erken yazarsam bir şey fark etmez bence :)

Yeni yıldan öyle çok şey beklemiyorum aslında, her gün yeni bir başlangıç değil mi ? Nerden nasıl baktığımıza bağlı. Her sabaha yeni bir şans vererek başlarsak neden olmasın ? Sonuçta bir gün ile değişen bir yıla beklenti bağlamak da ne kadar doğru olur, tartışılır. Ama biz neden tartışalım :)

İyi seneler demeye gelip tartışıp çıkamam, olmaz. Biz yine de güzel dileklerde bulunalım çünkü umut hep var olması gereken bir duygu. Umut denge ile olması gereken bir duygu desem daha mı doğru olur, fazlası üzebiliyor çünkü. Aman bu kadar da açıklayıcı olma be Özgül :)  Öyle partilerle kutluyorum yeni yılı, neşe ile karşılıyorum diyemem ama yine de içimde bir heyecan da olmuyor değil. Sonuçta yeniden başlıyormuşsun gibi bir his. Kendine yeni bir şans veriyormuşsun duygusu; yeni defter, yeni anılar, yeni umutlar. Yeni yıla dair sevdiğim şey hissettirdiği bu naif duygular diyebilirim.

Bu nedenle sizler için, hepimiz için iyi dilekler dilemeye geldim! Başlayalım madem :)

Sağlıklı (En başta sağlık),

Huzurlu,

Neşeli (Gülmeden kapatmayın günü),

Umutlu,

Başarılı,

Güçlü,

Sokaktaki canların unutulmadığı,

Kötü haberlerin azaldığı, yerini iyiliklerin aldığı,

Kadınların korkmadan sokakta yürüyebildiği,

Çocukların sokakta oyunlar oynayabildiği (Sanırım artık çok zor)

Birlik ve beraberlik içerisinde,

Sevdiklerimizle birlikte geçireceğimiz güzel bir yıl olsun dilerim.

Sevdiklerimizle olsun da, düşersek kalkmamıza yardımcı olurlar.

Ağlarsak güldürenimiz olsun! 

2023 güzel gelsin, gönlünüzdeki güzellikleri önünüze çıkarsın. Bu hayata da hep ağlamaya gelmedik herhalde, gülecek ara satırlarımız olsun!

Şimdiden hepinize iyi seneler olsun! Blogumu çok seviyorum, sizlerle olan bağımızı da öyle. Bir yerlerde birbirimizin kalbine dokunuyoruz, biliyorum, o yüzden sizler için hep iyilikler dileyip gönderiyorum. Yeni yılda yerini, yolunu bulur :)

Sağlıkla...

 Dün çiçek sularken düşündüklerimi paylaşmak istiyorum. Çünkü benim sayfam :)

O yüzden değil de dün çok içimden geldi bunları paylaşmak. Bazı günler duygusal olabiliyoruz, dün öyle bir gündü nedenli nedensiz. Çiçek sulayıp kafamı dağıtmak istedim ve düşündüm ki çiçeklerin tek ihtiyacı su ve bir bardak su vermekten aciz evet aciz insanlar var. Sonrasında da çiçek bile bakamadığını söyleyip bununla övünenler... Ya hu sen bir bardak su vermekten acizsin neyin gereksiz itirafını yapıyorsun ?! 

Çiçeklere tembihledim; siz kendinize dikkat edin, su vermeyenlere inat siz savaşınızı bırakmayın. Çünkü siz çok güzelsiniz. Nasıl olacak ? Kesin içinden ağır cevap vermişlerdir bana.

İnsanız. Bazen bir bardak sudan fazlasını bekliyoruz karşımızdakinden. Yanımızda olsun, konuşmadan anlasın. Bir bakışımızdan mutsuz olduğumuzu görsün. E olmuyor! Ben abime kırıldığım için; bakın kırıldığım için; suçlanıyorum mesela :) Kırılmışım kırılmışım. İnsanlar hep beklenti içinde kimse ne yaptığının farkında değil ne yazık ki. Hep sen anlamak, çözmek, dinlemek durumundasın. Aksi halde yalnız kalırsın. Sen anlaşılmak istediğinde 'E anlatsaydın' olur. 

Olur be, hem üzüleyim hem gelip anlatayım sen ne yapacaksın, cümlemin ortasında başkalarına selam mı vereceksin ? 

Çiçek sulamayan insan sizinle hiç ilgilenmez bence. Kaktüs kurutup bunu anlatanlar var, ne üzücü. Kaktüs bile dayanamamış sana diyemiyorsun. 

İnsanlar çok kötü değil mi ? Herkes aynı fikirdeyse kimse kimseyle konuşmamaya karar mı verse :) 

Neyse sonuç yok, içimden kızmak geldi kızdım gidiyorum. Emily in Paris gelmiş bugün, gidip onu izlemek istiyorum. Siz dediklerimi bir düşünün :)

Sağlıkla...

 Size çok kırgınım. Kaç senedir yazıyorum okuduğum kitapları, bir kişi de çıkıp demedi ki 'Özgül bu kitabı sen okuyamazsın.' Ayıp ayıp.

Kitabı çok övdüler ben de aldım. Aldım almasına da neden aldım, kaç günde nasıl okudum ? Belki çok derinlikli ve güzeldir, haksızlık etmek istemem tabi ki edebi bir eser ama herkesin bir okuma tarzı var ve benim okuma tarzıma alışkanlığıma çok uygun değildi. Akıcı evet, sade evet, anlaşılır evet. Ama ne kattı bana ? Üzülerek söylüyorum bilmiyorum. Kitabın sonunda evet etkilendim ama o sona gelene kadar mektupları okurken üzüldüm, sıkıldım, sorguladım. Sanırım yolda okuduğum için tam mesajı alacak romantikliğe ulaşamamış olabilirim. Yarım bırakamadığım için okudum, en sonunda da aydınlanma geldi.

Okuyup çok sevenler kızacak bana ama ne yapabilirim ? Olmadı. Bu sefer de olmasın. Zor okuduğum  ikinci kitap oldu. Birinciyi hatırlamak istemiyorum, içime sıkıntı basıyor.

Zevk meselesi, kimse üstüme gelmesin neden sevmedin diye lütfen! 

Emma'ya başladım hemen, bitsin anlatacağım zaten sizin önerinizle almıştım.

Ee Disney'de Andor izliyoruz. Bitmedi, yazamıyorum. GİBİ izliyoruz gülmekten karnım ağrıyor.

Arkadaşlarla Emrah Kaman'ın stand-up gösterisine gittik 'yüksek gerilim' çok güzeldi. Gülmek herkese iyi gelir, güldüren bunun farkında ne güzel bir duygudur :)

Şimdilik paylaşmak istediklerim bu kadar. Yine gelirim :)

Sağlıkla...

 Öğretmenler gününe diğer özel günlerden daha çok hassas davranıyorum nedendir bilinmez. Bilinir gerçi, çok kıymetli değil mi bugün ?

Sadece öğretmenler için değil öğreten herkes için bugün. Anneler, babalar, abiler, ablalar, öğretmenler, bazen yakın arkadaşlar bazen müdürler, bazen hiç tanımadığımız kişiler. Bilgi veren herkes. Emek veren, öğretmeyi, paylaşmayı seven herkes. Malum artık bilgi paylaşmanın önemini bilen sayısı çok değil. Önceden nasıldı bilemem ama ben farkındalığına vardığımdan beri bildiği şeyleri paylaşanlardan çok bilgiyi kendisine saklayanları görüyorum.

Halbuki elma meselesi değil mi bu olay ? Basit; bende bir elma sende bir elma. Bendeki elmayı sana verirsem bende elma olmaz sen de iki elma olur. Bilgiyi verirsem benim bilgim bende kalır, senin bilgin artar. Bilgi paylaştıkça çoğalır. Ama o kadar çok ki bilgi saklayan, saklayarak kendisine iyilik yaptığını sanan.  Böyle bir günde bunları yazmam karamsar oldu, biliyorum ama kızıyorum, bu günlerde daha çok kızıyorum. Mesleğini severek yapan, emek veren saatlerini veren, sabrını veren bu insanların emeğinin önüne geçilmeye çalışılmasına kızıyorum. Öğretmen derken dediğinin ne kadar önemli olduğunu bilmeyenleri görüp kızıyorum.

Üniversite sınavına girdiğim sene tercih sayısı 30'a çıkmıştı ve 24 tercihim sınıf öğretmenliği idi. Sınıf öğretmenime bayılırdım, hala bayılırım ve iletişimdeyim; şükür. Neyse rehber hocası öğretmenlik gelecek dedi yeşillik olsun diye ve çok sevdiğim bir komşumun ısrarı ile son 6 tercihime kamu yönetimi yazmıştım. Evet 25. sıradaki kamu yönetimi geldi. Kamu yönetimi nedir ? Okuyunca hangi meslek icra edilir ? Bilmiyordum ve çok da üzülmüştüm. Sınıf öğretmenim gibi sabırlı, başarılı, kendini görevine adayan öğretmen olacaktım. Nasip değilmiş. Şuan üzülmüyorum, yaptığım işi severek yapıyorum. Çünkü zamanla gördüm ki öğretmenlik sabrı yokmuş ben de. Ben bunu kabullendim, saygı duyuyorum ve herkesin de öğretenlere, öğretmenlere saygı duymasını istiyorum. Her meslek zor ever, içinde insan olan her iş zor kabul ama hiçbir mesleği öğretmenlikle kıyaslamayalım. Hayata bakışımızı şekillendirmiyor mu onlar ?

Dostum öğretmen, konuşurken anlattıkları bile beni çok etkiliyor. Sizler de biliyorsunuzdur illaki. Aranızda öğretmenler de vardır. Ne mutlu! Eksik olmayın!

Öğrencilere kötü davrananlardan bahsetmiyorum. Emek veren, sabreden, öğreten ve mesleğine saygı duyan öğretmenlerden bahsediyorum; iyi ki varsınız!

En başta sınıf öğretmenimin; sabırlı, kalbi güzel, mesleğini severek yapan, hayata bakışımı şekillendiren, bana güzel bakmayı, iyi niyeti, zamanı yönetmeyi öğreten; en başta okumayı öğreten yıldızlı aferin veren öğretmenimin; öğretmenlik yapan arkadaşlarımın ve tüm öğretmenlerin, öğretenlerin günü kutlu olsun!

İyi ki varsınız.

Sağlıkla...

 Koşun, çok güzel kitap önerisi ile geldim. Sıcak sıcak!

Bugün otobüste bitirdim, dönüşte ne yapacağımı şaşırdım. Neyse ki kulaklıklarım yanımdaydı. Neyse konuyu dağıtmadan şu kitaptan bahsetmek istiyorum.

Nora! Öyle güzel bir konuya karakter olmuş ki, canım. Neyse, hepimizin; hayatı, yaptığımız seçimleri, yürüdüğümüz yolları sorguladığı dönemler olmuştur ve hala hali hazırda oluyordur. Çünkü neden olmasın ? İnsanız ve hep diğer olasılıkları sorgularız. 'Acaba bu mesleği seçmeseydim daha mutlu olur muydum ?' , 'Doğru yerde miyim ?', 'O bölümü okumasaydım da diğer bölümü okusaydım, o üniversite değil de diğer üniversite?' gibi gibi bir sürü seçenek. Seçenek her zaman vardır, var olacaktır. Elbette seçimlerimizle yaşıyoruz. Attığımız her adımla gitmek istediğimiz yere yaklaşıyoruz bazen de bilmeden yolu uzatıyoruz. Kestirme diye girdiğimiz yollar çıkmaz sokağa çıkabiliyor. E tabela assalarmış canım! 

Nora da bizim gibi hayatını sorguluyor. Ama biraz farkı var, ileri gitmiş sorguda. Kendisini sorgu odasına almış bence. Elbette sorguluyoruz, düşünüyoruz ama bunu ilerlettiğimizde kendimize zarar veriyoruz. Çünkü an'dan uzaklaşıp bu seferde şu anı kaybediyoruz. Nora şu an'ı kaybedenlerden. 

Yaşadığı her şeyin sorumlusu olarak kendisini görüyor, ayağınız taşa takılsa kendisini suçluyor. Felsefe mezunu, müzik yatkınlığı da var ve önüne çok seçenek çıkmış bu tatlı kızın. Ama hayatının her şeyi düşünen evresinde ve şimdiye kadar yaptığı seçimlerin yanlış olduğu kararına varıp hayatı kendisine zehir ediyor. Bir amacı olmadığını, kimseye faydasının olmadığını düşünüyor ve evet en sonunda intihar etmeye karar veriyor. Ediyor da! Gece yarısı kütüphanesinde açıyor gözünü. Sonrasını anlatmak istemiyorum, okuyun isterim. Tatlı bir yolculuk. Seçimlerimiz, pişmanlıklarımız, aslında gerçekten pişman mıyız ? gibi bir çok soruya cevap vermemize yardımcı oluyor. İyi geldi bana, tebessümle ve bir mutlulukla kapattım kitabı ve çok sevdiğim kardeşime verdim okusun diye. O da felsefe okudu ve hayatını sorguladığı bir dönemde :) İyi gelir diye düşünüyorum, göreceğiz :) 

Okuyucu yorumları da eklesem ya :) Neyse yorucu bir gündü ama bunu yazmak için geldim, gelmişken güzel yazılar da okudum. Sıradaki kitabımı seçmeye gidiyorum.

Sağlıkla...

Yok yok tekrar gitmedim. Okuduklarım kısa kısa olunca ayrı ayrı yazmayım dedim, üç kitap üç öneri ile geldim.

Evet kısa kısa, hap niteliğinde kitaplar. Hem de psikolojik. İlk olarak; Enerji Terapistinin Rehberi.

Kötü düşünceleri iptal etmeye ne dersiniz ? İptal İptal İptal.

 

 Yazar: Serkan Karaismailoğlu

Üç adet kitaptan oluşan bir seri şimdilik. Ben iki kitabını okudum üçüncüyü okumamayı tercih ediyorum. 

Neyse sondan başlamış gibi olmayayım yazıma, bu yazıya da şahane diye başlamam lazımdı. Çünkü Şahane bir seri.

Elimde okuyacak kitap kalmayınca arkadaşım bu kitapları getirdi; ''Çok beğeneceksin.'' diyerek merakla okumamı bekledi. Her gün okudukça heyecanla ''Nolcak şimdi ? Bu kim ? E o kıza nolcak orda'' diye sora sora okudum. Akıcı, sade, anlaşılır olmasının yanı sıra merak uyandıran konuya sahip, kendisini okutan bir seri. Kitabın ilk sayfalarında kafam karıştı, okudukça film izler gibi okuma moduna geçtim. Okuyor muyum izliyor muyum hala karar veremedim desem yeridir. Tesla mavi gözlü, zeka küpü kendisine hayran bırakan bir karakter. İlias gözümde hep sessiz sakin, çekingen bir tip olarak canlanıyor. Galen hakkında yorum yapmayacağım, dünya tatlısı :) Ah Meryam! Ah be Meryam! kızcağızın başına öyle şeyler geliyor ki, gerçekten deli eder insanı. Meryam demişken Alef demesem olmaz. Alef sen nasıl bir manyaksın!

Her karakterin kendine özgü özellikleri var. Normalde bu tarz kitaplar çok okumam ama çok sevdim. Ciddi anlamda yolda, durakta, otobüste elimden bırakmadan okudum. Hatta ineceğim durağa her yaklaştığımda hep en heyecanlı sayfada oldum :) Kendini zorla okutuyor resmen. Dili sade, olay sırası olması gerektiği gibi. Yer yer bilimsel bilgiler alıyorsunuz, anlattığı konu hakkında açıklamaları mevcut. Okudukça mutlu hissettim, çok gergin bir dönemde kafamı toplarlamama büyük katkı sağladı.

Üçüncü kitabı neden okumak istemiyorum ? Hakkında okuduğum yorumlar bu kararı almama neden oldu. Okuyunca bana hak vereceksiniz. Hadi okuyun da Tesla konuşalım biraz :) Kendimi çok zor tutuyorum anlatmamak için :)

 Lütfen şu heyecanımı sizlerle paylaşabilir miyim ?

Ama baştan başlamam lazım konuya. Ben Game of Thrones' en en en son izleyenlerdenim. Üniversiteye giderken ilk bölümünü açıp maalesef kelleleri görüp 'ben bunu izleyemem' diye düşünerek geri kapatmıştım. Etrafımda herkesin deliler gibi izlediği diziye başlamamış olmanın eksikliğini de hiç hissetmedim nedense. O kadar haklı buldum ki kendimi o dönem. Soran herkese 'bana göre değil' dedim. Şuan ben de kendime inanamıyorum. Ama herkesin vardır böyle dönemleri herhalde. Var dimi ?

Neyse zaman geçti ben mezun olacağım zaman finali yayınlandı ve sosyal medyam GOT ile kaynadı ben hala izlemediğim için 'oh be kötü finale denk gelmedim' kafasındayım. Gel gelelim nasıl oldu da izlemedim kendimi hala anlamıyorum ama yaklaşık 2 sene önce izledim; baştan sona! Her gün delirdim her gün dizi izleyeceğimiz saati bekledim, her gün bunu konuşacak arkadaşlar buldum etrafımda. Aşırı gergin, heyecanlı bir izleme döneminden sonra 'iyi ki' dedim. 'iyi ki en son izlemişim, ben yıllarca bekleyemezdim.'

E şimdi ne oldu ? Senelerce bekleyerek bu diziyi mi izlicez? Aşırı gerginim :) Evet dizi tabi ki çok güzel, yani kötü olma durumu var mı bilmiyorum, kötü yorum görmedim görsem de yanlış izlemiş diye düşünürüm. Şaka bir yana benim de kendi içimde birazcık sindiremediğim şeyler var. Zaman atlamasını abartmamış mıyız ? Oyuncu değişikliği kafa karıştırıcı oldu bence. Elbette planlamalara uygun olsun diyedir ama bizler oyuncularla bağ kurduğumuz için tam oyuncuya alışmışken aynı rolde farklı oyuncu görünce bir duraklamadık diyemem. Ama genel hatları ile o heyecanı çok özlemişim!

Neden ejderham yok ? 

Finalinde içimden sövmüş olabilirim. Hüzünlü bir finaldi, ben yazılar akmaya başlayınca 'nasıl ya? Şuan mı bitti?' dedim. Öyle kötü bir yerde bitiyor ki bir sene beklemek haksızlık :)

Siz izlediniz mi ? 

Daemon'u seveceğimi en baştan anlamıştım, gerçekten. Bir de bu ailenin en iyi kralı sensin be Kral Viserys. Hem tatlısın hem ileri görüşlü hem toparlayıcı; olması gerektiği gibi. Adil, ailesine bağlı ve bir o kadar da pamuk kalpli. Bir de o sorunun cevabını yanlış kişiye vermeseydin :) E hasta yatağında olur o kadar, hallederler herhalde :)

Sağlıkla...

 Yüzüklerin Efendisi yazıp kaçsam yeterli bir yazı olmuş olur gibi bir his var aslında içimde.

E ben kim oluyorum da böyle bir filmin dizisini anlatacağım ? :) Yok dizi anlatmak yok şahane, bayıldık, sevdik deyip noktalamak var. Neyse uzun lafın kısası izlemeyen kaldı mı ?

Ben yüzüklerin efendisini bayılarak izlemiş biri olarak merakla diziye başladım, ne ara birinci sezon bitti bilmiyorum. Diziyi kötü eleştirenler olmuş, neden ? Verilen emeğe de kötü yorum yapmak pek uygun gelmiyor bana. Konu kötü işlenir, sıralamada mantık hatası vardır o ayrı; ama öyle bir durum da söz konusu değil.

Dizi karakter seçimiyle, ele alınışıyla gayet güzeldir. Küçük bazı yerlerde ben de 'Neden?' diye sordum. Yani güzel Galedriel gerçekten oradan yüzerek çıkabileceğine inandın mı ? Böyle yerlerde ben de tabi ki ister istemez sorguladım. Ama türü gereği çok normal değil mi ? Yıldızdan düşen amca aklımı aldı mesela ya da Nori'nin cesareti kalbime umut serpti. Arkadaşlık desek elflerle cücelerde! Mekanlar, tonlamalar, sahne geçişleri... Ben beğendim, severek izledim ve şimdi ikinci sezon için bir sene mi bekleyeceğim diye dehşetle sorguluyorum. O kadar uzun beklemeler korkutucu değil mi ? Dizi güzel olunca beklemesi üzücü hal alıyor. Sırf bu yüzden Game of Thrones'i herkes izledikten sonra izledim. Hayır o yüzden değil tabi ama son izlemek baya güzeldi :) 

Bir de bi kitap okuyorum seri, bitsin beraber paylaşayım :) Çok güzel. 

Sağlıkla…

Ben size bazen gittiğim yerleri yazmak istiyorum, bir bakıyorum size uygun fotoğraf çekmemişim. Neden ? Ayıp değil mi yaptığım. Hayır susturmayın biraz kendime kızacağım. Neyse çok üstüme gitmeyeyim, kafam doludur.

Zaten şu kafa yorgunluğu değil mi perişan eden. Bazen telefonla konuşmaktan nefret ediyorum. Hatta genelde. Ama kafam doluyken ekstra kötü oluyorum, cümle kurmak zor geliyor. Neyse ne diyordum; geçenlerde Ankara'da bir mekana gittik, ne tatlı :) Bir kaç fotoğraf çekmişim, aferin bana!

Bir de hayatımda ilk defa stand up gösterisine gittim, oh be! Nasıl iyi geldi. Aslında niyetim tiyatroya gitmekti ama izin günümde içime sinen bir oyun bulamadım. Sonra neden stand up olmasın dedim ve iyiki! Önce mekan Pub olduğu için saatlerce araştırmam gerekti. Oradan yorum oku, buradan fotoğraf bul derken gözümü kararttım ve deneyeceğim dedim. Çok iyi geldi be! 

Ankara'nın 'lafazans' isimli stand up ekibinden Rüya Aslangül vardı o güne, o kadar sempatik ki, karnımıza ağrılar girdi. İzlediklerimiz kurgu değilmiş, ne insanlar var dediğimiz bir tecrübe oldu ki daha da gidilir yani. İlk gidiş biraz stres yapmadı değil ki ben konuşmayı seven biri olarak biraz gerildiysem :) Ama gerçekten komikti, eğlenceliydi, desteği de hak ediyor. Ankara'da olan varsa neden gitmesin ? Pub'ın alt katında ayrılan yerde güzel bir ortamda gülmeye gidilir. Ayrıca etkinlik gerekli değil mi bu stresli hayatlarımıza? Kendimize vakit ayırmazsak her şey daha da üst üste geliyor gibi hissederek boğuluyoruz.

Ara ara nefesim daralır benim de, hemen hareketli müzik açarım. olmadı mı düzelmedim mi kitap okurum. Daha da düzelmedi mi komik videolar izlerim. Ama bunlar iyi gelmeyecek ciddiyette ise; uyurum. Ama bu noktaya genelde -anormal durumları tenzih ediyorum- kendimiz geliyoruz aslında. Kendimizden çok dış etkenlere, kişilere, olaylara verdiğimiz değer kendimizden gidiyor. Gittikçe eksiliyor, düşüyoruz. Düşerken tutan olmayınca, tutmayı bırak tutunacak dalları budadıklarında nefret dolup taşıyoruz. Pardon da biz izin vermez isek kimse dallarımızı kesemez. Ha kendimize değer verdikçe dallara da gerek olmayabilir, orası ayrı tartışma konusu.

Ama şuan tartışma yok, öneri var. Tatlı mekan, güzel stand up önerip kaçıyorum. Kendimize vakit ayırdıkça enerji doluyoruz, iç huzurumuz kendimize verdiğimiz değere bağlı. Bencillikten bahsetmiyorum, ikisi çok farklı konular. Karşılıksız sevgiden daha iyi gelen bir şey var mı ? Hayvan sevgisinin masumluğu, pozitifliği tartışılır mı ? Benim bahsettiğim insanın insana duyduğu beklentilerin tüm gücümüzü sömürdüğü.

Bunları da konuşmayalım mı ..?

Sağlıkla...

 Jane Austen

Açık konuşmak gerekirse -ki neden gerekmesin ? sırf Hasan Ali Yücel okumadım, okumak istediğim için sipariş verdim. Kitap hakkında en ufak fikrim yoktu. Siparişim geldi ve kitap gözümü korkuttu. Kendime 'yandın kızım' dedim. Çünkü okuyacağım ve sıkıcı olacak diye önyargılı oldum. Kitapla nasıl uyumlu düşündüğümü anlayın isterim :)

Ama aşırı ters köşe oldum. Kitap beni ilk sayfasından şaşırttı. İLK SAYFA. Böyle bir kitap olamaz. O kadar tatlı ki, şimdi hep öveceğim :) Kitabı elime aldığım gibi bitirdim desem yeridir. Kalın bir kitap ama sanırım iki üç günde bitti. Durakta, otobüste, evde her yerde okudum. Otobüsten inerken 'Of şu sayfa bitseydi' diye düşündüm. Ki bu aşırı garip gittiğim yolu düşünürsek. 

Neyse tamam tamam durun; kitap sıkıcı görünümünün tam aksi. Okumaya başlayınca direkt anlıyorsunuz güzel olduğunu. Hemen konuya dahil olup sonrasını merak ediyorsunuz. Dizi izler gibi okudum ben. Hep sonraki sayfayı merak ettim. Önemli olan da bu değil mi ? Bu. Akıcı, sade ve anlaşılır dili var. Samimi olduğu içinde ailenin içine dahil olmuş oluyorsunuz.

Ah Eliza, dik başlı, pamuk kalpli arkadaşım. Ah Jane aşırı iyi niyetlim. Diğer kızları anmayacağım sinirlerim bozuluyor. Ama Biraz Darcy konuşabiliriz. Mesela gözümde o kadar yakışıklı, cool, kendine has ki tarif edemeyeceğim. Danslarla başlayıp danslarla bitecek. Sadece son sayfalar çok detaysız olmuş, beni üzdü. Genel anlamda o kadar ince mesajlar içeriyor ki çok altı çizili cümlem var. Adının hakkını hiç beklemediğiniz yerlerden veriyor. Gururun nelere yol açtığını, önyargının verdiği zararları öyle bir vuruyor ki yüzünüze yüzünüze. Sormadan, anlamadan adım atmaya korkar oluyorsunuz kitabı okuyunca. Ki zaten öyle de olmalı ama insanız. Maalesef düşünmeden, anlamadan adım attığımız o kadar çok oluyor ki, pişmanlığımızı bile kabul etmiyoruz, hazmedemiyoruz bazen. Durup düşünmeden atlıyoruz denize ; derin midir, serin midir bakmadan. Sonra çırpındıkça çırpınıyor uzaklardan görecek bir cankurtaran bekliyoruz. Ölçüp tartmak, anlamak, dinlemek ; yargılamadan dosyayı incelemek ne önemli ve zorunlu oysaki... Yani kendimiz için beklediğimizi karşı tarafa da uygulamak tam anlamıyla.

Bende çok güzel hisler bıraktı kitap, yüzümü güldürdü. Yer yer kızdım, sinirlendim ama kapağını kapattığımda mutluydum. E okuyun hadi. Sizin de beğendiğinizi duymak istiyorum.

Yol arkadaşım çok iyiydi, Hasan Ali Yücel okuyacağım bir süre sanırım. Önerilerinizi alırım :)

Sağlıkla...

 Ah Deep! Ne güzel kitap önerdin yine… O kadar tatlı bir kitap ki..! Ne okumalıyım dedim, Deep cevap verdi aldım okudum, yazmakta geç kaldıklarımdan. O yüzden Deep’e teşekkürle giriş yapıyorum:) 

İlk sayfadan son sayfaya akıcılık, anlaşılırlık, sadelik sizi alıyor ve asla bırakmıyor. Bazı kitaplar elden düşmüyor ya bu kitap o ‘bazı’ kitap işte. Merak ettiriyor, müdehale ihtiyacı duymana neden oluyor, dizi izler gibi okuyorsunuz.

Ah Mary… Aile konusunda bir o kadar şanssız, seçtiği aile de o kadar da şanslı. Kendi şansını kendi yaratan ama bunu bilinçli yapmayan, yabani dedirtecek kadar içe kapanık ve asi ama aslında meraklı, öğrenmeye açık ve sevmeyi bilmediği için yabani sanılan, bence, pamuk kalpli küçük bir kız. Yalnız başladığı hikaye meraklı yapısından dolayı kalabalıklaşıyor. Yer yer yapmaması gereken şeyleri yapıp, atmaması gereken adımları atarken yer yer içine kapanmakla kalmayıp kendini kendine kapatan Mary’nin tatlı hikayesi. 

Uzun süredir okuduğum kitaplar içinde kalbimi heyecanlandırdığı için, masumiyeti hatırlattığı için çok sevdim. Eğer biraz moral lazım, insanlar ne kötü dediğiniz bir dönemdeyseniz; buyurunuz.  Severek okudum. 

Açık-anlaşılır-sade, konusu yerinde, akıcı, sürükleyen yapısıyla rahat okunan, elinize yapışacak bi kitap. Çok övdüm yine demi? Ama hakediyor :) Çünkü neden okumayasınız ? 

Ne çok severim sürükleyici kitapları, kafamı dağılabildiğim nadir anlar, o yüzden sevdiğim kitapları herkes okusun istiyorum. Herkesin kafası dağılsın, açılsın istiyorum. Neden bu lezzeti herkes bilmesin ? Ben mesela bazen düşünüyorum önceden de seviyor olmama rağmen lezzeti neden geç farkettim. Kendini tanımakla ilgili. Kendi içimize mi yolculuğa çıkarıyorum Şuan :) 

Sağlıkla…

Yoktum, okumaya izlemeye devam ederken sadece buralarda yoktum. Oturup özenle yazmaya vakit bulamayınca ara açıldı, ama çok seviyorum burayı. Özel alanım bu alan benim, o yüzden ne zaman kaçmak istesem burada buluyorum kendimi. 

Zaman zaman siz de yalnız hissediyor musunuz? Bu konuda yalnız değilimdir herhalde? Bazen her şeyden bunalıyorum, kendimi dinlediğimde kendime hak veriyorum. Yine öyle bu aralar; yine haklıyım canım kendim :) Arkadaşlıktan ne bekliyorsunuz ? Buara bu konuda kendimi sorguluyorum, ben mi abartıyorum bu mertebeyi diye, ne dersiniz?

Önceden, çocukken diyebileceğim bir öncelikten bahsediyorum, gözüm kapalı severdim çevremdekileri, ama sonradan evrildi bu kavram bende. İhtiyacım olan bir dönem kafamı kaldırdığımda yoklardı çünkü ‘arkadaşlarım’ sonrasında ise ‘ama bilmiyorduk’ dediler. Mesela bu noktada; insan arkadaşında bir değişiklik olduğunu farketmediğinde farketmediği için haksız olmuyor bilmediği için haklı mı oluyor ? O dönem bunu sorgularken aynen kimse kimsenin hissettiğini anlayamaz deyip devam etmeye karar vermiştim. Fakat yolda farkettim ki, eskisi mertebe gibi değil artık ben de. 

Arkadaş; sen bahçeni sulayamadığında bahçeni sulayandır bence. Bahçen sönmesin diye sana destek olandır. Baktım bahçem sulanmıyor dikenli tel örmüşüm bahçeme, farkında olmadan. Yine arkadaş seviyorum, yine çabalıyorum ama en ufak tökezlendiğinde bahçe kapımı kapatıyorum. Yeni yeni farkettiğim bir durum bu kendimde. Kendimle konuşurken anladım ki bahçe kapımı kolay kapatıyormuşum. Doğrusu yanlışı yok bu konunun, göreceli. 

Kendi beklediğim şeyleri arkadaşlarıma yaptığım için düşünülmediğinde kolay etkileniyorum. Bu aralarda soruyorum kendime, ben mi çok beklenti içerisindeyim acaba ? Arkadaş nedir arkadaştan neler beklenir ? 

Özlemişim burda olmayı. Okuduklarımı da paylaşacağım ama biraz iç dökmek için uğradım bugün :) depresif değilim, değerlendirme yaptım diyelim :)

Sağlıkla… 

 Normalde birer birer yazardım ama yetişemedim bu ara. Zamansızlık demeyelim de geçiştirmek istemediğim için başına oturup kendimi dinleyerek yazmak için bekliyorum diyelim. Diğer türlü tadı çıkmıyor bence.

Neyse geçen haftalarda okuduğum üç kitabı paylaşacağım sizlerle. Rakamla üç ama çok da üç sayılmaz :)  Bir tanesi 75 sayfa :) Olsun vazgeçtim; üç. Ayrıca yazmadan belirteyim bu kitapları en

son ben okumuş olabilirim. Kendimi geç kalmışım gibi hissettim bazılarını okurken, ne demek istediğimi siz de anlayacaksınız.

Öncelikle; Dostoyevski 'Yeraltından Notlar'

Ben kitapları genelde toplu taşımada okuyorum. O yolun nasıl geçtiğini anlamıyorsam beğendim diyorum. Yolun nasıl geçtiğini anlamama izin vermedi. O kadar içimizden anlatmış, o kadar kendimizle konuşmamızı anlatmış ki, herkes kendi iç sesini duyabilir okurken. 'Evet ben de böyle düşündüm' dersin illa ki bir yerinde. Karmaşık gibi de geliyor bir yandan ama sonra sonra oturuyor taşlar. Çok sade bir dille çok akıcı ele alınmış. Ben sanırım ilk defa bu tarz bir kitap okudum, araştırmaya başladım diğerlerini. Kendimize olan fazla güvenin bazen de güvensizliğin dışa vurumunu okuyoruz gibi hissettirdi bana. Bazen kızdım bazen hak verdim. Eğer okumadıysanız ve okuyacaksanız eleştirdiğiniz yerlerin cevaplarını kitabın sonunda alacağınızı söyleyebilirim. Okuduysanız da ne mutlu :)

Stefan Zweig/ Satranç.

                                                  

O kadar çok altını çizmem gerekti ki okurken, muhtemelen otobüstekiler gülmüştür. Ama çok beğendim. Bu yazarın kitaplarını okumaya geç kalmışım gibi hissettirdi kitap bana ve bunu bitirir bitirmez internetten kitaplarının set hallerine baktım. Elimdekiler bitince diye sıraya da aldım. Hem günlük, hem akıcı, hem altı çizilecek cümle dolu. Kitap okumak istiyorum ama çok uzun olunca başlayamıyorum diyorsanız buyrun, kitap okumayı sevdirecek incelik ve içerik. .bir insana verilebilecek en acı şeyin hiçlik olduğu ve kendini köşeye sıkışmış hisseden insanın kendine verdiği zararı çok akıcı ele alıyor. Çok da fazla detay vermem uygun olmayacak. Kısacası, okuyun derim ben. Tabi siz de hala okumadıysanız.

Hakan Mengüç/ Sen Yola Çık Yol Sana Görünür

                                            

Hakan Bey'in videolarını internette çok görmüştüm. Kitabını merak ettim bu kitabı ile başladım ve evet diğer kitaplarını da okumak istiyorum :) Tam motivasyon kitabı diyebiliriz. Okurken kendini iyi hissettiren bir havası var. Asla ağır değil, asla sıkmıyor. Kısa kısa konular tatlı tatlı hikayelerle desteklenerek ele alınıyor. En sevdiğim alıntıyı bırakarak yorumlamış olacağım :)

''Yürümeyi öğrenmek için defalarca düşüp kalkıyorsun. konuşmayı öğrenmek için binlerce kez anlamsız sesler çıkarıyorsun. Sevmeyi öğrenmek için binlerce kez kırılıyorsun. Kazanmak için binlerce kez kaybediyorsun. Seni mükemmele götürecek olan süreç zaten hatalarla dolu olduğu için güzel değil mi ?''

Yol arkadaşlarım çok tatlıydı. Sizlerde okumadıysanız size de arkadaşlık etsinler isterim.

Sağlıkla...

 Alaska’nın Peşinde - John Green

Bence yaş aralığı 17-25 olan bir kitap. Bana biraz öngörülebilir geldiği için ve üniversiteye hazırlanan bir grup

gençten bahsettiği için böyle düşünüyorum. Bu kötü eleştiri olarak algılanmasın çünkü kitabı beğendim. 

Konu olarak bahsettiğim gibi gençlerden bahsediliyor, üniversiteye hazırlanmak İçin yatılı okula giden ve orda ilk içkisini, ilk sigarasını içip ilk kez kız arkadaş edinen gencin yaşadıkları, hayata bakışı ele alınmış. Gitmeden önce sade bir hayat yaşarken yatılı okula gittiğinde tehlikeli diye isimlendirilen gençlerle arkadaş olan ama çok güzel dostluklar edinen ve onlarla heyecanlı olayların içine düşen Tıknazın tatlı hikayesi. 

Genç grubun içinde her birinin farklı dertleri olduğu İçin hepsinin hayata bakışı, hayattan beklentileri farklı. Özellikle; annesini gözünün önünde kaybeden Alaska. Yaşadığı olay nedeniyle hayattan beklentisi erken ölmek. Bu nedenle de çok kolay tehlikeye atlayabilen cesaretli dediğimi ama aslında ölmeyi kurtulmak sanan ama aslında ölümden de korkan Alaska. 

Daha fazla konudan bahsetmek istemiyorum ki okumak isteyenlere ayıp olmasın :) Genel olarak akıcı, sade bir dili var kitabın. Ne kader konu basit de gelse kendini okuttu; ‘ne olacak şimdi?’ Dedirtti. Kitap içinde en önemli kriterlerden biri bu bence. Merak! 

İki günümü güzel geçirmeme yardımcı oldu, kafamı dağıttı. Hatta onların hayatına şahit olmak iyi bile geldi. Ama çok tatlı bitiyor diyemem. Eğer kafanız dağılsın isterseniz öneririm. Okuduklarımdan değişik bir tarzı var, belki size de iyi gelir. 

Sağlıkla… 

Azra Kohen hanımcığım yapmış yapacağını diyerek başlamak istiyorum. Bu kitabı o kadar abartmak istiyorum ki, şahane! Yazının her cümlesini ilk cümle gibi düşünebiliriz.  

Neyse konuşalım biraz kitap üstüne, haydi. Öncelikle arkadaşımın tavsiyesi üzerine aldım bu kitabı. Çok beğendiğini iki günde bitirdiğini anlatınca durur muyum, o an sipariş verdim. Azra Hanım'ın yazı dilini ve bakış açısını zaten çok beğeniyorum. Ama kitabı elime aldığımda cesaret edememiştim tavsiye edilene kadar.  Kitap geldiği gibi okumaya başladım. Abartmadan söylüyorum her sayfası altı çizilecek cümlelerle dolu. Ama ben iki günde bitirmedim. İlk 200 sayfasında karakterlere, karakterler arasındaki bağlantıya alışmaya çalıştım. Selim kim, İlmiye kim, Orhan neden gergin, Ülkü ne iş yapıyor, Ali çok mu küçük derken birden kitabın içinde buldum kendimi. Toplamda 593 sayfa kitap. Son 400 sayfayı abartmıyorum her fırsat bulduğum an okuyarak geçirdim.

''Her zenginliğin bir eksiklikten doğabileceğini hatırlattı kendine.''

Daha net ifade etmem gerekirse otobüs durağında beklerken, ayakta da kalsam otobüste giderken, uyumadan önce, uyanır uyanmaz... Yani her fırsatta. Hatta o kadar ki Selim ile Ülkü rüyama girmiş olabilir.

O kadar anlamlı cümlelerle anlatılmış ki hikaye, tek bir konu üzerinden de değil. Her konuda bir yorumu var. Ön yargının hayatımıza etkisinden tutun Aşk'tan, savaştan, tarihimizden, inancımız inanma şeklimiz, aile yapılarımız birbirimize karşı tutumlarımıza kadar. Ve bütün bunları iç içe öyle bir geçirmiş ki, okurken film izler gibi kafanızda canlandırmaya başlıyorsunuz. Bazen kızarken bazen gözleriniz dolabiliyor.

''Atamadığı çığlıkla kalbinden koşup çıkan çaresizlik gözünden süzüldü...''

Hayvan sevgisini anlatmış, çocuk yetiştirmeyi, kardeşliği anlatmış...

Her Mustafa Kemal dediğinde tüylerim diken diken oldu, Kemal karşıtlarını anlatmış. Bilmeden anlamadan sevmeyenler varken menemenden bahsetmiş, Çanakkale'de en önce giden Mustafa Kemal'den bahsetmiş. Bu satırları yazarken bile gururu, hüznü hissediyorum. Ülkü'nün aşık olduğu Selim'e karşı Mustafa Kemal için dimdik duruşunu gözümde canlandırıyorum. Katıldığı karşıt görüşlü toplantılardan sonra savaşa katılan, ailesinin erkeklerini kaybeden Ülkü'nün dik duruşuyla kendine gelen Selim'i düşünüyorum. Görüşlerimizin kırılmaz olmadığını ne güzel anlatmış diyorum. 

Ali geliyor aklıma, yaşı küçük kalbi zekası büyük Ali... Sevimli bir çocuk canlanıyor gözümde. İlmiye, Ayşe, Orhan. Bir kedi ile kendine gelen Orhan! Orhan'daki pamuk kalbi gören İlmiye. Eski kumaştan elbise diken ve ayakta durmaya çalışan Ayşe.

Yakışıklı peki ? At yakışıklı olur mu? Olmuş. 

Peki zincirle boğularak öldürülen Fred hoca ? Haketti mi ?

''...Gücünü acısından alırcasına, umudu bir yakıt gibi kullanırcasına...''

Ben gözlerim dolarak, ellerim titreyerek, bazen sinirlenerek okudum. Bu kadar da gurur mu olur bu ne inat dedim, sonra hak verdim. Eğer o kadar inat etmeseydi taviz vermiş olacaktı. Akıcı, sadece, anlamlı çok güzel bir kitap. Film izlemekten hiç bir farkı yok, öyle güzel betimlemeler var ki siz farkında olmadan o anı görmeye başlıyorsunuz.

İlk defa bir kitap için '' okumasaydım eksik kalırdım'' diye düşündüm. Okumanızı çok isterim.

Sağlıkla...

 Günaydın bayram sabahından... Günün hangi saati okursanız ona göre ayarlayın girişi.

Şu 'Nerde o eski bayramlar?' sorusundaki eski bayramlarınız nasıl sizin ? Kalabalık mı, bol el öpmeli mi, kapı kapı şeker toplamalı mı anlatsanıza... Çünkü herkesin eski bayramı kendine has ve kendine güzel sanırım. Kimilerimiz kalabalık sabahlara uyanmayı severken kimilerimiz samimi sabahlar arıyordur. Kimimiz yeni kıyafet hevesi ile uyurken kimimiz onu hayal edemediği için birilerinden hediye bekliyordur. Hayır bayram bayram iç karartmaya gelmedim. Özel günlerde yazmayı çok sevmeme rağmen şimdiye kadar buraya hiç yazmadım. Bayramlaşıp gideceğim ama bir kaç şey de yazmayalım mı ?

Sizin eski bayram alışkanlığınızı bilmiyorum ama kendi bayramlarımdan bahsetmek isterim. Biliyorsunuz küçük bir yerde doğdum ve büyüdüm ben. İyisi ile kötüsü ile en sevdiğim zamanlar o zamanlar. En sevdiğim yer de orası. Orda akraba yok, bir kaç komşu sadece. Dolayısi ile hele ki bayram kış günündeyse bayramlaşacak kimsenin olmadığı zamanlarda olmadı değil. Genelde sabah kalkılır kahvaltı yapılır varsa komşuya gidilir, öğleden sonra onlar beklenir ve çıkıp balığa gidilir. Ve kapanış. Gün içerisinde telefon trafiği, uzaktaki akrabaları arayıp önce 'neden aramıyorsunuz' tripleri ve bayram dilekleri... 

O zamanlar çok özenirdim Ankara'daki kuzenlerime. Her bayram kalabalıklaşır, toplanırlar diye. Ama bir yandan da hep çok severdim bayramlaşmanın kısa sürmesini. Ankara'ya taşınınca anladım ki o özenmem de boşunaymış. Ben samimiyet seviyorum, sadece bayramdan bayrama hatırlanmayı değil. Çünkü samimiyet varsa her gün bayram olmaz mı ?

Ben tek taraflı beklenti sevmiyorum, özel günlere endekslenmiş duyguları sevmiyorum, eleştirel bakışlar arasında kasılarak var olmayı sevmiyorum.

Çok küçüktüm, Ankara'ya bayrama gelecektik. O zaman bayramın kışa denk gelmesi ve bizim Ankara'ya gelebilecek olmamız o kadar büyük bir olaydı ki, alışverişe çıktık. Bana KAHVERENGİ balık UZUN etek ceket takımı alındı. Ben o kafayla beğendim kimse de yavrum sen bu yaşta bunu neden giyesin demedi. En saçma bayram anım :) O zamanlar misafir olarak gelip gitmek kıymetliydi. Şimdi misafir olmadığımız için :)

Neyse en nihayetinde benim nerde o eski bayramlar anlayışım ailece yapılan kahvaltı sonrası babamla balığa gitmek. Her zaman en kıymetli bayram anılarım bunlar olacak. Bayramda tutulan balığın lezzetini bilir misiniz ? Canım balık tutmak çekti. Ama babamdan sonra balık tutmadım.. 

Bir de şey var tabi her iki abili çocuğun başına geldiği gibi, şeker toplatılıp şekerlerim elimden alınırdı. 'Özgül şu ev çikolata veriyor' diye keşif yapıp salarlardı beni. Sonra akşam ganimetlerime el koyarlardı. Zaten gezeceğim kaç kapı var ya, bıraksaydınız da emeğim ben de kalsaydı. Ama yazık, abimler kapıyı çaldığında içerden 'evde yokuz' diye seslendikleri gün kendileri gezmeyi bıraktı. Travmaya bak :)

Sonuç olarak her anımıza şükür.

Her güne şükür.. Bu bayramı da görüyoruz diyerek herkeslerin bayramını kutlarım. Her şeye rağmen varız, devam ediyoruz, bir şeker yiyerek güne başlayabiliriz. Sevdiklerinizle, sağlıklı, güzel kıyafet seçebildiğiniz bayramlar dilerim :)

Kıyafet seçemeyenlerin de olduğunu bilerek, elimizden geldiğince kendimiz dışındakileri düşünüp insanca yaşayarak geçireceğimiz nice güzel günlere.

Bakmayın karmakarışık yazdığıma, anlatacak çok şey var ama hassas konularımda hala yazabiliyor değilim. A aaa unutmadan aşırııı güzel bir kitabı yeni bitirdim ilk fırsatta onu da anlatmaya geleceğim.

Sizdeki mükemmel bayram anılarını da yazın da gülelim, gülmek iyileştirir :)

 Evet haydi kavgaya J Ne kadar eleştirildi bu dizi yahu. Dizi asıl amacından çıktı çıkacak, neden? Öncelikle ben diziyi iki günde bitirdim, bayılarak da izledim. Buraya gelmeden önce şunları belirtmek isterim ki Hazal Kaya’nın oyunculuğunu beğeniyorum.

Hayata karşı güçlü duruşunu da seviyorum.

 Evet efendim, diziyi zaten merakla bekleyenlerden biri olarak çok çabuk izleyip bitirdim tadı damağımda kaldı. Eleştiri yapıcı olduğu sürece sorun yok ama kendi açımdan eleştirimde yok. Neticede güzel ve değişik bir konu, güçlü bir kadroyla çekilip sunulmuş. Kafamızı dağıttı mı? Evet. Konu klasik mi? Hayır. Çekim kalitesi iyi mi? Evet. Daha ne istiyorum. Verilen tepkiler eleştirildi. Eleştirilir, çünkü hali hazırda eleştirmek için bekleyen bir kesim var bence. Olmadığı ispat edilene kadar olduğuna inanacağım.

 Ben böyle bir konu beklemediğim için şaşırdım, yer yer kafam karıştı. Çözdüm sandım çözemedim. Her bölüm bir sonrakini öyle bir merak ettirdi ki mecbur devam ettim. Diziden beklentim de tam olarak bu yönde olduğu için çok keyif aldım. Hazal Kaya? Gayet sempatik, doğal oyunculuk sergilemiş, bence. İzleyici olarak yapmacık ve aşırı bir enerji almadım. Kaldı ki eleştirirken şöyle düşünüyorum herkesin iş yapış şekli illaki farklı olacak, O bize senaryoda hissettiklerini böyle aktarıyor. Ki tek kişilik bir kadro değildi, diğer oyuncular? Çok uyumlu bir ekip olmamışlar mı?!

Hayır bir de o döneme gittiğini hayal edebilen var mı da bu kadar sert eleştiriyoruz? İzlerken tüyleri diken diken olmayan olmamıştır herhalde değil mi?

Ben beğendim, devamını da bekliyorum.

 Kısaca konuyu anlatamıyorum kesin spoiler veririm korkusundan dolayı ama hala izlemeyen varsa bir şans versin derim. Günümüzden geçmişe dönen ve geçmişte ufacık bir şeyin bile değişmesinin ne demek olduğunu anlatan tatlı bir dizi. Kelebek etkisi…

 

Sağlıkla…

                                                                Güzel bambu'm :)

Tekrar merhaba…

Uzun süre oldu buraya yazmayalı. Özellikle okuduklarımı arkadaşlarıma daha çok anlatmaya başladığımı farkettiğimde daha iyi anladım bunu. Size de oluyor mu bilmiyorum ama kesin oluyordur, tek bana olacak hali yok ya? Çok severek okuduğum kitapları illa anlatmam hatta mümkünse okutmam lazım. Belki onlar sevmeyecek belki tarzları, zevkleri farklı ama ne yapayım? Aynı heyecanı yaşamak istiyorum. Aynı filmi izleyenler gibi sohbet etmek istiyorum. Sonra bir bakıyorum karşımdaki gözleri donmuş şekilde dinliyor, -bitir artık kızım be- bakışı, nerde görsem tanırım J Ben de hemen buraya koştum. Biraz anlatacak kitaplarım birikti ama sırayla yazayım. İlk sırayı Gülseren Hanımcığıma verdim çünkü serisini okumuş biri olarak elim direkt ona gitti yine.

Evet, Gülseren Hanımcığımın ‘Hayatın Sesi’ adlı kitabını okudum. Aslında yalan yok kitap alırken gördüm yeni kitabını, geride kalmış olabilirim. Okuyanlar çaktırmazlarsa sevinirim.

Yine direkt şahane yazıp bitirmem yok mu? Yok.

 

Neyse başlayalım; bu kitabında diğerlerinden farklı olarak okuyucularının kendisine yönlendirdiği mektuplardan, maillerden yola çıkarak hem onları bizlerle paylaşıyor hem o yazılar üzerinden bizlerle o değerli yorumlarını paylaşıyor. Psikoloji o kadar geniş bir alan ki asla hakim olamayız ama Gülseren Budayıcıoğlu kitaplarını yazarken okurlarının kendilerini anlamalarını hedef aldığını belirtmişti dinlediğim bir röportajında, haddim olmayarak belirteyim bu konuda çok başarılı olduğunu düşünüyorum. İnsan onun kitaplarını okurken başka insanların hikayelerinde bazen kendi hayatlarından parçalar bulabiliyor veya çevresinde olan insanları bulabiliyor. Bazen ‘Bendeki dert değilmiş’ derken bazen ‘Ben de de böyle bir sorun var demek ki bu nedenleymiş’ diyorsun, dedirtiyor. Onu sana bir şekilde öğretiyor. Her kitabında bahsettiği kader motifi mesela benim çok etkilendiğim bir kısım. Geçen hafta okuduğum başka bir kitapta da gördüm ki hem psikolojik hem bilimsel olarak birbirine ne kadar örtüşüyor bu konular. Gülseren Hanım kader motifi diyor, çok da doğru diyor. Bunu bilir, anlamlandırırsan kendine ona göre bir yol çizersin demek istiyor. Tabi ne kadar uygulanabilir bilmiyorum, illaki bir kere okuyup hak vermekle değil, özümsemek gerekir.

Kitabı ilk elime aldığımda önceki kitaplarından biraz farklı olması beni tedirgin etmedi değil ama yaklaşık iki günde bitirdim sanırım. Boşuna tedirgin olmuşum ama tadı damakta bırakacak orta bir kalınlığı var. Mektuplar üzerinden işlenen konular bana birkaç mektup daha olsa keşke dedirtti. Akıcı, samimi, duru anlatım konusuna girmiyorum. Çünkü onu çok defa dedim sanırım.

Kadına şiddetten bahsediyor bolca! O kadar net ki bu konuda. Çocuklara yapılan yanlış yönlendirmeden bahsediyor. Bazen kendimizi sorgulatıyor bazen ayağa kaldırıyor. Hayata bakışına, emeğine, kalemine sağlık efendim. Ben okurken çok beğendim J Size yazarken de çok keyif aldım sizlerde hem yazımı okuyun hem bir koşu kitabı okuyun da biraz üzerine sohbet edelim, özledim yahu!

 

Sağlıkla…