Alaska’nın Peşinde - John Green

Bence yaş aralığı 17-25 olan bir kitap. Bana biraz öngörülebilir geldiği için ve üniversiteye hazırlanan bir grup

Konu olarak bahsettiğim gibi gençlerden bahsediliyor, üniversiteye hazırlanmak İçin yatılı okula giden ve orda ilk içkisini, ilk sigarasını içip ilk kez kız arkadaş edinen gencin yaşadıkları, hayata bakışı ele alınmış. Gitmeden önce sade bir hayat yaşarken yatılı okula gittiğinde tehlikeli diye isimlendirilen gençlerle arkadaş olan ama çok güzel dostluklar edinen ve onlarla heyecanlı olayların içine düşen Tıknazın tatlı hikayesi. 

Genç grubun içinde her birinin farklı dertleri olduğu İçin hepsinin hayata bakışı, hayattan beklentileri farklı. Özellikle; annesini gözünün önünde kaybeden Alaska. Yaşadığı olay nedeniyle hayattan beklentisi erken ölmek. Bu nedenle de çok kolay tehlikeye atlayabilen cesaretli dediğimi ama aslında ölmeyi kurtulmak sanan ama aslında ölümden de korkan Alaska. 

Daha fazla konudan bahsetmek istemiyorum ki okumak isteyenlere ayıp olmasın :) Genel olarak akıcı, sade bir dili var kitabın. Ne kader konu basit de gelse kendini okuttu; ‘ne olacak şimdi?’ Dedirtti. Kitap içinde en önemli kriterlerden biri bu bence. Merak! 

İki günümü güzel geçirmeme yardımcı oldu, kafamı dağıttı. Hatta onların hayatına şahit olmak iyi bile geldi. Ama çok tatlı bitiyor diyemem. Eğer kafanız dağılsın isterseniz öneririm. Okuduklarımdan değişik bir tarzı var, belki size de iyi gelir. 

Sağlıkla… 

Neyse konuşalım biraz kitap üstüne, haydi. Öncelikle arkadaşımın tavsiyesi üzerine aldım bu kitabı. Çok beğendiğini iki günde bitirdiğini anlatınca durur muyum, o an sipariş verdim. Azra Hanım'ın yazı dilini ve bakış açısını zaten çok beğeniyorum. Ama kitabı elime aldığımda cesaret edememiştim tavsiye edilene kadar.  Kitap geldiği gibi okumaya başladım. Abartmadan söylüyorum her sayfası altı çizilecek cümlelerle dolu. Ama ben iki günde bitirmedim. İlk 200 sayfasında karakterlere, karakterler arasındaki bağlantıya alışmaya çalıştım. Selim kim, İlmiye kim, Orhan neden gergin, Ülkü ne iş yapıyor, Ali çok mu küçük derken birden kitabın içinde buldum kendimi. Toplamda 593 sayfa kitap. Son 400 sayfayı abartmıyorum her fırsat bulduğum an okuyarak geçirdim.

''Her zenginliğin bir eksiklikten doğabileceğini hatırlattı kendine.''

Daha net ifade etmem gerekirse otobüs durağında beklerken, ayakta da kalsam otobüste giderken, uyumadan önce, uyanır uyanmaz... Yani her fırsatta. Hatta o kadar ki Selim ile Ülkü rüyama girmiş olabilir.

O kadar anlamlı cümlelerle anlatılmış ki hikaye, tek bir konu üzerinden de değil. Her konuda bir yorumu var. Ön yargının hayatımıza etkisinden tutun Aşk'tan, savaştan, tarihimizden, inancımız inanma şeklimiz, aile yapılarımız birbirimize karşı tutumlarımıza kadar. Ve bütün bunları iç içe öyle bir geçirmiş ki, okurken film izler gibi kafanızda canlandırmaya başlıyorsunuz. Bazen kızarken bazen gözleriniz dolabiliyor.

''Atamadığı çığlıkla kalbinden koşup çıkan çaresizlik gözünden süzüldü...''

Hayvan sevgisini anlatmış, çocuk yetiştirmeyi, kardeşliği anlatmış...

Her Mustafa Kemal dediğinde tüylerim diken diken oldu, Kemal karşıtlarını anlatmış. Bilmeden anlamadan sevmeyenler varken menemenden bahsetmiş, Çanakkale'de en önce giden Mustafa Kemal'den bahsetmiş. Bu satırları yazarken bile gururu, hüznü hissediyorum. Ülkü'nün aşık olduğu Selim'e karşı Mustafa Kemal için dimdik duruşunu gözümde canlandırıyorum. Katıldığı karşıt görüşlü toplantılardan sonra savaşa katılan, ailesinin erkeklerini kaybeden Ülkü'nün dik duruşuyla kendine gelen Selim'i düşünüyorum. Görüşlerimizin kırılmaz olmadığını ne güzel anlatmış diyorum. 

Ali geliyor aklıma, yaşı küçük kalbi zekası büyük Ali... Sevimli bir çocuk canlanıyor gözümde. İlmiye, Ayşe, Orhan. Bir kedi ile kendine gelen Orhan! Orhan'daki pamuk kalbi gören İlmiye. Eski kumaştan elbise diken ve ayakta durmaya çalışan Ayşe.

Yakışıklı peki ? At yakışıklı olur mu? Olmuş. 

Peki zincirle boğularak öldürülen Fred hoca ? Haketti mi ?

''...Gücünü acısından alırcasına, umudu bir yakıt gibi kullanırcasına...''

Ben gözlerim dolarak, ellerim titreyerek, bazen sinirlenerek okudum. Bu kadar da gurur mu olur bu ne inat dedim, sonra hak verdim. Eğer o kadar inat etmeseydi taviz vermiş olacaktı. Akıcı, sadece, anlamlı çok güzel bir kitap. Film izlemekten hiç bir farkı yok, öyle güzel betimlemeler var ki siz farkında olmadan o anı görmeye başlıyorsunuz.

İlk defa bir kitap için '' okumasaydım eksik kalırdım'' diye düşündüm. Okumanızı çok isterim.

Sağlıkla...

Şu 'Nerde o eski bayramlar?' sorusundaki eski bayramlarınız nasıl sizin ? Kalabalık mı, bol el öpmeli mi, kapı kapı şeker toplamalı mı anlatsanıza... Çünkü herkesin eski bayramı kendine has ve kendine güzel sanırım. Kimilerimiz kalabalık sabahlara uyanmayı severken kimilerimiz samimi sabahlar arıyordur. Kimimiz yeni kıyafet hevesi ile uyurken kimimiz onu hayal edemediği için birilerinden hediye bekliyordur. Hayır bayram bayram iç karartmaya gelmedim. Özel günlerde yazmayı çok sevmeme rağmen şimdiye kadar buraya hiç yazmadım. Bayramlaşıp gideceğim ama bir kaç şey de yazmayalım mı ?

Sizin eski bayram alışkanlığınızı bilmiyorum ama kendi bayramlarımdan bahsetmek isterim. Biliyorsunuz küçük bir yerde doğdum ve büyüdüm ben. İyisi ile kötüsü ile en sevdiğim zamanlar o zamanlar. En sevdiğim yer de orası. Orda akraba yok, bir kaç komşu sadece. Dolayısi ile hele ki bayram kış günündeyse bayramlaşacak kimsenin olmadığı zamanlarda olmadı değil. Genelde sabah kalkılır kahvaltı yapılır varsa komşuya gidilir, öğleden sonra onlar beklenir ve çıkıp balığa gidilir. Ve kapanış. Gün içerisinde telefon trafiği, uzaktaki akrabaları arayıp önce 'neden aramıyorsunuz' tripleri ve bayram dilekleri... 

O zamanlar çok özenirdim Ankara'daki kuzenlerime. Her bayram kalabalıklaşır, toplanırlar diye. Ama bir yandan da hep çok severdim bayramlaşmanın kısa sürmesini. Ankara'ya taşınınca anladım ki o özenmem de boşunaymış. Ben samimiyet seviyorum, sadece bayramdan bayrama hatırlanmayı değil. Çünkü samimiyet varsa her gün bayram olmaz mı ?

Ben tek taraflı beklenti sevmiyorum, özel günlere endekslenmiş duyguları sevmiyorum, eleştirel bakışlar arasında kasılarak var olmayı sevmiyorum.

Çok küçüktüm, Ankara'ya bayrama gelecektik. O zaman bayramın kışa denk gelmesi ve bizim Ankara'ya gelebilecek olmamız o kadar büyük bir olaydı ki, alışverişe çıktık. Bana KAHVERENGİ balık UZUN etek ceket takımı alındı. Ben o kafayla beğendim kimse de yavrum sen bu yaşta bunu neden giyesin demedi. En saçma bayram anım :) O zamanlar misafir olarak gelip gitmek kıymetliydi. Şimdi misafir olmadığımız için :)

Neyse en nihayetinde benim nerde o eski bayramlar anlayışım ailece yapılan kahvaltı sonrası babamla balığa gitmek. Her zaman en kıymetli bayram anılarım bunlar olacak. Bayramda tutulan balığın lezzetini bilir misiniz ? Canım balık tutmak çekti. Ama babamdan sonra balık tutmadım.. 

Bir de şey var tabi her iki abili çocuğun başına geldiği gibi, şeker toplatılıp şekerlerim elimden alınırdı. 'Özgül şu ev çikolata veriyor' diye keşif yapıp salarlardı beni. Sonra akşam ganimetlerime el koyarlardı. Zaten gezeceğim kaç kapı var ya, bıraksaydınız da emeğim ben de kalsaydı. Ama yazık, abimler kapıyı çaldığında içerden 'evde yokuz' diye seslendikleri gün kendileri gezmeyi bıraktı. Travmaya bak :)

Sonuç olarak her anımıza şükür.

Her güne şükür.. Bu bayramı da görüyoruz diyerek herkeslerin bayramını kutlarım. Her şeye rağmen varız, devam ediyoruz, bir şeker yiyerek güne başlayabiliriz. Sevdiklerinizle, sağlıklı, güzel kıyafet seçebildiğiniz bayramlar dilerim :)

Kıyafet seçemeyenlerin de olduğunu bilerek, elimizden geldiğince kendimiz dışındakileri düşünüp insanca yaşayarak geçireceğimiz nice güzel günlere.

Bakmayın karmakarışık yazdığıma, anlatacak çok şey var ama hassas konularımda hala yazabiliyor değilim. A aaa unutmadan aşırııı güzel bir kitabı yeni bitirdim ilk fırsatta onu da anlatmaya geleceğim.

Sizdeki mükemmel bayram anılarını da yazın da gülelim, gülmek iyileştirir :)