Parça parça olup da belli etmemeye çalışıyoruz kimseye hatta kendimize bile. Her gün gülümsemeye çalışarak ama gülümsemeyi bırak görünmek bile istemeyerek bitiriyoruz günü. Günler bazen hızlı bazen yavaşında ötesinde geçiyor.

Çok değil istediğimiz: saygı...

Kişiliğimize, düşüncelerimize saygı duyulsun istiyoruz ve bunu yaşımız kaç olursa olsun bekliyoruz. Beklenti? Ne kadar az beklenti o kadar çok mutluluk derler ya, doğru! Teoride çok da mantıklı zaten. Ya pratikte ?

Ne kadar kısıtlayabilir insan beklentisini ? Gülümsemek bile beklentiye dahilken nasıl bir şey beklemez kimse kimseden ? Hiç bir şey beklemesek selam verilmeyi bekliyoruz mesela... O kadar da abartma dediklerinizi duyar gibiyim. Ama abartmıyorum ince düşünüyorum. İnce düşünenler genelde ince ince kırılıyor zaten. İnce düşünmekten incecik olup kırılıyoruz, büyük kırılıyoruz. Hepimiz. Sadece ben değilim böyle olan. Sen de öylesin, o da öyle... İnce insanlarız biz!

Bazen farkında bile olmadan kırılırken kırıyoruz. Bazen biz de parçalıyoruz! Ama hep çok parçalanmaktan. Önceleri çok fark etmiyorsun etrafında olanları sonra zamanla kırıla kırıla görüyorsun ki bir şeyler yanlış ilerliyor. Su akar yolunu bulur elbet de akarken götürdükleri de göz ardı edilmemeli...

Zamanla geçen şeyler de var zamanın götürdükleri de. Bence bu yüzdendir insanların git gide umursamaz oluşları... Karamsar değilim olanları yazıyorum :) İyi tarafından bakacak olursak eğer, umursamamak asıl mutluluk! Öğreniyoruz... Sadece kendisini düşünüp bir gün nasılsın demedin diye küsenlerden, kendi işini sana yıkanlardan, selam vermemek için kafa çevirenlerden herkesten her şeyden öğreniyoruz. Ama üzülerek ama kırılarak; öğreniyoruz.

Öğrenmek sürekli...