'Tek bir an var o da şuan' ...

İlk olarak tek kelime ile ifade ederek başlamak istiyorum : Ha ri ka !



Konusundan başlayıp yorumlarıma geçeceğim, izlemeyenler için bilgi, bana da hatırlatma olsun diye.
Özetinde de bahsedildiği gibi Duygu ve Murat'ın hikayesi bu hikaye. Sıradan romantik komedi türünde başlayıp birden dramla sizi içine çeken bir hikaye olmuş. Uyumlu, çılgın çocukluk aşkı olan bir çift ve onların birbirlerine olan aşkından dolayı yaptıkları fedakarlıklar ele alınmış. Çok aşık ve çılgınlar... Aşklarını oyunlarla birbirlerine ispat ediyorlar. Yeri geldiğinde çok şeyden vazgeçerek ilerledikleri an da Duygu ortadan kayboluyor. Siz 'bu kız ne yaptı şimdi ?' diyemeden hiç beklenmedik sebepler çıkıyor altından. Her şeyden habersiz Murat'ın O'na olan öfkesi hiç beklemediği an'da ortaya çıkan gerçeklerle birlikte bambaşka bir hal alıyor hikaye.

Konu akıcı, anlatım sade ve oyuncuların hepsi de birbiriyle çok uyumlu. Gupse Özay'ın konuk olarak katıldığı saniyelik sahneler bile kocaman gülümsemelere sebep oluyor. Özge Özpirinçci ve Buğra Gülsoy uyumu zaten ortada! Yusuf Akgün Duygu'nun arkadaşı rolünde çok başarılıydı bence.Gözde Türkpençe çok tatlıydı ama onun rolünü siz öğrenin isterim :)
Ve Osman Alkaş! Çok başarılı ve güven verici olarak çıkmış yine karşımıza. Gidin görün isterim.

Size sadece iyi yönlerinden bahsediyorum gibi gelecek ama ben filmi tamamen beğendim. Tek eleştirim de konunun bazen eksik kaldığı olabilir o da sinema filmi için genel sorunumuz. Ama fark bile etmeyeceksiniz.

Gitmeden önce internetten yorumlar okudum, çoğu çok güzel olduğu yönünde olmasına rağmen bir kaç tanesinde konunun alıntı olduğu eleştirilerinden bahsedilmişti. Bilmiyorum başka bir versiyonunu izlememiştim ama şunu söylemek isterim o kadar güzel oynamışlar, hissettirmişler ki öyle olsa da olmasada bu değişmeyen olarak ortada!

Sevdiğimiz insanlar için yaptıklarımız, yapabileceklerimiz üçüncü göz olarak izleyip kendimizi değerlendirmemiz için de bir araç olmuş Acı Tatlı Ekşi. Her zaman hayatımızda olan tatlar. Her anımızda olan ve bazen fark etmediğimiz, bazen kaçtığımız tatlar. Kıymet vermenin ağırlığını o kadar güzel ele almışlar ki. Ve ağırlığı tartışılmayacak o güzel cümle hissettirilmiş;

'Tek bir an var o da şu an' ...

Son olarak bütün ekibi yürekten tebrik etmek istiyorum. Herkesin emeğine sağlık. Başarılarınız daim olsun...

Hachiko... O kadar anlamlı ki benim için, bende yeri çok başka bir film. Hem konusundan hem izleme sebebimden!

Konusundan bahsedeyim biraz, hala izlemeyenler varsa eğer. Ki varsa mutlaka izlesin mutlaka! O kadar etkileyici ki... Hayvanların özellikle köpeklerin vefası... Hachiko isimli köpek, bir profesörün köpeğidir, sahibini her gün tren garına götürür ve dönüş saati gider gardan alır. Klasikleşmiş, rutine bağlamış bu beraber gidip gelme olayı. Yine sıradan bir gün yine Hachiko sahibini gara götürüyor ama sahibi o gün okulda fenalaşıp ölüyor, dönmüyor eve. Ama hachiko ısrarla kendi öleceği güne kadar - 10 sene diye söylerler- sahibini o garda beklemeye devam ediyor. Öldükten sonra da heykeli yapılıyor tren garının karşısına. Bu hikaye gerçek bir hikayeymiş. İlk duyduğumdan beri tüylerimi diken diken eder. O kadar anlamlı ki anlamak için bakana. Bağlılık, sadakat, özlem... Ne kadar çok şey var içinde!




Köpekleri zaten çok severim bir de bunu duyunca daha çok güvendim vefalarına...

Ben nasıl izledim peki? Yaklaşık 3-4 sene önce okuyorum, evden uzaktayım. Babam televizyonda denk gelip izlemiş ve çok beğenmiş. Hemen aradı beni, mutlaka izle sen de dedi. Ertesi gün yurtta internette izledim ben de. Ağlayarak aradım babamı, hemen anladı izlediğimi :) Canım babam...

Geçenlerde D&R dolaşırken kitabına denk geldim de hemen yazasım geldi. Nerde denk gelsem hemen aklıma gelir zaten. Vefa... Ne derin kelime değil mi?

Eveeeet günün anlam ve önemini bilmeyenlerimiz için yazmak istedim.
Ne yani mağazacıların günü olmadığını düşünmüyordunuz herhalde ?

İnsanın olduğu her iş çok zor, yıpratıcı bu kesin bilgi. İçinde insan olan her meslek o kadar emek istiyor ki... Tüketici konumuna geçtiğimiz an kendimizi kaybediyoruz maalesef yani aslında sitemlerim bizlere ait. Çalışırken iyi hoş da bir mağazaya alışveriş için girmeyiverelim, kendimizi kaybediyoruz. Kendi çalıştığımızı, eşimizi, dostumuzu unutup başlıyoruz söylenmeye, hoşnutsuzluğa!

Bir mağaza çalışanıysanız eğer güne enerjik başlasanız da o enerjiniz gün içinde mutlaka sömürülür. Bir kere de değil, sen toparlarsın yine sömürülür. Kural bu: müşteri velinimet! Markette de öyle mağazada da, perakendenin kaderi! Tüketici konumuna geçince de sömürmeye başlıyoruz enerjileri!
Aman efendim bir anda unutuyoruz kendimizi, çalıştığımızı, sömürülen enerjimizi ve o anda hissettiklerimizi.

Yılın büyük kısmını çalışarak geçiren mağazacıları da unutmayıp 12 Aralık Mağazacılar Günü yapmışlar, çok da güzel olmuş bence :) Hak edilen bir gün! Her meslek o kadar kıymetli ki ayrı ayrı...
Bir kere daha yazmıştım yineleyeyim, herkes üzerine düşen işi yaptığında yaşanılabilir bir ortamımız olur sadece. Hepimiz emek veriyoruz, zaman harcıyoruz, enerjimizi tüketiyoruz. Neden ? Daha güzel yaşayabilmek için, daha güzel okuyabilmek için, ailemize daha iyi bakabilmek için... Amacımız ne olursa olsun, bir şeyler için çalışıyor çaba gösteriyoruz. Yılın bir günü de özel hissetmeyi hepimiz hak ediyoruz diye düşünüyorum, düşünmüşler sağ olsunlar.

Mağazacı olanlarınızın, emek verenlerin bu gününü ben de kutlamak istedim. Kutlu olsun! Özel sektörün yıpratıcılığının yanında bu işlere emek veren herkesin günü kutlu olsun.
Bu gün müşterilerle kutlanır, indirimlerle kutlanır. Peki neden ? Çünkü onlarla var bu mağazacılık. Bizlerle !

Hepimizin katkısının birleştiği bugün hepimize kutlu olsun o zaman :)

Üzülüyoruz, kırılıyoruz. Hem de her gün..!

Her güne not bırakanlardan mısınız ? Bence cevap; evet...

Aslında ama içimizden ama dışımızdan, ama yazarak ama düşünerek her güne not bırakıyoruz belki farkındayız belki değiliz. Belki farkında olduğumuzu görmezden geliyoruz. Bazen kendimizden bile saklıyoruz bildiklerimizi, gördüklerimizi. Mesela bugüne not bırakıyorum bunu da buraya yazıyorum. İçimden geldi, içime at at sıkıldım birazda burada dursun dedim. Gördükçe yeri gelir abartmışım derim yeri gelir ne kadar haklıyım derim. Kendi kendimi eleştirmek konusunda da acımasız olabiliyorum aslında. Hoş kimse öyle olduğunu bilmez :)

Özünde herkes iyi ama özüne sadık olanlarımız kaçımız ? Sen gerçekten içinden geldiği gibi birisi misin mesela ? Bana değil kendine cevap ver, kapat gözlerini ve kendini dışarıya nasıl yansıttığını düşün. Eleştir kendini! Kimse duymaz garanti veriyorum. Başkalarını ne kolay eleştiriyoruz ya kendimizi ? Sahi en doğru her zaman biz olabilir miyiz ? O zaman bu haksızlar kim ? Hadi ama var işte bizimde içimizde büyüttüğümüz şeyler. Bazen 'Neden öyle tepki verdim?' derken yakalamıyor muyuz kendimizi ? Gerçekten yalnız olamam bu konuda...

Oluyor, olmuyor değil. Her anımız aynı olmayabiliyor. Tam şuan gülümsediğin şeye yarın sinirlenebiliyorsun mesela. Haksız mıyım ? Eşref saati diye bir şey var ya ondan bahsediyorum tam olarak. Söz açılmışken neden eşref saati diyorlarmış onu da araştırdım. Şöyle ki; eşref pek şerefli anlamındaymış esref saati de uygun zaman anlamında kullanılırmış. Kişiden kişiye, saatten saate değişir bu kavram.

Bugüne notum, sakinleşmeden konuşma, düşünme, yorum yapma!

Ya bir saat sonra pişman olursan ?

Geçenlerde iş arkadaşım öylesine sordu 'Starbucks İn simgesi neden taçlı bayan?'

Aslında şimdiye kadar hiç düşünmedim neyin simgesi neden öyle diye. Nasılsa hepsinin ortak amacı satışı artırmak olduğu için onunla ilgili kendileriyle bütünleştirdikleri şeyler diye üstünde durma gereği duymadım hiç. Ama yinede ufaktan araştırmak istemedim değil. Hakikaten neden böyle bir simgesi var ki diye düşünüp yazdım google amcaya :)

İlginç makaleler var bu konuda bir o kadar da ciddi makaleler aslında. Yorum eklenerek yazılanlar da var tabi. Mesela yeşil dolar rengi o yüzden  yeşil beyaz olduğu gibi.

Kesin ve ortak olan sonuç simgenin Siren olduğu. Yunan mitolojisinde denizcileri güzellikleriyle kandıran yaratıklar Sirenler. Açıkcası neden böyle bir yaratık seçtiğini anlamadım. Ona dair herhangi makalede bir açıklamada bulamadım.

İlk başta daha açık, göğüsler belli bir logo kullanılmış ve zaman içerisinde değişime uğrayıp günümüz halini almış. Çıkan haberlere göre ilk logo çok tepki almış hatta ciddi maddi kayba da neden olacak duruma kadar getirmiş şirketi. Sonra göğüsler saçlarla kapatılarak son şekline gelmiş.

Ayrıca 2011 senesinde de Logo dan Starbucks Coffee yazısı kaldırılıp ürünlerde çeşitliliğe gidilmiş. Kahve denilince akla ilk gelen markanın şuana kadarki evrimi bu şekilde. İyiki merak etmişim ben de öğrenmiş oldum. Son olarak da aslında başka bir isim de düşünülmüş fakat S ve T harflerinin bilinçaltımızda satış odaklı olduğu neticesiyle bu isim seçilmiş.

Her işin bir ciddiyeti var ya Starbucks İn da en ince detayı incelemesi bu şekilde :)

O kadar bahsettim ve bulduğum logoları da buraya bırakıyorum benim gibi merak edenler için.