Her şey üstümüze üstümüze geliyor bazen, evet insan yeri geliyor çok bunalıyor. Belki çevresindeki insanlardan belki olanlardan belki işten belki evden. Ama şöyle bir düşününce bugün hayalini kurduğun şeyi yapmak için ne kadar zamanımız var onu bile bilmiyoruz ki! Hele bir de yakınımızdan birini kaybetmişsek bunu daha iyi biliyor olmamız lazım. Hayaller var, küçük veya büyük fark eder mi ? Umutlar var... Geçenlerde kendi twitter geçmişime bakarken gördüm daha lise yıllarımda bindiğim dolmuşta duyduğum bir konuşmayı eleştirmek için yazmışım : ''On yıl sonra değiştiririz diyor, on yıl daha yaşayacağını garantilemiş'' gibi bir cümle. Ama ne haklı eleştiri değil mi ? Hala katılıyorum kendime. Evet insan her an bunu düşünemez, karamsarlaşır elbette. Ama arada bir akla getirmek gerekmiyor mu ?

Neleri sıkıntı edip küsüyoruz, üzülüyoruz, stres yapıyoruz. Yapmayalım değil, yapalım hayatın getirisi bu. Fakat kendimizi yıpratacak kadar değil be. Yarın ne olacağını bırakın bir saniyemizin garantisi yokken neden yaşadığımız her anın kıymetini bilmeye bakmıyoruz ? Hayal kırıklığından kötü bir şey varsa o da hayallerin yıkılacak kadar bile yakınına yaklaşamamak bence. Hayallere hiç ulaşamamak, sonunu görememek. Yaparım diye başladığın cümlenin virgülden sonrasının gelmemesi. Çoğu cümlenin yüklemsiz kalması, üç noktayla birlikte... 

Her şey kader kısmet tabiki ama önce tedbir sonra tevekkül değil mi ? Sen hayallerin için adımlarını at da ulaşamazsan da yarım kalsın. Hiç adım atmadığın da boğazında kalacak ne yutkunabileceksin ne başka bir şey. Hep bir keşke yanında olacak, ufacık detaylarda boğulacaksın ama yüzme bilmediğinden değil yüzebilecekken atmadığın o kulaç yüzünden...