Evet bugün yine atarlı değilim sadece her geçen gün daha iyi anlıyorum ki tahammülümüz yok. Senin benim onun hiç birimizin tahammülü yok. beklemeye, sabretmeye, anlamaya tahammülümüz yok.

En ufak şeylere kızar olmuşuz, en ufak alttan alınabilir konulara öfkelenir, hemen bağırıp çağırıp sorun çözmeye çalışıyoruz daha doğrusuuu bizi sırf başlarından atmak için geçiştirdiklerinde haklı olduğumuzu sanar olmuşuz.

Etrafta o kadar öfkeli, asabi, sinirli insanlar dolaşıyor ki daha da kötüsü bu öfkelerini kendilerinden güçsüz gördüklerinden çıkarıyorlar. Çözüm mü ? Anlayış... Mümkün mü ? Sanmıyorum :) Artık öfkeyle yaşar olmuşuz biz. Öfkeyle var oluyor, öfkeyle sorun çözmeye çalışıyor, öfkeyle adım atıyoruz. Sinir, stres hayatımızın bir parçası olmuş artık. Kime neden kızdığımızı bilmeden kızıyoruz.