Bir yanda güzel kalpli insanlar bir yanda da kimin arkasından ne konuşsak'cılar. Bazen midem bulanıyor insanların konuştuklarından, yaptıklarından. Hepimiz güzel büyümemiş olabiliriz ama hepimiz masum büyüdük. Çocukken sadece düşünce ağlardık, yüzüne söyler küserdik. Sonra ne oldu da sinsileştik. Yok yok bir şey duymadım, sinirle sormuyorum bunları. Bazen gerçekten kızıyorum durduk yere, o yüzden soruyorum. Şimdi de otururken geldi aklıma. Neden kalplerimiz kötüleşiyor her geçen gün.

Ne oldu çocuk masumluğumuza ?

Cevap o kadar çok ki bu soruya. 

Bazı günler sadece bunu düşünüp sustuğum oluyor. Dizimiz acırken beraber üflerdik, sonra yaraya tuz basmaya başladık. Benim kan kardeşim vardı küçükken. Şimdi izin kaybettim ama yüzü ve sesi hala aklımda. Kestik kanattık kolumuzu ve kan kardeş olduk. Canımızı yakarak dost olduk biz aslında. O zamanları o kadar özledim ki. Sonradan gittim eski mahalleye yoktu. Eski düzen de yoktu arkadaşlarımda yoktu. O zamanların içtenliği şimdilerde maalesef yok. Hadi bizler için yok onu geç çocuklar için hiç yok. Bi kere sokak kültürü bitti bitiyor en başta!

Ya sen düşmeden, ağlamadan, tozlanmadan nasıl büyürsün ki?! Elde tablet, karşıda televizyon, kulakta kulaklık... Kendi kuzenlerime bile kızıyorum ben. Etrafımda ne kadar çocuk görsem ya bilgisayar oyunu konuşuyor ya da telefon markası. Sonra sinirli, asabi gençler. Biz aslında şanslıymışız. Sabahtan akşama kadar sokakta oynayarak büyümek büyük ayrıcalıkmış meğer. Şimdi aileler istese de dışarı bırakamıyor çocuklarını. O kadar çok haber duyuyoruz -duymadıklarımızı saymıyorum- nasıl bıraksınlar çocukları. Artık teknolojinin ilerlemesinin ötesinde vicdanlarımız köreldi. Nerden bakarsan bak o çocuk evde büyümeye mahkum.

Böyle olmasa, gönül rahatlığıyla büyüse çocuklar... 

Biara ailelere kızardık şimdi her şeye kızıyoruz. çocuklar artık çok masum büyümüyor, büyüyemiyor... Vicdanlı, sağ duyulu günlere...