Acele etmeden, nefes alarak yaşamak lazım!

Sakin sakin... Koşar gibi yaşıyoruz gibi geliyor bazen. Aceleci, stresli, agresif. Gülmeye vaktimiz kalmıyor hiç birimizin. Surat astıkça asıyoruz. Oysa nefes alsak, derin derin... Bir yerde okumuştum 'nefes aldığınızda sinirleriniz yatışır, sinirlendiğinizde tepki vermeden önce derin nefes alın' yazıyordu. Onu okuduğumdan beri de denemeye çalışıyorum.

Bazen müzik dinlerken etrafı seyrediyorum, ne çok meşgulüz... Hep bir şeyler yetiştirme peşindeyiz. Şöyle rahat kafayla kalamıyoruz bir türlü. Uzun saatler değil bahsettiğim; an'ıyaşamak! Şu an var. Şu an yanından geçen köpek var mesela, şu an elindeki okuduğun kitap var, dinediğim müzik, yediğin çikolata var. O kadar değerli ki zaman, o kadar kıymetli ki yarın değil dün değil şimdi çok kıymetli. Bugün yaptıklarının yarının iyiki'si oluyorsa ne mutlu...

Bugün otobüsün camından baktıklarını görmeyecek kadar doluydu kafan değil mi ? Dışarı bakmak istemicek kadar canın sıkkındı ya da ? Bir an önce uyumak istedin, zaman geçsin ve bitsin şu kafandakiler istedin. Geçecek! Hatta sen istemesende geçecek. Değer mi manzaraya yüz çevirmeye ?
Tadına varsak ya olanların, şu an'ın... Zor oluyor değil mi ? Yavaş sindire sindire yaşamak zor oluyor. Çıkıyor can sıkacak şeyler hep bi kapı arkasından. Çıkmasa nasıl kıymet bilecektik ? Canımız sıkılmasa mutlu olduğumuzu nasıl anlardık ?

Canımız da sıkılacak, içimiz de acıyacak ama kendimizden günaydın'ı esirgemeyeceğiz. Senin ne suçun var kırılan bardakta, geciken işlerde ? Sen sen'i bil, sen sen'i sev gerisi gelir...

Sen sen'i sevmekle başla güne...Saygınla, sevginle çık dışarı sonrası gelir be! Bunca kalabalığın içinde çok zor böyle yürümek ama bir kişi bir kişidir! Sen senle başla da gerisi gelir. Belki bir gün herkes önce kendine günaydın demeye başlar ?

Çünkü kimse yokken kendimiz varız, en çok güzelliği de biz hak ediyoruz.