Kime sordular büyümek ister mi diye ? Biz mi seçtik sorumlulukları ?

Elbette küçükken herkes içinden geçiriyordu 'bi 18 olayım var yaaaa neler yapcam' diye. Ne yaptık peki ? Herkes için değil elbette büyük çoğunluğumuz o hayalini kurduğu şeyleri belki de sonra da yapamadı, kim bilir... Büyümeyi bir şey sandık. Büyüyünce bizi de dinlerler, bizim fikirlerimiz de önemli olur sandık. Yok öyle bir dünya! İstediğin kadar büyü ve istediğin kadar haklı ol, seni dinlemezler.

Net bilgi vereyim mi ? Zamanı istediğimiz an'da durduruyor olmamız lazımdı. Ya da ne bileyim başka bir çözüm! Böyle koşarak yaşadığımız bir dönemde hızla büyüyor olmamız bana çok mantıklı gelmiyor ama yine de sevindiğim şeyler var kendi adıma. Mesela şuan hiçbir çocuk sokakta oyun oynayamıyor. Korkudan! Çocuk kaçırma, çocuk dövme... Mesela düşünüyorum da hiçbiri merdivenlerde haftanın günlerine göre basamak atlamıyor ve bu yüzden de merdivenden düşüp kendisine gülemiyor... İstop, simiiiiiiit,yakar top, kız-erkek futbol... Çamurdan yemek ? Tamam o biraz da benim işime geliyordu, küçükken toprak yemeye bayılırdım. Şuan bile bıraksalar yerim gibi bir his var içimde :)


Ellerinde telefon, tablet dijital oyunlara sarmış şımarık nesili gördükçe ne güzel dönemde çocukmuşum diyorum. Çocuk hırsızlık yapıyor ve neden olarak 'arkadaşlarım çok eğlenceli dediler' diyor. Hırsızlık yapmayan var mı içinizde dediğinizde aradan beeelki biri çıkıp 'ben! ben hiç yapmadım' diye seviniyor. Yavrum arkadaşlarına üzülsen mi acaba ? Ben dehşete düşüyorum öyle eğlendiklerini her duyduğumda.

Belki sormadılar, biz de büyüyor bulunduk ama şöyle bir bakınca insan pişmanlığı doğrultusunda devam ediyor. Ama şunda net olalım, kimse için kendini yıpratmaya değmez. Arkadaşım beni aramamış, kendi bilir!
Karşımızdaki insanlar bize ne kadar değer veriyorsa biz ondan fazla verdiğimiz an suratımız düşmeye başlar. Bari büyüyoruz, gülerek büyümeyelim mi ? Ne kadar gülersek o kadar kar yanımıza be! :)